Όλο και περισσότερα περιστατικά ακούμε στις μέρες μας, που ασκούν το νόμο του Λιντς, στους δρόμους, σε σχολεία, μα πάνω από όλα σε κατάδικους, τους οποίους θεωρητικά η δικαιοσύνη δε σωφρόνισε ή δεν αποφάσισε με δίκαιο τρόπο.
Λιντσάρισμα, είναι ο άγραφος νόμος, που καθιερώθηκε στην Αμερική και αποσκοπεί στη παράνομη εκδίκαση κάποιου εγκληματία, απ΄τον όχλο.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα στη χώρα μας, αφορά τον έναν απ΄τους δύο δολοφόνους της άτυχης φοιτήτριας στη Ρόδο. Σύμφωνα με τον ίδιο, αλλά και με βίντεο που δημοσιεύτηκε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ο νεαρός ξυλοκοπήθηκε και μάλλον βιάστηκε από τους συγκρατούμενους του, στο σωφρονιστικό κατάστημα όπου κρατείται. Και σε αυτό το σημείο, έρχεται ο απλός πολίτης και διχάζεται.
Από τη μία πλευρά, επικρατεί η οργή, ο θυμός και όλο αυτό το αίσθημα της εκδίκησης. Είναι αυτή η άποψη που ευλογοφανέστατα πηγάζει από μέσα μας, το γνωστό “Μάχαιρα έδωσες, μάχαιρα θα λάβεις”. Κοινώς “… θα πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα”, διότι μόνο έτσι θα έχει επίγνωση των πράξεων του, μόνο έτσι θα καταλάβει τι πέρασε η Ελένη στα χέρια του όταν εκλιπαρούσε να τη πάνε στο νοσοκομείο και κατέληξε εξαιτίας του, με το πιο μαρτυρικό τρόπο.
Απ΄την άλλη ωστόσο πλευρά, το λιντσάρισμα, αποτελεί δίχως άλλο, μια μορφή αυτοδικίας. Χρόνια τώρα, γίνονται προσπάθειες, ακόμη και σε υποανάπτυκτα κράτη, προκειμένου να εξαλειφθεί οποιαδήποτε μορφή αυτής. Το συγκεκριμένο είδος παράνομης τιμωρίας, αν μη τι άλλο, δεν είναι δείγμα πολιτισμένης κοινωνίας, όπως θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε. Ξεβράζοντας από μέσα μας όλα τα ζωώδη ένστικτα -όχι δηλαδή αυτά που μας ξεχωρίζουν από τα ζώα-, ρίχνουμε αυτό το επίπεδο που εκατοντάδες χρόνια τώρα, καλλιεργεί το άτομο μέσα του, τόσο συλλογικά, όσο και μεμονωμένα. Ακόμη και στην ιδέα ότι υπάρχουν υποστηρικτές τέτοιου είδους θεωριών , θα έπρεπε να βάζει σε σκέψεις τη σύγχρονη υφήλιο, καθώς η παγκόσμια οντότητα εξελίσσεται, βαδίζει στο δρόμο της επιστήμης, της μόρφωσης, της σωστής και πλήρους δικαιοσύνης με θεμιτά μέσα και αρμόδια όργανα. Όχι αρπάζοντας το νόμο στα χέρια του ο πολίτης, ο εξοργισμένος όχλος.
Κι επειδή η θέση του καθενός διαφέρει και οι απόψεις διίστανται όπως είναι λογικό, καλό θα ήταν καμία απ΄τις δύο πλευρές να μη κρίνεται, ούτε αυτή του “θύτη”, αλλά ούτε και αυτή του “θύματος”, στο φαινόμενο αυτό που ακούει στο όνομα του Λιντς, μιας και οι άνθρωποι βιώνουν τις καταστάσεις από διαφορετικό οπτικό πεδίο και κανείς δε μπορεί να γνωρίζει την αντίδραση του σε κάποια ανάλογη περίπτωση.