“TH ΜΟΙΡΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΙΚΗΣΗ Ή ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΕΡΕΘΙΖΕΙΣ”
Ο Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις ( http://www.dieleusis.gr/ ) κλείνοντας φέτος 8 χρόνια δημιουργικής παρουσίας στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Αθήνας μας υποδέχεται κι αυτόν τον χειμώνα με μια πολύ όμορφη θεατρική παράσταση.
Το έργο του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα, “Η ζωή είναι όνειρο”, γραμμένο το 1635, αλλά εξαιρετικά σύγχρονο μέχρι σήμερα, θεωρείται ίσως ένα από τα πιο γνωστά και άρτια έργα του, εφάμιλλο της σαιξπηρικής δραματουργίας. Η Χρυσάνθη Κορνηλίου ανέλαβε το σκηνοθετικό τιμόνι κι αυτής της θεατρικής παράστασης στον Πολυχώρο Πολιτισμού Διέλευσις, κάνοντας έτσι, τον μικρό αυτό πολυχώρο στην καρδιά της Κυψέλης, μια κοιτίδα πολιτισμού.
ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΈΡΓΟΥ:
Ένας σοφός βασιλιάς μυημένος στις εσωτερικές επιστήμες και κυρίως στην αστρολογία, προβλέποντας από τις θέσεις και τις κινήσεις των άστρων ότι ο γιος του θα γίνει ένα ανθρωπόμορφο τέρας, τον φυλακίζει σ’ ένα κάστρο με συντροφιά μόνο έναν παιδαγωγό δάσκαλο, για να του διδάξει ό,τι μπορέσει περισσότερο. Στην πορεία όμως του έργου ο γιος του, μέσα από διαδοχικούς προβληματισμούς αποφασίζει να νικήσει τα κατώτερα ένστικτά του, αυτά που είχαν προβλέψει τα άστρα και ήταν η αιτία της φυλάκισής του και να αναδείξει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, με αποτέλεσμα να γίνει αποδεκτός με ενθουσιασμό, όχι μόνο από τον πατέρα του αλλά και από ολόκληρο το λαό.
Οι Εντυπώσεις Μας:
1) Πλοκή/ θεατρικό κείμενο:
Το πρωτότυπο έργο του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα βλέπουμε πως εστιάζει στην αξία της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου και στη δυνατότητά του να εκφράσει τον καλύτερο εαυτό του παρά τις δυσμενείς συνθήκες που εμποδίζουν αυτή την πραγμάτωση. Η σύγκρουση μεταξύ ελεύθερης βούλησης και προδιαγεγραμμένης μοίρας δείχνει πως ο άνθρωπος μπορεί να είναι νικητής. Σε μια εποχή που συνήθως ο άνθρωπος μοιρολατρεί, νοιώθει πιεσμένος και καταπιεσμένος, έχει σημασία να τονωθεί η δυνατότητά του να είναι κυρίαρχος στη ζωή του και δημιουργός ενός καλύτερου μέλλοντος, παρά στην υποτιθέμενη ύπαρξη του πεπρωμένου. Βάσει αυτών πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας πως το έργο γράφτηκε το 1635, δηλαδή σε μια εποχή Μπαρόκ, όπου ήταν έντονη η προσπάθεια εξύψωσης του ανθρώπου έναντι στα πάθη και στις αδυναμίες του. Το μεγαλείο, το δέος, τα συναισθήματα έναντι της λογικής, και γενικότερα κάθε τι έντονο, είναι παρόντα στο έργο ως στοιχεία Μπαρόκ. Το έργο αυτό καταπιάνεται με πληθώρα θεμάτων όπως είναι η θρησκεία, η φιλοσοφία, η εκπαίδευση, η πολιτική και η επανάσταση. Ένα έργο επίκαιρο μέχρι σήμερα, το οποίο εστιάζει στην ανάγκη του ατόμου να ξεφύγει από τα δεσμά, είτε τα δεσμά αυτά είναι η μοίρα, είτε η ρουτίνα, είτε ακόμα και η ίδια του η ζωή. Έχει έντονη επιρροή από τον Πλάτωνα και τους δεσμώτες που είναι φυλακισμένοι στη σπηλιά, από την οποία μπορούν μόνο να απελευθερωθούν αν απαρνηθούν την ύλη και γνωρίσουν το φως. Έτσι, ο Σεγισμούντο ζει στην αρχή μέσα σε μια φυλακή (σπηλιά) όπου παραμένει σε απόλυτο σκοτάδι λόγω της άγνοιας του για τον εαυτό του και ποιος πραγματικά είναι. Μόνο όταν είναι σε θέση να γνωρίσει ποιος είναι, γνωρίζει το φως.
Στο έργο που παρακολουθήσαμε λοιπόν, τα παραπάνω στοιχεία ήταν σαφή και έγιναν κατανοητά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η πλοκή ξετυλίχθηκε επαρκώς και όλο το έργο ήταν κατανοητό, χωρίς να μας αφήνει κανένα ερωτηματικό. Ο Νίκος Χατζόπουλος στη μετάφραση, έκανε εξαιρετική δουλειά σε ένα πολύ δύσκολο κείμενο με τρεις πράξεις και δύσκολη γλώσσα. Η πρώτη, έχει οκτώ σκηνές, χρησιμεύει ώστε να παρουσιαστούν οι χαρακτήρες και η χωρο-χρονική θέση της ιστορίας. Η δεύτερη, έχει δεκαεννέα σκηνές, κι εμφανίζεται το πρόβλημα. Και η τρίτη, από δεκατέσσερις σκηνές, λαμβάνει χώρα το αποτέλεσμα. Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψιν τις γλωσσικές δυσκολίες, με την έντονη ομοιοκαταληξία και τον συγκεκριμένο ρυθμό σε αρκετά σημεία (χωρίς, ωστόσο, να γίνεται κουραστικό), είναι εμφανές το ταλέντο και η δεξιοτεχνία του μεταφραστή.
Το μόνο αρνητικό που θα πρέπει να συμπεριληφθεί στην πλοκή, είναι πως η θεατρική παράσταση είχε αρκετά μεγάλη διάρκεια, με αποτέλεσμα να γίνεται κουραστική σε κάποια σημεία, ειδικότερα μέχρι τη μέση, δηλαδή μέχρι τη δεύτερη πράξη περίπου, κάνοντας “κοιλιά” σε κάποια σημεία. Από την τρίτη και μετά αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και γρηγορότερη ροή. Συνολικά κράτησε περίπου 2.30 ώρες, χωρίς το μικρό διάλειμμα ανάμεσα στη δεύτερη και τρίτη πράξη. Έτσι, από τη μία το έργο ήταν κατανοητό και αναπτύχθηκε επαρκώς, από την άλλη όμως κατέληξε να είναι κουραστικό.
“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΒΟΥΛΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΧΕΙ. ΚΙ Η ΠΙΟ ΑΝΤΙΞΟΗ ΜΟΙΡΑ, Η ΠΙΟ ΟΛΕΘΡΙΑ ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΗ ΚΙ Ο ΠΙΟ ΕΧΘΡΙΚΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ, ΑΠΛΩΣ ΤΗ ΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ”
2) Ερμηνεία/Ηθοποιοί:
Στο έργο πρωταγωνιστούσαν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί: Ο Τάσος Αντωνίου (Κλοτάλντο), ο Γιάννης Δαφνιωτίδης (Αστόλφο), η Βίκυ Ευαγγέλου (Κλαρίν), ο Γιάννης Λαμπρόπουλος (Βασίλειος), η Μαρία Μαλούχου (Εστρέλλα), η Χάρις Συμεωνίδου (Ροζάουρα) και ο Πέτρος Τσαπαλιάρης (Σεγισμούνδο). Επτά ηθοποιοί που ενσάρκωσαν εξαιρετικά τους πάρα πολύ απαιτητικούς ρόλους τους. Βλέποντας την παράσταση ένιωσα μεγάλο θαυμασμό και για τους επτά, αναλογιζόμενη το πόσο δύσκολο έργο έπρεπε (και τα κατάφεραν) να βγάλουν εις πέρας. Μεγάλες σκηνές με μεγάλους διαλόγους και ακόμα πιο μεγάλους μονολόγους. Κανείς δεν κόμπιασε, (αλλά κι αν το έκανε το κάλυψε εξαιρετικά), ούτε ξέχασε καθόλου τα λόγια του. Τα κατάφεραν όλοι, χωρίς να αφήνουν πίσω, ούτε την υποκριτική τους φυσικά. Ο πρωταγωνιστής Πέτρος Τσαπαλιάρης, που υποδύθηκε τον “Σεγισμούνδο”, ήταν πολύ καλός και στις τρεις φάσεις που τον είδαμε (του δεσμώτη, του επηρμένου Πρίγκιπα και του “νικητή”). Και οι επτά ήταν εξαιρετικοί και τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για την προσπάθεια και το τελικό αποτέλεσμα που μας έδειξαν.
3) Μουσική επένδυση/ Τεχνικά μέσα:
Αν εξαιρέσουμε το πρόβλημα στο ηχείο που υπήρχε στο χώρο, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να κάνει έναν ενοχλητικό θόρυβο για κάποια λεπτά και να γίνεται πολύ ενοχλητικό, αφού αποσπούσε την προσοχή μας , ο ήχος ήταν τόσο όσο για το έργο. Δίχως υπερβολές ή “εκπτώσεις” κάλυπτε όσο έπρεπε την παράσταση και έντυνε όμορφα την ιστορία, δημιουργώντας έτσι γλυκιά προσμονή για την συνέχεια.
4) Σκηνοθεσία/Χώρος:
Η σκηνοθεσία ήταν της κυρίας Χρυσάνθης Κορνηλίου, όπου οχτώ χρόνια τώρα είναι σκηνοθετικά παρούσα στον πολυχώρο. Το έργο σκηνοθετικά ήταν πολύ λιτό, δεδομένου την πλήρη έλλειψη σκηνικών στο χώρο. Την ροή της ιστορίας βοήθησαν πολύ τα “props” (τα βοηθητικά αντικείμενα), καθώς ήταν καταλυτικά για την συνέχεια της πλοκής. Η παράσταση αυτή ήταν η απόδειξη πως με λίγα ή και καθόλου σκηνικά, μπορείς να κάνεις πολύ καλή δουλειά, αν υπάρχει ταλέντο και όρεξη. Ωστόσο, για να είμαι ειλικρινής με δυσαρέστησε και η πλήρης έλλειψη των σκηνικών, τα οποία προσδίδουν μια ευχάριστη νότα και βοηθούν στη συνέχεια της ιστορίας. Κάτι που με δυσαρέστησε επίσης ήταν πως καθόμασταν στο πλάι της σκηνής, με αποτέλεσμα εξαιτίας των κολόνων που υπήρχαν μπροστά μας να μη βλέπουμε κάποιες στιγμές από τη δράση, όπως ενδεχομένως να τη βλέπαμε αν καθόμασταν στην ευθεία. Οπότε αν πάτε, προτιμήστε να καθίσετε στην ευθεία της σκηνής για να μη χάσετε λεπτό.
“Ο ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΆΛΛΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΠΡΕπΕΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΕΓΩ”
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Διεύθυνση παραγωγής: Σωτήρης Οικονόμου
Σκηνοθεσία: Χρυσάνθη Κορνηλίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Αντωνίου
Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιάννης Ζέρβας
Χειρισμός κονσόλας φωτισμού & ήχου: Γιώτα Φώτου
Φωτογραφίες: Αρίων Κουρκουβέλης
Γραμματειακή υποστήριξη: Άλκηστις Κοντοπούλου
Social Media: 4P Productions
Τη θεατρική παράσταση την προτείνουμε για όποιον:
- Έχει ήδη δει το συγκεκριμένο έργο και θέλει να το δει ξανά.
- Δεν το έχει δει αλλά θέλει.
- Θέλει να παρακολουθήσει την αξιόλογη προσπάθεια.
- Αγαπά το καλό θέατρο
- Θέλει να σκεφτεί για τη ζωή και κάποιες “δεδομένες αλήθειες” που ίσως να μην είναι και τόσο δεδομένες”
Αν θέλεις να δεις την παράσταση μπορείς:
- Κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 20:00
- Στον Πολύχωρο Πολιτισμού Διέλευσις (Λέσβου 15 & Πόρου, Κυψέλη)
Τιμές εισιτηρίων:
- Γενική είσοδος: 15 ευρώ
- Άνω των 65 ετών και προπώληση viva.gr: 12 ευρώ
- Φοιτητικό & ΑΜΕΑ, Άνεργοι : 10 ευρώ
- Ατέλειες: 5 ευρώ
