Όταν ο Scorsese είχε έμπνευση

Μπορεί οι κριτικές για την ταινία να είναι διφορούμενες, όπως και σε κάθε ταινία. Μπορεί να έχει χαρακτηριστεί από αρκετούς ως η αποτυχία του Scorsese, αλλά το σημαντικό με αυτήν την ταινία είναι πως σε κάνει να σκεφτείς, και κατά τη διάρκεια αυτής αλλά και μετά το πέρας της. Η ταινία πρωτοεμφανίστηκε στους κινηματογράφους το 2010, αρκετοί από εσάς ίσως την έχετε δει, άλλοι πάλι όχι. Σε εσάς τους τελευταίους, λοιπόν, φωνάζω: ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ.

Βέβαια,πρέπει να είστε προετοιμασμένοι πως δεν είναι μία ταινία για να χαλαρώσετε και πως θέλει αρκετή από την προσοχή σας για να κατανοήσετε τις λεπτομέρειες.  Η ταινία ανήκει στην κατηγορία “ψυχολογικά θρίλερ”, αλλά μπορείτε εύκολα να την δείτε και μόνοι σας, χωρίς να χρειάζεστε την αγκαλιά του/της αγαπημένου/ης σας.

Πλοκή:
Όλη η ταινία διαδραματίζεται σε αυτό “το νησί των καταραμένων”, σε ένα απομονωμένο νησί της ανατολικής ακτής, όπου δύο αστυνομικοί (Di Caprio & Ruffalo) ερευνούν την εξαφάνιση μιας ασθενούς από μια ψυχιατρική κλινική υψίστης ασφαλείας. Ενώ αρχίζουν να υποψιάζονται ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει στο ίδρυμα, μια σφοδρή καταιγίδα διακόπτει κάθε επικοινωνία του νησιού με τον έξω κόσμο.

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
Παραγωγή: Martin Scorsese, Mike Medavoy
Σενάριο: Laeta Kalogridis, Steven Knight, Dennis Lehane
Βασικοί συντελεστές: Leonardo Di Caprio, Mark Rufallo, Ben Kingsley, Emily Mortimer, Michelle Williams

Όπως είναι λογικό και σε αυτήν την ταινία, ο Scorsese “δίνει ρέστα”, η σκηνοθετική του διάνοια απλώνεται σε όλο το μήκος της ταινίας, από τα υπέροχα πλάνα, μέχρι τα χρώματα και την φωτογραφία. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, με τον Di Caprio και την Williams, βέβαια, να σε συγκλονίζουν. Ο ρόλος της δεύτερης είναι ομαλός, χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις, ενώ αντίθετα ο Di Caprio έρχεται να μας δείξει πως γίνεται, να μας περάσει από όλες τις συναισθηματικές φάσεις, γιατί μπορεί, και να μας υπενθυμίσει το υποκριτικό του ταλέντο όπως μοναδικά ξέρει να κάνει. Όπως ήδη καταλάβατε, διαφωνώ πλήρως με κάποιες φωνές που θέλουν τον Scorsese να βγάζει τον Di Caprio από τις ταινίες του. Είναι ένα συγκλονιστικό δίδυμο, το ίδιο επιτυχημένο-τολμώ να πω-με το άλλο έτερον ήμισυ του σκηνοθέτη, Robert De Niro.

Όσον αφορά τις σκέψεις που μου γέννησε η ταινία, φαντάζομαι δεν διαφέρουν πολύ από αυτές που θα δημιούργησει και σε εσάς! Δείτε την και επιστρέψτε για να τις αναλύσουμε μαζί σε ένα επόμενο άρθρο μου. Για την ώρα ένα έχω να πω. Πώς αυτό το θαύμα που λέγεται ανθρώπινο μυαλό, μπορεί να σε κάνει να ζεις μια δική σου, φανταστική πραγματικότητα; Είναι άραγε αυτό “προνόμιο” μόνο των ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων;

Θα τα ξανά πούμε σύντομα!