Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Γκοβόστη οι ποιητικές συλλογές «Αχερουσία η θάλασσα»,«Γι’ αυτό το λίγο», «Πολύ λίγο» και «Προφήτες / Μοσχάκανθος».
«Αχερουσία η θάλασσα»
Ἡ συλλογή «Ἀχερουσία ἡ Θάλασσα», τοῦ Βαγγέλη Τασιόπουλου ἀποτελεῖται ἀπό μιά σειρά ποιητικῶν ἀφηγήσεων ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι διέπλευσαν τή θάλασσα, ἢ χάθηκαν στά σπλάχνα της μέ σκοπό να φτάσουν στήν αὐλή μας, ἀλλάζοντας τά ὃρια τῆς κανονικότητας καί τῆς εὐημερίας μας. Εἶναι οἱ ἀφηγήσεις καί τά βιώματα τῶν δικῶν μας ξένων πού δικαιώνουν, ἢ αποσαθρώνουν ὃ,τι ὁρίζουμε ὡς δεδομένο. Εἶναι τό ταπεινό ἀντίδωρο, ἡ οφειλή τοῦ ποιητῆ στούς πρόσφυγες.
Ἡ θάλασσα, ψυχές χαμηλωμένες, τσεμπέρια καί σωσίβια ἀνάκατα, Ἀχερουσία στολισμένη μέ λωτούς, μαύρη σταφίδα κι ἁρμυρό ψωμί γιά πρώτη ἀνάγκη. –Καβάλα τό ἄλογό σου Κωνσταντῆ καί φέρε πίσω τη Γιασμίν, οὔρλιαζε ἀνάμεσα στά ἐρείπια ἡ μάνα. Γονυπετής παρακαλοῦσε ἐκεῖνος, μήν ἀκουστεῖ τοῦ λιβανιοῦ τό μυστικό μή πικραθεῖ ἡ Ἀράβισσα. Ἡ ἐλπίδα εἶχε ἀποτρέψει μέ σοφία τή συνέχεια κι ὁ ἔρωτας στή μοιραία ἀποστολή.
«Ἀχερουσία ἡ Θάλασσα»
«Γι’ αυτό το λίγο»
Eίμαστε σκιές
Eίμαστε σκιές
εις αναζήτησιν φωτός.
Χαμόγελα,
λέξεις,
ευχές
ο κόσμος όλος.
Είμαστε σκιές
εις αναζήτησιν φωτός.
Η μοίρα μας
στη βούληση του ήλιου.
Ανάσα
η αύρα μίας θάλασσας
που άγει τη ζωή
πέρα από το χρόνο.
«Πολύ λίγο»
Κοντή κουβέρτα η ποίηση
τ’ άκρα μένουνε απ’ έξω
«Προφήτες / Μοσχάκανθος»
«Προφήτες»
Ως αφορμή τού έργου είναι μια φράση στην «Πολιτεία» τού Πλάτωνα για το ρόλο τού Προφήτη μετά την κάθαρση των ψυχών και την πορεία τους προς τις τρεις Μοίρες, όπου και παίρνουν κλήρους βίων και επιλέγουν οι ίδιες τη ζωή που θα ζήσουν μετά την μετεμψύχωσή τους.
Σ’ αυτή τη στιγμή οχτώ Προφήτες περνούν μπροστά από μια ψυχή και της προφητεύουν τη ζωή που θα ζήσει στο σύγχρονο κόσμο. Η γραφή είναι αφαιρετική και πυκνή και το ύφος θυμίζει τις εκκλησιαστικές προφητείες, όπως και τα ονόματα των Προφητών, που είναι παρμένα από την Παλαιά Διαθήκη.
Το τελευταίο ποίημα της συλλογής είναι φορμαλιστικό και παρουσιάζει μόνο με ουσιαστικά, με λέξεις ασύνδετες, που ανά τρεις διαμορφώνουν το σχήμα τού μονοπατιού, το δρόμο τής ζωής μας, που ξεκινά από το σκοτάδι, καταλήγει στο σκοτάδι, αλλά είναι πλημμυρισμένο με φως.
«Μοσχάκανθος»
Το έργο «Μοσχάκανθος» είναι μια ποιητική σύνθεση. Περιγράφεται λυρικά η πορεία ενός ανθρώπου από το χωριό, στο οποίο γεννήθηκε, προς την πόλη, όπου σπούδασε και έμεινε οριστικά. Τα ποιήματα αναφέρονται στις διάφορες φάσεις τής ζωής του – σπουδές, έρωτες, προδοσία, πόλεμος, ταξίδια, αγώνας επιβίωσης, μα και στην επιστροφή του στο μέρος όπου γεννήθηκε, σαν να προσπαθεί να κλείσει έναν μεγάλο κύκλο. Εκεί βρίσκει το σπίτι του ερειπωμένο πια. Τον πλούσιο κήπο του, που τον θυμόταν γεμάτο λουλούδια, τώρα τον βρίσκει απεριποίητο. Το σπίτι είναι ερμητικά κλειστό. Κι όμως, όταν μπαίνει μέσα, καθώς νιώθει πως τον καλεί μια μυστήρια φωνή, συναντά μια γυναικεία μορφή, τη Συνείδησή του, η οποία, με το λόγο της στο τελευταίο ποίημα, αποσυμβολίζει όλη τη ζωή του και τον καλωσορίζει στην καινούργια αρχή.
