Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα ποτέ κρυφό,
το σπατάλισμα χρημάτων με κάνει ευτυχισμένη.
Είμαι υπερκαταναλωτική.
Αγαπώ τα ψώνια.
Όχι απαραίτητα επειδή είμαι γυναίκα, έχω πολλούς φίλους μου οι οποίοι λατρεύουν να ξοδεύουν τα λεφτά τους σε άχρηστα αντικείμενα εξίσου με μεγάλη ευκολία όπως το κάνω και εγώ. Παρόλα αυτά μου κάνει ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνω καν ΤΟ ΠΩΣ τα ξοδεύω.
Παράδειγμα, πριν λίγες μέρες πληρώθηκα από την δουλεία μου, από την όποια μόλις πήρα τα χρήματα στα χεριά μου έκανα βόλτα στο μοναστηράκι και κατέληξα να γυρίσω σπίτι μου με 2 ΕΥΡΩ και ένα σωρό σακούλες με πράγματα που δεν θα χρησιμοποιήσω ΠΟΤΕ.
-Μαγιό (Λες και δεν έχω ήδη 15 με το ταμπελάκι από αυτά που αγόρασα πέρυσι και τελικά βγήκα με στολή καταδύσεων)
-Σορτσάκια (ανέκδοτο από μόνο του)
-Τετράδια τα οποία αγόρασα γιατί απέξω είχαν φλαμίνγκο (Σημειωτέων έχω να γράψω σε τετράδιο από την δευτέρα Γυμνασίου)
-Στυλό (Μόνο για να γράψω στην μανά μου το πρωί πριν φύγω να κάνει παστίτσιο)
-Φακό για κλειδιά σε σχήμα Νταρθ Βειντερ. (Δεν έχω καν κλειδιά εντωμεταξύ)
-Ένα τζιν δυο νούμερα μικρότερο ( Η μαμά είπε ότι θα αδυνατήσω το καλοκαίρι και θα μου κάνει σίγουρα. Γελάω)
Όσο βρίσκομαι στο μαγαζί θα πείσω τον εαυτό μου με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ ότι χρειάζομαι όλα όσα έχω πάρει. ΚΑΙ ΚΑΛΑ πως υπάρχει περίπτωση να πάω στις Άλπεις το χειμώνα και πρέπει να αγοράσω οπωσδήποτε μάσκα για το χιόνι φέτος τον Ιούλιο του 2018
Πιάνω τον εαυτό μου να κινείται και να πιάνει πράγματα τυχαία που απλά μου “γυαλίζουν” στο μάτι και να μην σταματάει πουθενά. Ξαφνικά μετά από ένα δίωρο πέρα δώθε μέσα στο κατάστημα θα με βρεις στο ταμείο να πληρώνω 48 χιλιάδες ευρώ ΓΙΑ ΤΡΕΛΟΜΠΑΛΕΣ ΚΑΙ ΜΠΛΟΚΑΚΙΑ
Για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι όταν μπαίνω σε μαγαζί το λαμβάνω σαν προσωπικό challenge να ξοδέψω ολα τα λεφτά μου.
Το θέμα είναι όμως πως όχι μόνο δεν θυμάμαι πως μου τελείωσαν τα λεφτά και έφυγαν από τα χέρια μου. Όταν φτάνω πλέον σπίτι μου η ευχαρίστηση που νιώθω όταν ανοίγω τις σακούλες είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΒΕΡ
Ας μην κάνω καριέρα πουθενά, να μην κάνω παιδιά, ας μείνω forever alone. ΑΠΛΑ ας με χρηματοδοτεί κάποιος μια φορά την εβδομάδα να πηγαίνω για ψώνια και θα ζω για πάντα ευτυχισμένη στο μαγικό μου κόσμο με τα ψώνια μου.
Παρόλα αυτά, δεν έχω ψύχωση συγκεκριμένα με τα ρούχα η π.χ με τα παπούτσια (που έχω) αλλά γενικά με το να βλέπω τον εαυτό μου να κουβαλάει τσάντες και να νιώθει το συναίσθημα της καινουργίλας. (Ναι είμαι ρηχή και τα υλικά με κάνουν ευτυχισμένη. Don’t judge me).
ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΟΥΚΛΕ ΜΟΥ.
Εντωμεταξύ η μίση περιουσία μου παίζει να αποτελείται από πράγματα που έχω πάρει και έχω χρησιμοποιήσει μια φορά ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ των περιπτώσεων.
Έχετε δει ποτέ κάτι ράφια με μικρό-πράγματα που βάζουν δίπλα στα ταμεία όταν περιμένεις;
Αυτά θα είναι η αιτία που θα μείνω άστεγη μια μέρα.
Τσίχλες, μπαλάκια, μπλοκάκια, χλαπάτσες, σοκολάτες, μπρελόκ φακούς για κλειδιά.
ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΚΛΕΙΔΙΑ ΔΗΛΑΔΗ
Όπως και να έχει όμως, το πρώτο στάδιο λένε για να ξεπεράσεις ένα σύνδρομο είναι να το αποδεκτείς. Το δεύτερο είναι να ξεκινήσεις να το διορθώνεις.
Νταξ θα μου πάρει 50-60 χρονάκια να φτάσω στο δεύτερο στάδιο, δεν θα μου πάρει;
Βιάζεται κάνεις;
Κλαιν.
Υ.Γ Η Φώτο του κειμένου είναι real life picture από την μέρα που ξόδεψα ένα μισθό σε 1:30 ώρα. ΝΑ ΣΤΕ ΚΑΛΑ
