Ήρθε λοιπόν η στιγμή που θα γράψουμε για τον θεσμό της οικογένειας. Ήρθε εκείνη η εποχή που ο ακλόνητος θεσμός της οικογένειας, η ιερότητα του και η μοναδικότητα του έχει κλονιστεί και αυτό το γεγονός μας παροτρύνει εμάς τα νέα παιδιά να γράψουμε γιαυτόν. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος νέος επιχειρεί να εκφράσει τις ανησυχίες του για πολλά θέματα που αφορούν την δική του οικογένεια και όχι μόνο. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει επηρεάσει τα θεμέλια ενός θεσμού που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτόν. Η αναγκαιότητα του είναι παράλληλα και βάλσαμο.
Προσωπική μου ανησυχία λοιπόν σε αυτό το άρθρο είναι ένα κράμα συμπεριφοράς από την πλευρά του γονιού αλλά και του παιδιού. Παντού τριγύρω μας οι απαιτήσεις μας, γίνονται θηρία ανήμερα. Συνεχώς ο ένας ζητάει από τον άλλον χωρίς να αναλογίζεται αν ο άλλος μπορεί και θέλει να το δώσει. Πίσω από το “μπορεί” βέβαια, δεν κρύβεται μόνο η προσωπική θέληση του άλλου, αλλά και η ύπαρξη κινήτρων για να κάνει κάτι. Και εδώ λοιπόν είναι το καίριο σημείο του συλλογισμού μου. Οι γονείς έχουν προσδοκίες για τα παιδιά τους, θέλουν το καλύτερο γι αυτά και το καλύτερο από αυτά. Κάθε γονιός θα προσπαθήσει με οποιοδήποτε τρόπο να προσφέρει στο παιδί του τον καλύτερο δρόμο για να μάθει, να προοδεύσει, να πετύχει. Ξεχνούν όμως την ηθική υποστήριξη.
Η ηθική υποστήριξη πιστεύω πως είναι η κινητήριος δύναμη για κάθε μας επιλογή και απόφαση. Έχοντας λοιπόν στο μυαλό μου την εικόνα εκείνη ενός γονιού που γυρνά κουρασμένος, πετάει τα κλειδιά στον πάγκο βγάζει το πανωφόρι του και έχοντας νεύρα από την κούραση της δουλειάς, ακούει τον βαθμό του διαγωνίσματος του παιδιού του και του βάζει αμέσως τις φωνές. Ξέχασε όμως πως το προχθεσινό βράδυ ο τσακωμός με τον/την σύζυγο δίπλα από το δωμάτιο του παιδιού του, η αδιαφορία για το ότι έγραφε διαγώνισμα, η απάντηση που του έδωσε στις απορίες του “ας πρόσεχες στο μάθημα και ας ρωτούσες”, το ότι βασίστηκε στην ιδιωτική βοήθεια που του προσφέρει μόνο, αλλά και πολύ πιθανόν η άγνοια για το ότι έγραφε διαγώνισμα δεν θεωρεί πως επηρέασαν την απόδοση του παιδιού του σε αυτό το εντελώς τυπικό έγγραφο που κάποιοι το θεωρούν ως αποδεικτικό στοιχείο για τις ικανότητες του παιδιού τους και για το μέχρι που μπορεί να φθάσει.
Ξέρω πολύ καλά πως αν είσαι γονιός αυτή την στιγμή αναλογίζεσαι αν η συμπεριφορά σου είναι ανάλογη με αυτή που σου περιγράφω. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι γονείς έτσι αλλά στην πλειονότητα τους ο τύπος αυτός του γονιού κυριαρχεί. Το παιδί σου είναι ικανό να φθάσει πολύ ψηλά χωρίς εδώ να κρύβεται πάντα ένα καταξιωμένο και ακριβοπληρωμένο επάγγελμα. Το παιδί σου θα ανεβαίνει σκαλί-σκαλί όσο εσύ θα στηρίζεις τα δικά του όνειρα. Όσο εσύ θα είσαι εκεί για να το ρωτάς που δυσκολεύεται και να κάνεις τα αδύνατα δυνατά να το βοηθήσεις πρώτα με τις δικές σου δυνάμεις.
Δεν αρκεί λοιπόν μόνο να λέμε πως γίναμε γονείς και πως έχουμε παιδιά. Υπάρχει άμεση ανάγκη να υποστηρίξουμε αυτή την πραγματικότητα, ώστε ο θεσμός της οικογένειας να συνεχίσει να μένει ή να προσπαθήσει να ξαναγίνει αλώβητος. Τα παιδιά μας, τα παιδιά σας ότι ηλικία και να έχουν από 5, 10, 20 ακόμη ναι…και 30 παραμένουν ίδια απλά μεγαλώνουν. Σκέφτονται το ίδιο, δρουν το ίδιο, αποφασίζουν το ίδιο, κινητοποιούνται το ίδιο.
Σε καμία περίπτωση, δεν γράφουμε για να φοβίσουμε, για να θίξουμε, για να κριτικάρουμε. Γράφουμε για να αφυπνίσουμε συνειδήσεις και εαυτούς που έχουν παρασυρθεί από την πραγματικότητα εκεί έξω που καραδοκεί για να αλλοιώνει σχέσεις και θεσμούς ιερούς. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε ένα παιδί που να περιμένει για το πότε θα απομακρυνθεί από την οικογένεια του ώστε να ακολουθήσει τα δικά του όνειρα, και να στηρίξει τον εαυτό του με τον δικό του τρόπο. Θέλουμε έναν γονιό ο οποίος αν και κουρασμένος, αν και προδομένος από αφεντικά και συνεργάτες από πρόνοια, ασφάλεια και κράτος παραμένει για το παιδί του πέρα από πρότυπο, ένα στήριγμα, μία κολόνα, μία πηγή ενθάρρυνσης, ένας άνθρωπος που θα ακούσει και θα καταλάβει κάνοντας πίσω και εν ανάγκη κρύβοντας στο χαλάκι προσδοκίες που δεν ανταποκρίνονται στα θέλω και τα μπορώ του παιδιού του.
Ένα παιδί το μόνο που ζητάει είναι τον “γονιό” του. Δεν παίρνει άλλη ανάλυση το θέμα μας. Μην ξεχάσεις να κάνεις αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου: “εσύ θα ήθελες να σε έχεις γονιό;
