Ο έχων δύο χιτώνες να δώσει τον ένα, δώσε στο παιδί που ζητιανεύει, δώσε στον άστεγο που κοιμάται έξω στο κρύο, δώσε στον αδερφό σου το ένα παγωτό, δώσε στο φίλο σου τα παιχνίδια σου, δώσε στο παππούλη τη θέση σου στο λεωφορείο… και κάπως έτσι σε μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία ότι βασική αρχή στη ζωή του ανθρώπου είναι να δίνει πράγματα και να μπορεί να μοιράζεται. Και συνηθίζεις και συ σε αυτούς τους μηχανισμούς και ξεκινάς να δίνεις και να δίνεις και να δίνεις… και καλά όταν δίνεις ένα πράγμα μικρής ή και ασήμαντης αξίας. Όταν όμως δίνεις συναισθήματα εκεί τι γίνεται; Όταν δίνεις τη ψυχή σου ολόκληρη για ένα μεγάλο ιδανικό ή όταν δίνεσαι ολοκληρωτικά σε έναν άνθρωπο; Και τότε; Τι γίνεται τότε;
Όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι διαθέτουμε ένα πλεόνασμα συναισθημάτων το οποίο έχουμε ανάγκη να το προσφέρουμε, και ευτυχώς δεν προορίζετε να το δώσουμε μόνο σε ένα άτομο, αλλά είναι αρκετό για να το μοιράσουμε σε πολλούς, είτε σε μικρότερο, είτε σε μεγαλύτερο βαθμό. Και τα συναισθήματα αυτά δύνανται να πάρουν πολλές και όμορφες μορφές. Και τότε είναι που έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να τα προσφέρουμε. Και δίνουμε όχι γιατί μας το επιβάλλει κανείς ή γιατί δεν έχουμε πως να τα αποβάλλουμε από μέσα μας, αλλά επειδή η χαρά μας όταν προσφέρουμε είναι τέτοια που μας ωθεί απερίσκεπτα να προβούμε σε μία τέτοια ενέργεια.
Και όταν τα πολύτιμα αυτά συναισθήματα βρίσκουν ανταπόκριση και εκτιμώνται έχει καλώς! Ή μάλλον έχει ανέλπιστα καλώς! Όταν όμως δίνεις και όχι μόνο δεν παίρνεις, αλλά δεν εκτιμάται και η όποια προσπάθεια προσφοράς κάνεις, τότε κάτι αρχίζει να ραγίζει. Διότι καλή και χρυσή κι η ανιδιοτέλεια και γιατί γνωρίζουμε καλά ότι όταν ξεκινάμε να δίνουμε υπάρχει περίπτωση να μην λάβουμε ποτέ και τίποτα, δεν είμαστε πάντα σε θέσει να αποδεχτούμε αυτή τη πιθανότητα. Έλα όμως που κάποια στιγμή θα έρθουμε αντιμέτωποι μαζί της και τότε είναι που απογοητευόμαστε ακόμα περισσότερο. Έρωτες χωρίς ανταπόκριση, σχέσεις που έληξαν άδοξα, φίλοι που σε πρόδωσαν, άνθρωποι που σε πλήγωσαν. Και συ κάπου εκεί στη μέση να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος και να στεναχωριέσαι για όλα αυτά που έδωσες και δεν πήρες ποτέ πίσω. Και δυστυχώς αυτά που έδωσες ήταν ότι πιο ‘’πολύ’’ είχες. Μπορεί με έναν περίεργο και, σε κάποιες περιπτώσεις, ακατανόητο τρόπο, όμως ήταν ο δικός σου τρόπος για να τους δώσεις όλα αυτά που απεγνωσμένα ήθελες να λάβουν από σένα και να το φυλάξουν σαν να είναι κάτι δικό τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ.
Παρ’όλα αυτά όμως δεν σημαίνει ότι θα πάψουν να υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που δεν θα εκτιμήσουν ακόμα και το λίγο που θα τους δώσουμε. Ο κόσμος δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα. Γι‘ αυτό συνέχισε να δίνεις με όλη σου τη ψυχή ότι κι αν είναι αυτό και αργά ή γρήγορα θα βρεθούν στο δρόμο σου άτομα που θα το εκτιμήσουν στο έπακρο. Μπορεί προσωρινά να απογοητευτείς, αλλά να είσαι σίγουρος πως μόνο οι άλλοι θα χάσουν έναν πολύτιμο άνθρωπο από τη ζωή τους, ενώ εσύ θα τον έχεις βρει μέσα σου και γύρο σου!
Στην ερώτηση, λοιπόν, να δίνει κανείς ή να μη δίνει η απάντηση είναι φυσικά να δίνει! Να δίνει ότι έχει και δεν έχει, μυαλό, καρδιά, το μέσα του, το έξω του, τον ουρανό με τ’ άστρα αν μπορέσει. Δώσε κι ας χάσεις, ας αποτύχεις… γιατί όχι; Δώσε σε όλους και τα πάντα. Δίνε και ίσως μια μέρα λάβεις αυτό που πραγματικά θες. Εσύ ξέρεις τι είναι αυτό. Ακόμα και σε λάθος άτομα να δώσεις, δώσ’ το με πάθος, με ρίσκο, με φόβο. Όπως μπορείς. Γιατί σήμερα θα δώσεις εσύ, αλλά αύριο θα σου δώσουν οι άλλοι και πίστεψέ με αξίζει την αναμονή!
