Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη η ποιητική συλλογή του Μάριου Ταραμίδη με τίτλο «Νυχτερινοί Περίπατοι».
Tα ποιήματα του Μάριου έρχονται σαν ψηφίδες
από το παντοτινό νησί του Έρωτα – το πολύπαθο.
Έρχονται να μπουν στις χαραμάδες
που αφήνουν τα χιλιάδες μικρά καθημερινά μας ανεκπλήρωτα∙
αυτό που είδαμε όλοι μα κανείς δεν πρόλαβε να πει,
η κουβέντα που χρωστιέται σε κάποιον Θεό που κουράστηκε να την περιμένει
και κάνει πως δεν πειράζει.
Πειράζει.
Το ξέρει και ο Ποιητής τώρα.
[από την εισαγωγή του βιβλίου: Σταμάτης Κραουνάκης]
Εκείνο που κάνει εντύπωση στην ποιητική συλλογή «Νυχτερινοί Περίπατοι» είναι η αποφθεγματική σύσταση του κάθε σχεδόν στίχου που συγχρόνως όμως εκφράζει μια συναισθηματική προσέγγιση της ζωής. «Οι στιγμές δεν κλέβονται./Άπιαστες σαν την ψυχή». Στην ποίηση αυτή δεν ερμηνεύεται η πραγματικότητα όπως κάνουμε συνήθως άνθρωποι και ποιητές. Εδώ είναι σαν η πραγματικότητα να ξεσκεπάζει πλευρές του εαυτού της κρυφές, ευάλωτες και δυσκολονόητες, γιατί κι αυτές εξαρτώνται από τον άνθρωπο που ζει «σε ένα μέλλον που κάποτε/θα είναι ιστορία».
Το μέλλον και το παρόν, πριν γίνουν παρελθόν είναι η ζωή που κάθε στιγμή της περιέχει την ευαισθησία αλλά και τη σκληρότητα της αντοχής το πιο σημαντικό όπλο της ζωής.
Αυτή τη διπρόσωπη αλήθεια της μοίρας του ανθρώπου την είδε και την περιέγραψε με ακρίβεια ο ποιητής Μάριος Ταραμίδης.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Αθήνα 16.05.2018
«Για να δαμάσω την ψυχή
που τρέχει ιππευμένη,
βγάζω τα γυαλιά,
τα ακουμπάω μπρος μου
στο τραπέζι
και κάνω τη ζωή παστέλ.
Γαληνεύει το κόκκινο
και σπάει στα επί μέρους.
Χάνεται η ευκρίνεια
με το κουτσομπολίστικο ύφος
θολώνουν οι γραμμές
χάνονται οι αποστάσεις.
Το κοντινό μακριά
το μακριά ακόμη πιο μακριά.
Και μαλακώνει το πρόσωπο, η ματιά, η σκέψη
Και σβήνουν μέσα στο αβέβαιο της χαμένης γραμμής.
Του ξεθωριασμένου χρώματος…»
Μάριος Ταραμίδης
Γεννήθηκα στη Λευκωσία της Κύπρου πριν 52 χρόνια.
Σαν παιδί μισούσα το σκοτάδι και τις ριγέ φανέλες.
Τελείωσα το Παγκύπριο Γυμνάσιο και το κάρμα μου με προσγείωσε στο Freiburg της τότε Δυτικής Γερμανίας να σπουδάζω Οδοντιατρική. Τελείωσα το ΄92 και με υποτροφία στο Lund της νότιας Σουηδίας για την ειδικότητά μου στην Περιοδοντολογία και Προσθετολογία. Δεν με αφήναν ήσυχο, με θέλαν να πάω ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο του Loma Linda στην Καλιφόρνια. Όμως, μια μάνα και ένας πατέρας που με περίμεναν στην Κύπρο μου κάναν την απόφαση εύκολη: «Σπίτι μου! Βαρέθηκα τα ξένα».
Έτσι το ΄95 ανοίγω στη Λευκωσία το ιατρείο μου −με τον οδοντίατρο πατέρα μου− στο οποίο καρφώθηκα μέχρι σήμερα.
Πάντα έγραφα!
Ήταν η βαλβίδα αποσυμπίεσής μου. Λυπόμουν έγραφα, χαιρόμουν έγραφα, χώριζα έγραφα, τα ξαναβρίσκαμε έγραφα. Γενικά έγραφα για τα πάντα. Και έτρωγα…
Το 1995 εκδίδω την πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «Προς τα Έξω», με σιγαστήρα, ταπεινά και δίχως εκδότες. Το 1999 πάλι με σιγαστήρα το «ΥΓ» το οποίο πήρε βραβείο λογοτεχνίας από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου.
Συνεχίζω να γράφω και να μισώ το σκοτάδι. Τα βρήκα όμως με τις ριγέ φανέλες…
Πληροφορίες βιβλίου:
- Σειρά: Ελληνική Ποίηση
- Τιμή:10,60 €
- Σελίδες: 64
- ISBN: 978-960-558-235-7
