Τι κάνεις όταν ακούς στις ειδήσεις ότι μία δεκαεξάχρονη ξυλοκόπησε μία μαθήτρια;
Τι κάνεις όταν δύο μέρες μετά μαθαίνεις ότι ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι ξυλοκοπήθηκε από 8 αγόρια γιατί την προηγούμενη τους είχε ζητήσει να μην πειράξουν τον δεκατετράχρονο αδερφό του;
Τίποτα. Το ακούς, σοκάρεσαι,προβληματίζεσαι,στεναχωριέσαι αλλά στο τέλος, τίποτα δεν πράττεις.
όχι φίλε μου. Αυτά τα παιδιά ούτε “ένα χέρι ξύλο” θέλουν, ούτε αποβολή “για να μάθουν”. Αυτά τα παιδιά έχουν ανάγκη από παιδεία.
Έχουν ανάγκη από έναν άνθρωπο να τους δείξει το φως. Όπως στον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα όπου οι δεσμώτες είναι στην σπηλιά, ακούγοντας ήχους και βλέποντας σκιές, φορώντας αλυσίδες,νομίζοντας πως αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος, έτσι είναι και αυτά τα παιδιά. Μπλεγμένα μέσα στην ψευδαίσθηση της σπηλιά ως πραγματικού κόσμου, με τροχοπέδη τους γονείς τους, ψάχνουν να βρουν το φως. Που θα τους βγάλει από το λαβύρινθο της αμάθειας και του συσκοτισμού και θα αποτινάξει τις αλυσίδες της βίας.
Τι μας σώζει εν τοιαύτη περιπτώσει; Η απάντηση είναι απλή, τετριμμένη αλλά ζωτική. Η παιδεία. Η μάθηση. Έχετε ακούσει τη φράση ”οι γονείς είναι οι τελευταίοι άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν παιδιά;”.\
Είναι μία στάσις, νιώθεται, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης. Δεν έχω τη δυνατότητα, πόσω μάλλον την εμπειρία, να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με το γνωμικό καθώς δεν έχω παιδιά. Αλλά θα αναγνωρίσω το νόημα της φράσης και θα διευκρινίσω τη σύνδεσή του με το θέμα μας.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται γονείς, αλλάζουν. Γίνονται αγχώδεις. Και με το δίκιο τους καθώς έχουν φέρει έναν άνθρωπο στον κόσμο ,και να του εμφυσήσουν τις σωστές αρχές και τις σωστές πεποιθήσεις κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Γι’ αυτό το λόγο, περνάνε λάθος μηνύματα ή ακόμα δεν προσέχουν αλλαγές στις συμπεριφορές των παιδιών. Μερικοί, ακόμα, προσπαθούν να μεταδώσουν στο παιδί τον δικό τους τρόπο σκέψης, εμποδίζοντας τα παιδιά αναπτύξουν δική τους κρίση. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που τα παιδιά υιοθετούν τρόπους συμπεριφοράς και τους αντανακλούν σαν καθρέφτης.
Έτσι, λοιπόν, η βίαιη αυτή συμπεριφορά “φωνάζει” για φως. Για καθοδήγηση. Γιατί το παιδί έχει απηυδήσει από τιμωρίες. Γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει και γιατί θα το ξανακάνει. Αυτό που θα το σώσει είναι η αγάπη. Η μάθηση του αλληλοσεβασμού, της υπομονής και της κατανόησης. Και όχι ο εκφοβισμός και η επικράτηση του εγωισμού μέσα από αυτόν.
Την επόμενη φορά που θα είσαι μάρτυρας σε σχολικό εκφοβισμό, τη στιγμή που έχεις υποψίες ότι το παιδί ή ο συμμαθητής σου έχει αλλάξει συμπεριφορά, μίλα.
Μην περιμένεις να συμβεί σε σένα. Πάρε θέση τώρα και κάλεσε στο 1056!
