Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει

Κάπου στα βάθη της πρώτης καραντίνας (δεν πίστευες ότι θα έχουμε τακτικά αριθμητικά στο παιχνίδι έναν χρόνο πριν ε;) η Στέγη και το ίδρυμα Ωνάση αποφάσισαν με αγάπη να «ταΐσουν» το πεινασμένο εικαστικά κοινό, οπότε και μας γνώρισαν το project enter. Οι συμμετέχοντες, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, είχαν στην διάθεσή τους 120 ώρες για να μας πουν την δική τους ιστορία, με ό,τι μέσο είχαν διαθέσιμο. Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε το «Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει» του Βασίλη Κεκάτου.

Ο Κεφαλλονίτης σκηνοθέτης γράφει, σκηνοθετεί, αφηγείται και μοντάρει το ημερολόγιο μιας πανδημίας τόσο διαφορετικής και τόσο ίδιας με αυτήν που πλέον γνωρίζουμε τόσο καλά. Όλα αυτά  μέσα σε λιγότερα από 13 λεπτά. Η μικρού μήκους φόρμα σε συνδυασμό με τα μελαγχολικά, ρομαντικά πλάνα στήνουν το σκηνικό μιας ταινίας εξ ολοκλήρου γυρισμένης σε εξωτερικούς χώρους. Για σήμερα, λοιπόν, διαλέγω να ταξιδέψουμε έξω από τους 4 τοίχους μας. Δεν χρειάζεται καν να βάλεις εσύ την μουσική αυτήν την φορά. Φρόντισαν ο Κεκάτος και ο Παυλίδης γι’ αυτό. Έφυγες λοιπόν να πας να (ξανα)δεις την ταινία και συνάντηση εδώ σε 12:42. Σήμερα θα βάλω εγώ το Porto.

Flash back έναν χρόνο πριν…

Πριν από σχεδόν ένα χρόνο τα πράγματα ήταν (ακριβώς) ίδια και τελείως διαφορετικά. Πέρσι τον Φλεβάρη οι απανταχού ερωτευμένες και λάτρεις του καρναβαλιού γιορτάζανε/με  τον αγαπημένο τους/ μας μήνα. Δεν τα βάζω my darlings τυχαία τον έρωτα και το καρναβάλι σε μια πρόταση. Από τότε μέχρι τώρα, ζούμε σε ένα μόνιμο καρουζέλ της παραζάλης. Οι μέρες μπλέκονται με τους μήνες, οι μήνες με τις ώρες και οι ώρες γίνονται συναισθήματα. Το βλέπεις και συ ότι δεν θα μας βγάλει πουθενά αυτό, ε; Πιάσου καλά από το αλογάκι σου μην πέσεις.

Ο Κεκάτος ξεκινά την «μεγάλη» μικρή του ταινία με την φράση: «Έχουν περάσει επτά μήνες από τότε που ξέσπασε η επιδημία, και σχεδόν δυο από τότε που κοιμήθηκες εσύ. Είναι ακόμα άνοιξη. Όμως μοιάζει Ιούνιος. Κανείς μας δεν περίμενε πως ο καιρός θα γλυκάνει τόσο νωρίς». Παραφράζοντάς την, τον Φεβρουάριο του 2021 που γράφω γι’ αυτήν: «Έχουν περάσει έντεκα μήνες από τότε που ξέσπασε η πανδημία, σχεδόν επτά από τότε που ήξερα ποιο είσαι εσύ. Είναι ξανά χειμώνας. Και μοιάζει να κρατά ακόμα. Εχθές χιόνιζε ως την θάλασσα. Κανείς μας δεν περίμενε πως ο καιρός θα ακολουθήσει τον κανονικό κύκλο του».

Ήταν μια αγάπη μια φορά…

Σύντομα μας βρήκε η άνοιξη και η πρώτη καραντίνα…

…δεν έμαθα ποτέ ποια είναι τα αγαπημένα σου λουλούδια, δεν έμαθα πολλά.

Η ιστορία είναι απλή: αγόρι συναντά κορίτσι, ερωτεύονται, ξεσπά η πανδημία και «χωρίζουν» αναγκαστικά. Το αγόρι γυρνά ένα βίντεο-ημερολόγιο, μια ερωτική επιστολή της εποχής της. Ένα recap των χαμένων μηνών που ζούνε χώρια.

Δεν ξέρω πως νιώθω για την απίστευτη αληθοφάνεια της ιστορίας. Η καραντίνα που ένωσε πολλές, χώρισε ακόμα περισσότερους. Έβιασε πράγματα που θέλανε χρόνο και τελείωσε (πρόωρα;) πράγματα που πήραν χρόνο για να χτιστούν. Η καραντίνα, οι καραντίνες, ω καραντίνες! Έχει, όμως, σημασία το πώς νιώθω; Τι θα αλλάξει για τις τόσες αγάπες που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν και τις έκαψε το αντισηπτικό; Που τις χώρισε η μάσκα και η απαγόρευση μετακίνησης; Πόσα «4» δεν έχουν σταλεί γιατί το απλό «σε θέλω, σε χρειάζομαι» σε προσωπικό μήνυμα δεν αρκεί;

Στα 13 λεπτά που πέρασες κοιτώντας την οθόνη σου, πες αλήθεια, τι ένιωσες; Θα ξυπνήσει το κορίτσι; Θα θυμάται το αγόρι; Που είναι άραγε η γάτα που θα τους βοηθήσει να σώσουν τον κόσμο;

Δεν υπάρχουν πολλά συνώνυμα για την αγάπη.

Και γιατί να υπάρχουν, αγαπημένο μου, συνώνυμα σε ρωτάω εγώ; Γιατί να θες «κάτι σαν αγάπη»; Δεν είναι φθηνό γενόσημο. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Συνώνυμα να βρούμε για τον πόνο και την μιζέρια μας. Να τα πούμε αλλιώς για να γίνουν και άλλα. Να κρατήσουμε όμως τα βασικά. Σε παρακαλώ. Αρκούν τα «κάτι σαν μέτρα», «κάτι σαν μέριμνα», «κάτι σαν υγεία» που περικλείουν την καθημερινότητα μας. Να μην κάνουμε εκπτώσεις και σε αυτά που ελέγχουμε. Όσο τα ελέγχουμε ακόμα…

Σύντομα θα μας βρει ξανά η άνοιξη και αυτήν την φορά η τρίτη (;) καραντίνα. Τι λες; Το ‘χεις; Θα περιμένεις; Κι αν περιμένεις, τι θα έρθει να σε βρει; Ελπίζω, ό,τι και αν είναι, να είναι ζωντανό. Ζωντανό και ταυτόσημο της αγάπης.

Cinematic parallels

Τα μόνα αυτοκίνητα που συναντάω είναι παρατημένα σε μια άκρη, σκονισμένα, δεν μπορούν να θυμηθούν την τελευταία φορά που ταξίδεψαν.

Τα αυτοκίνητα στις δικές μας άκρες μπορεί να μην είναι τόσο σκονισμένα, αλλά σίγουρα δεν μπορούν να θυμηθούν την τελευταία φορά που ταξίδεψαν (εκτός και αν δεις τις μηχανές, που είναι σκονισμένες από ένα ανέμελο σαββατοκύριακο στο κοντινό αθηναϊκό βουνό).

Τι είναι άραγε πιο δύσκολο: να μην έχεις που να πας ή να μην μπορείς να πας εκεί που έχεις;

Σε έχω κουράσει στις ερωτήσεις σήμερα. Το ξέρω. Με συγχωρείς. Αλλά να… αν δεν έχεις πολλά να πεις (ή αν έχεις τόσα πολλά που εν τέλει σε πνίγουν) βγαίνεις πιο εύκολα στην επίθεση. Δεν είναι εύκολο να μιλάς για την αγάπη και την πανδημία σε μια πρόταση. Είναι σίγουρα πιο εύκολο να μιλάω για μια ταινία «φαντασίας» και να της προβάλω την πραγματική μου αντίδραση για την ζωή. Σειρά σου.

Για το τέλος…

Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί δεν έχω σταματήσει να σε σκέφτομαι, ή αν δεν κοιμάμαι για να μην σταματήσω να σε σκέφτομαι ούτε στιγμή.

Δεν θα σου κρύψω, πως αν έπρεπε να κρατήσω μόνο μια φράση από όλη την ταινία θα ήταν αυτή. Αυτή ήταν και την πρώτη φορά που την άκουσα, αυτή και τώρα. Έχω την παρόρμηση να την αλλάξω, να την κάνω δικιά μου. Αλλά, θα είναι τότε αυτή που αγάπησα; Δεν ξέρω κατά πόσο θα μιλάει για μένα αν είναι πλέον διατυπωμένη με δικά μου λόγια.

Ωστόσο, ακόμα δεν έχω καταλάβει αν συνδέομαι με τους ήρωες γιατί είδα την ιστορία τους, ή αν είδα την ιστορία τους γιατί ήθελα να συνδεθώ μαζί τους. Εν τέλει μου αρκεί να μην καταλαβαίνω. Μου αρκεί που επέστρεψα στο «ένα πλοίο που όλο φτάνει» σχεδόν με 10 χρόνια καθυστέρηση.

Αυτό που σίγουρα καταλαβαίνω (όχι πως έχει και ιδιαίτερη σημασία) είναι πως ο χρυσός φοίνικας του Κεκάτου είναι επάξια ο πρώτος σε μια σειρά πολλών βραβείων στο μέλλον. Ως τότε, κρατάω σαν όνειρο το «Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει», την σύγχρονη και νοσταλγική, αστεία και μελαγχολική, κυνική και ερωτική ιστορία που δεν ήξερα πως χρειαζόμουν. Ώσπου να πράγματα να αλλάξουν. Ώσπου όλα να ξυπνήσουν ξανά. Αν είναι να μείνει κάτι όρθιο, διαλέγω την αγάπη.

Παρόμοια άρθρα:

• Φθηνά Τσιγάρα: Για ποιον έρωτα μιλάμε;
• Όταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει: ρομαντική πανδημία
• Paris, Texas και τα Χρονικά των Μοτέλ

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project