«Προσπαθώ να υπάρχω χωρίς να βάζω τον εαυτό μου σε ταμπέλες. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι ταμπέλες, ακόμα και ο τρόπος που ντύνομαι· συνήθως δε φοράω τίποτα που να είναι με γνωστό όνομα μάρκας. Για εμένα το να μην έχω όνομα μου επεκτείνει τη δημιουργικότητα. Είμαι ικανή να κάνω τα πάντα. Η Noname θα μπορούσε πιθανά να είναι μια νοσοκόμα. Η Noname θα μπορούσε να είναι σεναριογράφος. Δεν περιορίζομαι σε μια μορφή τέχνης η οποιασδήποτε άλλης ύπαρξης, σε πιο εκτενές επίπεδο». Αυτό δήλωσε η Noname σε συνέντευξη της με το The Fader το 2016 στην προσπάθεια της να εξηγήσει το καλλιτεχνικό της όνομα.
Πριν το 2013 όταν και άρχισε να την παρατηρεί το ευρύ κοινό, καθώς και συνεργάστηκε με τον chance the rapper στο τραγούδι του «Lost», παρουσίαζε τα ποιήματα και τα τραγούδια της σε μικρές ζωντανές σκηνές. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια, πριν την προώθηση του πρώτου της mixtape «Telefone» -η δημιουργία του οποίου της πήρε 3 χρόνια- σκεφτόταν να παρατήσει τα σχέδια της για καριέρα στην ραπ. Το Telefone, όμως, πήρε πολύ καλές κριτικές από το κοινό αλλά και από ειδικούς και την βοήθησε ώστε να συνεχίσει να εξελίσσεται.
Η ποιητική της φύση την διευκολύνει στο να συνδυάζει λέξεις και νοήματα που σε επηρεάζουν με το που την ακούσεις. Αρκεί μόνο η εισαγωγή του νέου της άλμπουμ για να νιώσεις ότι ταξίδεψες σε γειτονιές του Σικάγο. Η μουσική της είναι ραπ, Ρυθμός και ποίηση, επομένως τα τραγούδια της στοχεύουν στο να σε κάνουν να σκεφτείς και να ηρεμήσεις αφήνοντας τα προβλήματα σου έξω απ’ το δωμάτιο σου.
Το πρώτο της πρότζεκτ, το οποίο ήταν το μέσο γνωριμίας της με τον κόσμο, παρουσίαζε τα κοινωνικά προβλήματα των κατοίκων του Σικάγο αλλά και γενικά των εγχρώμων γυναικών. Το ιδιαίτερο είναι ότι το κάθε τραγούδι του άλμπουμ αποτελούσε και μια ξεχωριστή τηλεφωνική κλήση, με διαφορετικό περιεχόμενο η κάθε μια. Το δεύτερο της άλμπουμ λοιπόν, το Room 25, είναι ένα καλοφτιαγμένο ραπ άλμπουμ με jazz και neo-soul ήχους το οποίο στο σύνολο του αυτή τη φορά παραπέμπει σε παραμύθι.
Φεμινισμός και επίθεση σε οτιδήποτε ρατσιστικό, σκληρή κριτική με ήρεμα πάντα λόγια και πετυχημένες μεταφορές. Στο Room 25, η 27-χρονη ποιήτρια καταφέρνει να κάνει τον κάθε στίχο να έχει νόημα, αλλά όχι απλά νόημα, σε σημείο που χρειάζεται κάθε στίχος ολόκληρη ανάλυση για να εξηγηθεί. Ένα απλό παράδειγμα είναι ο στίχος «twitter ranting for martyrdom unified as capitalists» από το τραγούδι Regal. Εδώ η Noname καταγγέλλει την συμπεριφορά των ατόμων στο twitter, όπου οι άνθρωποι προκειμένου να εναντιωθούν σε μια κοινωνική αδικία καταλήγουν να υποστηρίζουν μια άλλη, παρουσιάζοντας τους με τον σύγχρονο καπιταλισμό ο οποίος συνεχίζει να εκμεταλλεύεται τη φυλή της, αλλά τώρα πλέον σαν σύμμαχος – όσο τουλάχιστον βρίσκει κέρδος- και όχι σαν εχθρός. Στοχεύοντας στην ισότητα των ατόμων ως καταναλωτές, και όχι σαν κοινωνικά όντα.
Από την σχέση της με το άλλο φύλο μέχρι και τα πολιτικά ζητήματα, η ράπερ δεν φοβάται να αγγίξει θέματα «ταμπού» και μάλιστα να δώσει και πληροφορίες για τις προσωπικές της εμπειρίες. Βιώνει ένα μεταβατικό στάδιο στη ζωή της και το αντιμετωπίζει μετατρέποντας την μπερδεμένη αυτή κατάσταση σε άψογη μουσική χωρίς όμως να σου μεταφέρει κανένα είδος άγχους, αλλά αντίθετα να σε γαληνεύσει. Μοιράζεται μαζί μας τη σχέση της με έναν άντρα στον οποίο επέτρεψε να έχει τον απόλυτο έλεγχο του σώματος και του μυαλού της και το ποσό πληγώθηκε μετά από αυτό αλλά ταυτόχρονα μιλάει για την πολιτική κατάσταση στη χώρα της. Όταν αναλύει, όμως, τα πολιτικά ζητήματα στο τραγούδι Blaxploitation η φωνή της παραμένει χαρούμενη και ήρεμη καθώς σχολιάζει ρατσιστικά φαινόμενα και γενικά κοινωνικά προβλήματα. Αυτό είναι άλλη μια ένδειξη του ταλέντου της καθώς και καταφέρνει να περνάει μηνύματα στον ακροατή μέσω έξυπνων ποιητικών μεταφορών.
Η δημιουργός του πρότζεκτ, όντας πρώτα-πρώτα ποιήτρια, παρουσιάζει τα λόγια της οχι με κλασικό ραπ flow που περιμένεις από μια/έναν ράπερ της εποχής μας, αλλά σε μορφή εκλεπτυσμένης ομιλίας – θυμίζει κάπως την τεχνική της Princess Nokia. Η παραγωγή του άλμπουμ είναι παρόμοια ήρεμη, χωρίς επεξεργασία η εφέ, ίσως πλησιάζει την ωμότητα ενός live session. Ίσως αυτό βέβαια περιλαμβάνεται και στον στόχο της καλλιτεχνικής της κατεύθυνσης, σε μια εποχή που οι κυρίαρχες γυναίκες στον χώρο «χάνουν» τον καθωσπρεπισμό τους και η συμπεριφορά τους γίνεται όλο και πιο ανδροπρεπής ώστε να επιβιώσουν σε μια τόσο ανδροκρατούμενη βιομηχανία, η noname προσπαθεί να διατηρήσει ή ακόμα και να υπερτονίσει την θηλυκότητα της.
Γενικότερα, η noname είναι μια ράπερ νέας γενιάς, χωρίς όμως να υιοθετεί κανένα στοιχείο απο την νέα γενιά της ραπ ή της χιπ-χοπ. Γι’ αυτόν τον λόγο όμως δεν προσφέρει ένα άκουσμα που θα είναι αρεστό από τους πάντες – το οποίο είναι θετικό. Είναι συνεχώς πολύ ήρεμη και η μουσική της παραπέμπει περισσότερο σε τζαζ παρά ραπ. Το λογοτεχνικό της υπόβαθρο, όμως, της επιτρέπει να γράφει λέξεις που δεν τις ακούς κάθε μέρα από άλλους μουσικούς της γενιάς μας και φυσικά η θηλυκή και αέρινη φύση της σου μεταφέρει αμέσως μια θετική αύρα. Τα βιώματα της και η λογική της κρίση την καθιστούν ικανή να γράψει στίχους με τους οποίους ο περισσότερος κόσμος μπορεί να ταυτιστεί, μπορεί να κάτσει να αναλογιστεί τι άκουσε μόλις και να στοχαστεί πολλά πράγματα. Είναι σχετικά νέα στη σκηνή όποτε έχει πολλά ακόμα να δείξει, αλλά και αυτά που έχει ήδη δημιουργήσει αξίζουν σίγουρα μια θέση στη μουσική σου βιβλιοθήκη.
