Ο κύριος και η κυρία Λοτ Κριτική παράστασης

Το Σάββατο 19 Ιανουαρίου, παρευρεθήκαμε  στο Tempus Verum στην θεατρική παράσταση “Ο Κύριος και η Κυρία Λοτ”. Στην παράσταση πρωταγωνιστούσαν οι ηθοποιοί Νικόλας Ανδρουλάκης και Αντιγόνη Σταυροπούλου. Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Νίκολας Ανδρουλάκης και την απόδοση του κείμενο η Αντιγόνη Σταυροπούλου. Πρόκειται για ένα ιπποτικό παραμύθι που γράφτηκε στα πλαίσια του 3ου εργαστηρίου συγγραφής θεατρικού κειμένου του Εθνικού Θεάτρου.Το έργο πραγματεύεται τον αδικοχαμένο έρωτα δύο νέων που παγιδεύονται για μια αιωνιότητα να αναζητάει ο ένας τον άλλον. Ένας ύμνος στον έρωτα αλλά και στον θάνατο. Τελικά θα βρουν την λύτρωση που αναζητάνε ή οι ψυχές τους θα μείνουν κολλημένες για πάντα καταδικασμένες να ζουν σ’ένα αέναο κύκλο; Παρακάτω, λοιπόν,  μπορείτε να διαβάσετε τις εντυπώσεις μας για την παράσταση.

Η Υπόθεση του Έργου

Μία θεατρική παράσταση που θυμίζει λίγο το λογοτεχνικό βιβλίο “Άγγελοι”. Δύο άνθρωποι καταδικασμένοι να ψάχνουν τον έρωτα της ζωής τους αιώνια. Μέσα σ’ένα αρχέτυπο σκηνικό, μια γυναίκα ψάχνει τον ιππότη της και ένας άντρας την λαίδη του. Οι δύο ταλαιπωρημένες ψυχές συνέχεια συναντιούνται, αλλά και χάνονται σ’ένα φαύλο κύκλο, χωρίς καμία διαφυγή. Η Λαίδη Σαρλότ είναι μια καταραμένη ψυχή, καταδικασμένη να μένει στον Άδη και να αναζητάει την αγάπη της ζωής της, τον ιππότη Λάνσελοτ. Από την άλλη, ο Λοτ είναι ένας ιππότης που και αυτός αναζητάει τον γυναίκα που θα τον λυτρώσει. Θα καταφέρει εκείνη να πραγματοποιήσει το όνειρο της και εκείνος να βρει τον αληθινό του έρωτα;

Την σκηνοθεσία έχει αναλάβει σε διπλό ρόλο ο Νίκος Ανδρουλάκης που μεταφέρει μ’ένα δικό του περίεργο, σκοτεινό και μυστηριακό τρόπο το ιπποτικό παραμύθι. Το έργο έχει πολλά στοιχεία από το θέατρο του παραλόγου. Αυτό το είδος θεάτρου χαρακτηρίζεται από χαρακτήρες που μιλάνε χωρίς να έχουν κάτι να πουν, που λένε σκόρπιες λέξεις, αλλά και την κάθε σκέψη τους. Ανθρώπους που φαινομενικά είναι τρελοί, όμως και τόσο λογικοί. Γιατί μέσα στο παραλήρημα τους, βγάζουν την δική τους αλήθεια. Θα μπορούσε κάποιος να πει επίσης, ότι αυτα τα δύο άτυχα πλάσματα καταδικάστηκαν να ζουν σ’ένα φαύλο κύκλο που τους οδήγησε στην τρέλα. Υπήρχαν στιγμές στο έργο που δεν ήταν ξεκάθαρες για τον θεατή. Το έργο είναι κάπως δυσνόητο και κάποιες στιγμές ήταν λιγάκι δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβαινε. Παρόλο που ο σκηνοθέτης πλησίασε αρκετά το κείμενο, κάποιες φορές χανόσουν στην μετάφραση, χωρίς όμως αυτό να είναι απαραίτητα κακό.

O Νικόλας Ανδρουλάκης ήταν άρτιος ερμηνευτικά, μιας που κατάφερε να ταξιδέψει τον θεατή και να τον εντάξει στον κόσμο του. Η σεναριογράφος και επίσης ηθοποιός, Αντιγόνη Σταυροπούλου, ήταν αρκετά καλή στην ερμηνεία της, αλλά και στην κίνηση της. Οι δύο ηθοποιοί κατάφεραν να αποδώσουν το νόημα του κειμένου. Καθώς το κείμενο υπάγεται στο θέατρο του παραλόγου, η υποκριτική τους ήταν αρκετά ξεκάθαρη, αφού ακολούθησαν πιστά τους κανόνες που ορίζει το συγκεκριμένο είδος. Οι δυο ηθοποιοί είχαν ωραία χημεία μεταξύ τους και υπήρχε έντονο συναίσθημα ανάμεσα τους. Στους ρόλους τους έπειθαν τον θεατή και ήταν αρκετά εκφραστικοί.

Τα σκηνικά ήταν μίνιμαλ και το αντικείμενο που υπήρχε στην σκηνή είχε συμβολικό χαρακτήρα. Για τις ανάγκες του έργου είχαν χρησιμοποιήσει μια μπανιέρα, η οποία συμβόλιζε την κάθαρση των ψυχών τους. Επίσης είχε και συμβολικό χαρακτήρα μιας που την  χρησιμοποιούσαν σαν γόνδολα. Η θάλασσα συμβολίζει το ταξίδι των ψυχών τους, αλλά και την κάθαρση. Επίσης, τα υπόλοιπα αντικείμενα ήταν ρεαλιστικά, δηλαδή το σακίδιο, η τούρτα και το σπαθί. Οι ηθοποιοί χρησιμοποίησαν πολύ σωστά τον χώρο και τα αντικείμενα που βρίσκονταν σ’αυτόν. Γεγονός που συνέβαλε αρκετά στην παράσταση. Χωροταξικά ήταν επίσης σωστός ο χώρος, καθώς οι ηθοποιοί και το κοινό ήταν μαζί. Αυτό έδωσε μια διαφορετική ατμόσφαιρα, κάνοντας τον θεατή να συμπάσχει με τους ηθοποιούς.

Η μουσική επένδυση και ο φωτισμός συνέθεταν ένα μυστήριο, κάτι απόκοσμο, και συνέβαλαν στο στήσιμο της ατμόσφαιρας του έργου. Οι μουσικές επιλογές κατάφεραν να παρασύρουν τον θεατή και να τον κρατήσουν δέσμιο του παρελθόντος, σε μια σκοτεινή εποχή διαφορετική από αυτήν που ζούμε. Ταξιδεύοντας μας σ’ένα κόσμο γεμάτο σκοτάδι, θλίψη, έρωτα αλλά και νοσταλγία γι΄αυτό που προσμένουν η Σάρλοτ και ο Λάνσελοτ. Το παρελθόν συνέτριψε τις δυο καταραμένες ψυχές, αναγκάζοντας τους να ζουν κάθε μέρα την ίδια μέρα. Με την μουσική να ντύνει την κάθε στιγμή των ηρώων και να τους γεμίζει μ’ένα κατακλυσμό συναισθημάτων.

Συντελεστές

Διάρκεια: 90′
Συγγραφέας: Αντιγόνη Σταυροπούλου
Δραματουργική επεξεργασία: Νικόλας Ανδρουλάκης
Σκηνοθέτης: Νικόλας Ανδρουλάκης
Σκηνογραφία: Δημήτρης Κωνσταντάρας
Κίνηση: Έμιλυ Νικόλα
Ερμηνεύουν: Νικόλας Ανδρουλάκης, Αντιγόνη Σταυροπούλου