Οι πιο μεγάλες μας επιθυμίες έχουν συνήθως δύο δρόμους . Είτε την παρόρμηση, τη ψυχική ώθηση δηλαδή για δράση προκειμένου να ικανοποιηθούν είτε την αναβολή που κάποιες φορές μπορεί να φθάσει και στο σημείο της απώθησης, της απομάκρυνσης τους από τη συνείδηση μας, της καταπίεσης και ουσιαστικά απαγόρευσης αυτών να ανέλθουν ποτέ στην επιφάνεια. Η δεύτερη συνθήκη συμβαίνει ασυνείδητα και αμυντικά καθώς το υποκείμενο φοβάται τις επιπτώσεις που θα είχε η πραγμάτωση της επιθυμίας στη ζωή του. Πέρα από το φόβο να σταθούμε με ειλικρίνεια και τόλμη απέναντι σε όλα εκείνα τα οποία επιθυμούμε για τον εαυτό μας, δεν είναι λίγες οι φορές που απλά αναβάλλουμε, απασχολούμενοι με άλλα ζητήματα μικρότερης σημασίας, όλα εκείνα που θα μας έκαναν περισσότερο και πιο αληθινά χαρούμενους φοβούμενοι πως δε μπορούμε, ή δεν αξίζουμε να βιώσουμε κάτι τέτοιο. Παρακάτω ακολουθούν ενδεικτικά τέσσερις ανθρώπινες ιστορίες που περιγράφουν πως κάποιες φορές αφήνουμε τόσο στην τύχη τα θέλω μας που έρχεται μια μέρα που ίσως είναι αργά έως αδύνατο να τα διεκδικήσουμε πια.
Μαρία Κ. :49 ετών. Εργάζεται σε πολυεθνική εταιρία τα τελευταία 20 χρόνια. Σπουδές στα οικονομικά, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μεταδιδακτορικά. Διάβασμα, ξενύχτια, αφοσίωση. υψηλοί στόχοι, μεγάλες προσδοκίες, χρόνια σκληρής δουλειάς, διευθυντική θέση, υψηλός μισθός, διακρίσεις, εξέλιξη, ΚΑΡΙΕΡΑ. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Προσωπική ζωή δεν είχε ποτέ ουσιαστικά. Πάντα οι υποχρεώσεις απλώνονταν τόσο που τα δικαιώματα κατέληγαν κουκίδα στο χάρτη της ζωή της. Και τα χρόνια περάσαν. Ένα βράδι γυρνώντας σπίτι σκέφτηκε πως ήθελε να κάνει τη δική της οικογένεια. Όλο το ανέβαλλε για αργότερα μέχρι που το αργότερα έγινε αργά. Ίσως είναι αργά…
Σπύρος Ε. :36 ετών. Όλη του τη ζωή θυμάται τον εαυτό του να είναι ερωτευμένος με την Ειρήνη, την καλύτερη του φίλη. Από το σχολείο μαζί, στα πάρτυ μαζί, στις διακοπές στο ίδιον καναπέ, ο ένας να μιλάει στον άλλο για τους έρωτες του με τη διαφορά ότι ο Σπύρος μιλούσε πάντα για κάποια που δεν είχε όνομα, ούτε σχήμα. Έπνιγε κάθε επιθυμία του για κείνην και την απέκρυβε δεξιοτεχνικά σαν τον πιο ραδιούργο εγκληματία. Και τα χρόνια περάσαν. Ένα βράδι η Ειρήνη του ζήτησε να συναντηθούν. Έχοντας ένα χρόνο σταθερά δεσμό, ζήτησε από το Σπύρο να την παντρέψει. Ένιωσε ένα άδειασμα στο στομάχι του. Σα να αποδομήθηκε ξαφνικά όλη του η ζωή. Και αν της είχε μιλήσει ανοιχτά για τα συναισθήματα του; Και αν είναι αργά; Ίσως είναι αργά…
Ελένη Π. : 61 ετών. Σύζυγος και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Απέτυχε την πρώτη φορά που έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις και ενώ ήθελε να σπουδάσει, φοβόταν να ξαναδοκιμάσει. Ήταν τότε που γνώρισε τον άντρα της. Εκείνος 12 χρόνια μεγαλύτερος, με το δικό του δρόμο κατασταλαγμένο, στο πρόσωπο της ήθελε να βλέπει μονάχα την πιστή σύζυγο που τον περιμένει σπίτι όταν σχολάσει, τη μητέρα των παιδιών του που ανέθρεψε με αυτοθυσία, εκείνη που άφησε τα όνειρα της στην άκρη για να φτιάξει, όπως και η ίδια λέει με μια χαρμολύπη, μια καλή οικογένεια. Χωρίς να το πολυκαταλάβει, στα 21 της είχε τον πρώτο της γιο. Ακολούθησαν και τα άλλα παιδιά. Και τα χρόνια περάσαν .Κατά καιρούς τη στοίχειωνε η επιθυμία να ξανασχοληθεί με τα γράμματα μα πάντα κάτι προέκυπτε και το πλάνο προετοιμασίας τελικά δεν εφαρμοζόταν. Ένα μεσημέρι καθώς πλένει στο νεροχύτη τα πιάτα σκέφτεται πόσο θα ήθελε να μην το έχει εγκαταλείψει. Και αν είναι αργά; Ίσως είναι αργά…
Χρήστος Κ :32 ετών. Δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα κοντά με τον πατέρα του. Ίσως ως πρώτος γιος πολύτεκνης οικογένειας, ένιωθε από πολύ νωρίς την ευθύνη απέναντι στα υπόλοιπα μέλη της. Και ο πατέρας ενίσχυε τη θέση αυτή περιμένοντας από το Χρήστο τα περισσότερα. Δύο χαρακτήρες με πολλά κοινά που τους έφερναν συχνά σε αντιπαράθεση. Τσακωμοί, φωνές, εντάσεις στο σπίτι. Απομάκρυνση. Η ψαλίδα άνοιγε μεταξύ τους μέσα στην πάροδο του χρόνου. Κάποια στιγμή , ο πατέρας του Χρήστου αρρώστησε από καρκίνο. Οι άμυνες έπεσαν οργανικά και ψυχικά. Δε φαινόταν πια τόσο άκαμπτος και αυταρχικός όσο μια ζωή αισθανόταν ο Χρήστος. Ξαφνικά, έβλεπε έναν άλλο άνθρωπο να αναδύεται. Ίσως κάποιον που δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει καλά. Ένα πρωί που ο Χρήστος ήταν στη δουλειά, ο πατέρας του άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο. Στην κηδεία, σκεφτόταν πως θα ήθελε να τον έχει πλησιάσει περισσότερο αλλά όλο το άφηνε για μια καλύτερη στιγμή και συναισθηματικά ωριμότερη. Και αν είναι αργά; Τη σκέψη του διέκοψαν τα κλάμματα των αδερφών του. Είναι όντως αργά.
2
