Γνωρίσαμε τον ηθοποιό Πάρι Σκαρτσολιά σε ηλικία μόλις 12 ετών να υποδύεται τον “μικρό Μανωλάκη” στο σήριαλ το “Καφέ της Χαράς”. Σήμερα ο ίδιος συνεχίζει να ασχολείται με το επάγγελμα καθώς φέτος παίρνει και το δίπλωμα του. Έχει σπουδάσει παιδαγωγικά αλλά όπως δηλώνει το μόνο που τον εκφράζει είναι η υποκριτική χωρίς να αποκλείει όμως στο μέλλον να τα συνδυάσει και τα δύο.
Πως βρέθηκες να υποδύεσαι αυτόν τον ρολό;
Γνώρισα τυχαία σε ένα θέατρο τον Xάρη Ρώμα και μου είπαν να πάω στο casting και έτσι πήγα και με πήρανε.
Είχες στο μυαλό σου ποτέ να γίνεις ηθοποιός;
Όχι.. δεν ήξερα καν τι είναι αυτό. Πήγα εκεί και μου αρέσει πολύ είχε και δύσκολες στιγμές, αλλά μ άρεσε. Βέβαια μετά αποφάσισα να μην ασχοληθώ με την υποκριτική, ίσως λόγω της κούρασης. Τα γυρίσματα στο “Καφέ” ήταν 3 χρόνια και το είχα πάρει λίγο με κακό μάτι αλλά αρκετά χρόνια μετά αποφάσισα να ξανά ασχοληθώ και τελικά καλά έκανα, γιατί δε θέλω να κάνω κάτι άλλο. Ασχολούμαι μόνο με αυτό, κάνω πράγματα που είναι γύρω από αυτό και συνήθως μου κάνουν και παράπονα επειδή μιλάω σχεδόν μόνο γι αυτό.
Μας είπες για την αποχή που είχες από την υποκριτική. Έχεις δηλώσει πως για την επιστροφή σου ευθύνεται η Κερασιά Σαμαρά, η οποία υποδυόταν τη μαμά σου στο σήριαλ. Ισχύει;
Ναι.. Bασικά η Κερασία μου ξανάβαλε το μικρόβιο. Εγώ έκανα κάτι άλλο τότε και σε μια συνάντηση μας κατάλαβα ότι με αυτό θέλω να ασχοληθώ και ξανάρχισα και κάπως έτσι μετά από 5 χρόνια φτάσαμε στο σήμερα.
Για την επιστροφή του “Καφέ της Χαράς” τι θα μπορούσες να μας πεις;
Είναι κάτι το οποίο το παλεύουμε, το θέλουμε πολύ, δεν έχει οριστικοποιηθεί κάτι ακόμα αλλά το πάμε προς τα εκεί.
Η επιστροφή έχει να κάνει με τον δικό σου ρολό;
Κάτι μου έχουν πει αλλά δεν ξέρω ακόμα πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Σαν παιδί στο σχολείο, οι καθηγητές και οι συμμαθητές σου, πως το αντιμετώπιζαν? Από τους γονείς σου είχες στήριξη;
Είχα στήριξη. Από τους καθηγητές μου πάρα πολύ και τα παιδιά οι περισσότεροι με ήξεραν από πριν οπότε δεν άλλαξε κάτι. Από τους γονείς πάντα είχα και ακόμα έχω. Σε όλη μου τη ζωή με στηρίζουν και τους ευχαριστώ πολύ, γιατί χωρίς εκείνους θα ήταν τρομακτικά δύσκολα. Σίγουρα κάποιες σκέψεις μην αφήσω το σχολείο θα μπορεί να υπήρχαν αλλά δε νομίζω ότι φοβήθηκαν γιατί ήμουν σε ένα πλαίσιο όπου και εκείνοι ήξεραν τι άτομο είμαι και εγώ ήξερα τους γονείς που έχω οπότε ήταν όλα ελεγχόμενα.
Ήταν δύσκολο για ένα παιδί να το διαχειριστεί αυτό;
Μετά από χρόνια και μια πιο ώριμη οπτική θα σου πω ότι τελικά θεωρώ ότι είναι στο παιδί το πως θα το διαχειριστεί. Σίγουρα έχει κάποιες δυσκολίες αλλά έτσι και αλλιώς είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να το διαχειριστεί όλο αυτό ποσό μάλλον για ένα παιδί.
Αν εσένα ερχόταν το παιδί σου, σε ηλικία 12 χρονών όπως ήσουν εσύ και σου έλεγα θέλω να πάω στο casting για μια σειρά. Ποια θα ήταν η αντίδραση σου;
Θα ήμουν θετικός. Βεβαίως και θα του έλεγα να πάει και θα τον βοηθούσα όσο μπορώ, γιατί έτσι έμαθα και εγώ, αρκεί να μην παρατούσε το σχολείο, είναι ίσως στο μόνο πράγμα στο οποίο θα έβαζα «βέτο».
Θεατρικά η πρώτη σου δουλειά ποτέ ήταν;
Ήταν το 2014 στην παράσταση “Άντρες έτοιμοι για όλα”. Το θέατρο για μένα ήταν πολύ πιο δύσκολο από αυτό που είχα κάνει στο παρελθόν αλλά ήταν και ένα μεγάλο σχολείο. Δεν είχα ξανακάνει και τα πράγματα εκεί διαφοροποιούνται αρκετά σε σχέση με την κάμερα. Για να σου δώσω ένα μικρό παράδειγμα, πήγαινα στο θέατρο και όταν ήταν η σκηνή μου ανέβαινα πάνω και μου έλεγε ο σκηνοθέτης μου ,ο Μιχάλης Ρέππας, ότι έπρεπε να ποστάρω την φωνή μου καλύτερα, να μιλάω δηλαδή πιο δυνατά, γιατί δεν ακούγομαι. Αυτό για να το βρω μου πήρε πολύ καιρό.. μετά, λοιπόν , πήγαινα στα γυρίσματα στο σήριαλ που έκανα τότε και μου έλεγε ο σκηνοθέτης ότι φώναζα(γελάει). Οπότε εκείνη την εποχή μέχρι να καταλάβω τι γίνεται έζησα λίγο μια παράνοια.
Το έργο “Eroica” που πρωταγωνιστείς στο θέατρο με τι σχετίζεται;
Eίναι ένα έργο εφηβείας. Στην ουσία έχει να κάνει με το πως αντιδρά μια παρέα εφήβων και πως διαμορφώνεται ο καθένας, όταν μπαίνουν τα δυο βασικά στοιχεία στη ζωή τους , δηλαδή ο ερωτάς και ο θάνατος, τα οποία είναι καινούργια γι αυτούς.
Ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση, ποιο θεωρείς πιο δύσκολο και ποιο σ αρέσει περισσότερο;
Όλα έχουν έναν βαθμό δυσκολίας διαφορετικού τύπου. Το θέατρο είναι πιο δύσκολο, γιατί είναι και πιο άμεσο, δε θα σου δώσει δεύτερη ευκαιρία. Ανεβαίνεις στην σκηνή και έχεις μιάμιση-δυο ώρες να κάνεις κάποια πράγματα και σε περίπτωση λάθους δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία. Στην τηλεόραση, ο σκηνοθέτης θα σου πει “λάθος , πάμε πάλι από την αρχή” ενώ στο θέατρο δεν μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, αλλά πιο πολύ αγαπώ το θέατρο.
Έχεις συμβεί κάποιο περιστατικό στο θέατρο που να έρθεις σε δύσκολη θέση;
Χιλιάδες όχι μόνο ένα. Θυμάμαι ήταν μια ατάκα με μαθηματικά, οπού δε μπορείς να αστοχήσεις εκεί αλλά εγώ αστόχησα. Ήταν σαν διαγράφτηκε τελείως η ατάκα από το μυαλό μου, βασικά η λογική της ατάκας. Έλεγα κάτι ασύλληπτα πράγματα, οπού φυσικά πάγωσαν όλοι στην σκηνή και έπεσε φυσικά πολύ γέλιο μετά(γελάει). Έχουν συμβεί και αλλά.. στο θέατρο που ήμουν φέτος έχει τύχει να κάνω λάθος κινήσεις. Γενικά μπορεί να συμβεί αλλά θεωρώ ότι με την γνώση, τη δουλειά και την κάποια εμπειρία με τον καιρό μειώνεται αρκετά.
Έχεις δηλώσει ότι έχεις πάθει και κρίση πανικού.
Ναι ισχύει αυτό και είχα πάθει κρίση πανικού, γιατί τότε που ζούσα όλο αυτό που λέγαμε με τη φωνή, κάπως είχαν μπερδευτεί όλα μέσα στο κεφάλι μου οπότε στη γενική πρόβα πριν την πρεμιέρα στο θέατρο, ξαφνικά ένιωθα σα να ανεβάζω πυρετό, είχα παγώσει, δεν ήξερα τι να κάνω, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί αλλά τελικά βγήκε η πρεμιέρα μια χαρά και αυτό οφείλεται πάρα πολύ στο Μιχάλη Ρέππα. Το ξεπερνάς. Όταν κάνεις μια δουλειά που έχει ως κέντρο την έκθεση αν δεν έχεις την δυνατότητα να ξεπερνάς τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσεις.
Κάποια συμβουλή που να σου έχουν δώσει και να την έχεις κρατήσει;
Είχα καθηγητές που μου έχουν πει πάρα πολλά πράγματα και τους ευχαριστώ όλους γιατί είναι όλοι καταπληκτικοί. Μια ατάκα από τις πολλές που έχω κρατήσει είναι του καθηγητή μου Περικλή Μουστάκη, ο οποίος είπε κάποια στιγμή ότι κάποια πράγματα που κάνουμε στο θέατρο μας φαίνονται περίεργα και νομίζουμε ότι δεν είμαστε εμείς, αλλά εμείς είμαστε απλώς δε το ξέρουμε και αυτό είναι το νόημα της υποκριτής, να αποκαλυφθείς στον εαυτό σου. Στην συνέχεια ,βέβαια, στην παράσταση που συμμετείχα, ο Κώστας Αποστολάκης ήταν αυτός που με πήρε λίγο σαν μαθητευόμενο και ασχολήθηκε πάρα πολύ μαζί μου, γιατί είχα αρκετές δυσκολίες όπως προείπα. Υπήρχαν, δηλαδή φορές που ερχόταν νωρίτερα στο θέατρο για να βοηθήσει εμένα προσωπικά. Επίσης, και ο Κώστας Ευριπιώτης, ο οποίος μου έδειξε πως να μπαίνεις σε έναν ρολό και είναι σημαντικό.
Είσαι γενικά του καλλιτεχνικού νομίζω γιατί έχεις ασχοληθεί και με την μουσική έτσι δεν είναι;
Ναι από 7 χρονών. Εντωμεταξύ το αστείο είναι ότι ο πατέρας μου εντάξει είναι ροκάς οπότε με έβαλε σε κάποια τρυπάκια ήθελα δεν ήθελα αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος στην 
οικογένεια μου που να έχει ασχοληθεί με τα καλλιτεχνικά. Εγώ ασχολήθηκα και επαγγελματικά με τη μουσική το 2014, είχαμε ένα γκρουπ, ήμασταν και σε μια δισκογραφική εταιρία και ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, κάναμε και κάποιες μεγάλες συναυλίες που τις είχα φανταστεί ως πιτσιρίκας αλλά δεν νομίζω ότι αυτή τη στιγμή επαγγελματικά με αφορά κάτι τέτοιο. Για δυο χρόνια είχα και ένα σχήμα το οποίο και αυτό έκανε κάποιες συναυλίες και κάναμε και ένα δίσκο αλλά θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή επαγγελματικά από τη μουσική έχω πάρει πολλά πράγματα και δεν ψάχνω κάτι άλλο γιατί θέλω να αφιερωθώ στην υποκριτή.
Κινηματογράφο θα ήθελες να κάνεις;
Η αλήθεια είναι ότι θέλω πάρα πολύ. Είναι ένα μεγάλο αποθαμένο.
Ιδανικά στην υποκριτική τι θα ήθελες να κάνεις;
Πολύ ιδανικά.. θα ήθελα να παίξω στην Επίδαυρο, να πάρω το Χορν και να διδάξω.
Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί που τώρα ξεκινάει;
Δε θα του έλεγα κάτι που έχει σχέση με την υποκριτική αλλά με τον εαυτό του. Θα του έλεγα ,λοιπόν, ότι όσες φορές και αν νιώσει ότι δεν είναι έτοιμος, δεν έχει κάνει αρκετά πρόβα ή δεν μπορεί να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και γενικά νιώσει όλα αυτά τα πράγματα τα οποία μας τραβάνε κάτω και ξεκινάνε κυρίως από μέσα μας, χωρίς να περιμένει να του έρθει η έμπνευση ή η καλή διάθεση για να βγει, απλά να κάνει το πρώτο βήμα και να βγει στην σκηνή. Όταν γίνεται αυτό είναι το πρώτο βήμα για να πετύχεις αυτό που θέλεις να κάνεις.