Σε κάθε αρχή σχολικής χρονιάς είχες την περιέργεια να δεις ποιόν ή ποιους θα είχες για δασκάλους ή καθηγητές(ανάλογα την τάξη). Θα είναι καλός; Αυστηρός; Θα δέχεται πλάκες; Και πάντα σχεδόν λύνονταν αυτές σου οι απορίες με το που έμπαινε στην αίθουσα και τα καταλάβαινες σχεδόν όλα από την πρώτη του έκφραση, την πρώτη του πρόταση, από τον τρόπο που συστηνόταν. Ανά χρονιά σίγουρα θα υπήρξαν αυτοί που δεν μπορούσες να τους βλέπεις ή αυτοί που σου περνούσαν αδιάφοροι. Θα υπήρχαν κάποιοι που η ώρα τους περνάει ευχάριστα( με λίγη προσπάθεια ίσως) και αυτοί που το μάθημά τους γίνεται γιορτή. Αν, όμως, υπήρξε έστω και ένας που δεν σε άγγιζε μόνο με την επαγγελματική του ιδιότητα, αλλά με την ευγενική και ανθρώπινή του παρουσία, τότε έχεις κερδίσει κάτι από τα μαθητικά σου χρόνια.
Μπορεί να απεχθανόσουν το μάθημα του. Να ήταν ό, τι πιο βαρετό και η ώρα να περνούσε βασανιστικά παρακολουθώντας το. Παρ’ όλα αυτά, η αύρα αυτού του ανθρώπου, ο τρόπος που μιλούσε σε έκαναν να θες να προσπαθήσεις να το παρακολουθήσεις όσο και αν μισούσες το σχολείο και όσο και αν σκεφτόσουν το κρεβάτι και ο ύπνος που σου έλειπε. Μπορούσατε όλοι σαν να του ανοίξετε κάποιο θέμα που κατά πάσα πιθανότητα να μην είχε σχέση απαραιτήτως με το μάθημα και εκείνος πάντα με ευχαρίστηση θα παραμελούσε λίγο την παράδοση για να κάτσει να το συζητήσει μαζί σας και να σας συμβουλέψει. Ήταν εκείνος που θα παρατηρούσε ότι κάποιος ίσως να είναι στενοχωρημένος και θα τον ρωτούσε τι έχει ή ακόμα εκείνος που θα σε έπιανε σε ένα διάλλειμα να μάθει τα νέα σου.
Ήταν εκείνος που δεν νοιαζόταν μόνο για το αν θα τα πηγαίνεις καλά στο μάθημά του. Ήταν εκείνος που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να γίνει γονιός σου, φίλος σου. Που θα τον ευχαριστούσε όχι μόνο η πρόοδος σου στους ελέγχους, αλλά και η πρόοδος σου σαν άνθρωπος. Για αυτόν δεν ήσασταν απλά μαθητές που θα σας είχε για λίγες χρονιές, πόσο μάλλον για σας δεν ήταν απλώς ένας καθηγητής. Ήταν ένα άτομο που θα του εκφράζατε τις απορίες και τα παράπονά σας και θα βρίσκατε σίγουρα κάποια στήριξη, ήταν ένας άνθρωπος που γέμιζε επαρκώς κάποια από τα κενά που είχατε στην ζωή σας ή που θα σας έδινε ώθηση να ξεπεράσετε τα προβλήματα που αντιμετωπίζατε.
Όταν, λοιπόν, θα σκέφτεστε τα χρόνια σας πίσω από τα θρανία θα υπάρχει πάντα στο μυαλό σας αυτή η ευγενική φιγούρα αυτού του ανθρώπου, που πέρασε για λίγα χρόνια από την ζωή σας, αλλά που πάντα θα θυμάστε μια συμβουλή του, μια αστεία στιγμή, που σε κάθε δυσκολία θα τον θυμηθείτε, που σε κάθε σκέψη του το πρόσωπο σας θα αποκτά μια γεύση χαράς και νοσταλγίας. Αυτόν που πάντα φωνάζατε δάσκαλο, αλλά ποτέ δεν ήταν για εσάς.
Τα παρθένα τηλεοπτικά πρόσωπα του MEGA του 1989
