Oι βόλτες είτε με παρέα τις σκέψεις είτε με συνοδεία δεκαπέντε ανθρώπων, είναι ένα είδος τέχνης. Γιατί θέλει τέχνη να μπορείς να μείνεις με τον εαυτό σου, αποφεύγοντας τα σκοτεινά κομμάτια του μυαλού σου. Είναι εύκολο να παρασυρθείς, αφού ξέρεις που να πιέσεις ώστε να ματώσεις πιο πολύ, καταλήγοντας να σε πληγώσεις. Από την άλλη μεριά και η βόλτα με παρέες είναι τέχνη. Πιο συγκεκριμένα γίνεσαι ακροβάτης, αφού μαθαίνεις να ισορροπείς σε τεντωμένο σχοινί. Στο ένα άκρο, εσύ και τα θέλω σου, τα σήματα sos που εκπέμπεις για να σε βοηθήσουν στα προβλήματά σου. Ενώ στο άλλο, οι φίλοι σου, ο καθένας με τα δικά του προβλήματα και την δική του αγωνία να ακουστεί. Σιωπή και ομιλία. Συμπαράσταση. Κατανόηση. Κρίση. Συναισθήματα. Θέλει τέχνη το να σιωπάς όταν πρέπει και ταυτόχρονα να μιλάς εκεί που χρειάζεται.
Η βόλτα όμως δεν είναι μόνο διάλογος είναι και μοίρασμα εμπειριών, συναισθημάτων. Απαιτεί να μοιραστείς την εμπειρία που βιώνεις. Όταν πας στον κινηματογράφο ή στο θέατρο δεν πας μόνος σου. Την μοιράζεσαι την στιγμή, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό, δεν έχει σημασία. Δεν είσαι ένας όταν κοιτάς έναν πίνακα ζωγραφικής. Είστε δύο. Είστε πολλοί. Είστε διαφορετικοί άνθρωποι που ταυτόχρονα συλλαμβάνεται το δημιούργημα με εσωστρέφεια και με εξωστρέφεια. Επομένως η βόλτα είναι η τέχνη του μοιράσματος.
Η βόλτα είναι τέχνη γιατί συνδέεται με την τέχνη. Όταν είστε στο αμάξι με την παρέα και προχωράτε σε άδειους δρόμους με την μουσική στη διαπασών. Με τα γέλια σας να καλύπτονται από την μουσική και τα μάτια σας να είναι πιο λαμπρά και από τα άστρα. Αυτό κι αν δεν είναι τέχνη. Ή όταν έχεις τα ακουστικά στο λεωφορείο και βλέπεις να περνούν από μπροστά σου, κόσμοι, κτήρια, φύση. Βλέπεις την ιστορία και το μέλλον, βλέπεις τα χώματα και τα φώτα. Βλέπεις την ζωή στα καλύτερα της. Βλέπεις η βόλτα είναι η τέχνη της ζωής και το μόνο που προϋποθέτει από εσένα είναι να έχεις θέληση και να είσαι ανοιχτός.
