Καλημέρα, καλησπέρα σε όλους τους φίλους μου που δεν ξέρω από που με διαβάζετε σήμερα. Ελπίζω να βρίσκεστε σε κάποια παραλία κάτω απ’ το λιοπύρι ή κάπου με παρέα ή έστω αν βρίσκεστε ακόμη στην πόλη και δεν έχετε πάρει ακόμη άδεια ή έχετε πάρει και έχετε επιστρέψει, ελπίζω τουλάχιστον να βρίσκεστε κάτω από ένα κλιματιστικό.
Σήμερα 9/8 μέσα στο κατά-καλοκαιρινό και αυγουστιάτικο πλέον κλίμα σκεφτόμουν τι να γράψω και τι να μοιραστώ μαζί σας. Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στο χωριό μου, ευτυχώς παραθαλάσσιο, ευτυχώς όχι και τόσο τουριστικό (για μένα ευτυχώς, ξέρω ότι οι μόνιμοι κάτοικοι με μισούν γι’ αυτό), ευτυχώς ήρεμο, ευτυχώς…. Βρίσκομαι στο χωριό μου λοιπόν γιατί φέτος επέλεξα να μην πάω διακοπές σε κάποιο νησί. Τουλάχιστον όχι τον Αύγουστο. Διανύω αυτές τις μέρες με τους γονείς μου και προσπαθώντας να βρω χρόνο και κυρίως χώρο να αποφορτιστώ. Και γίνονται πολλές κουβέντες και συζητήσεις που οδηγούν σε συνειδητοποιήσεις και ανακαλύψεις.
Και έχοντας ως αφορμή αυτές αλλά και ένα άρθρο που έτυχε να διαβάσω θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου για τη μοναχικότητα.
Αρχικά, ναι, δηλώνω μοναχική. Και αυτό δεν σημαίνει μόνη! Σημαίνει ότι πολλές φορές επιλέγω να απομονώνομαι. Και αυτές τις στιγμές δεν θέλω κανείς να μπαίνει και να επεμβαίνει στον χώρο μου προσπαθώντας να μου μιλήσει, να μου ζητήσει κάτι ή να θέλει μια χάρη εκείνη την ώρα. Γιατί εκείνη την ώρα έχω επιλέξει να είμαι μόνη μου και να διαβάσω ένα βιβλίο ή να γράψω ή να ξαπλώσω ή να ακούσω μουσική ή απλώς να σκεφτώ.
Επειδή λοιπόν μια τέτοια συζήτηση που κατέληξε σε διαφωνία είχα πρόσφατα να ξεκαθαρίσω ότι προφανώς αυτό φαίνεται περίεργο σε πολλούς ανθρώπους όμως ξέρω ότι υπάρχουν άλλοι τόσοι εκεί έξω που αντιλαμβάνονται ΑΚΡΙΒΩΣ πώς νιώθω. Καταλαβαίνω εκείνους που πιστεύουν ότι μια τέτοια συμπεριφορά είναι προβληματική και υποδηλώνει κάποια αποστασιοποίηση και καταθλιπτική διάθεση. Ωστόσο διάβασα πολύ πρόσφατα μια έρευνα που όχι μόνο διαψεύδει ότι εμείς οι μοναχικοί άνθρωποι παύουμε να είμαστε κοινωνικοί αλλά αντιθέτως φαίνεται να εμπιστευόμαστε πολύ πιο εύκολα άλλους ανθρώπους.
Η έρευνα αυτή υποστηρίζει ότι ο βασικότερος λόγος είναι ότι οι μοναχικοί άνθρωποι αισθανόμαστε βαθύτερα και πιο επείγουσα την ανάγκη να συνδεθούμε, γι’ αυτό και τείνουμε να βλέπουμε ως πιο έμπιστους τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας και σπεύδουμε να δούμε κάτι θετικό και ελπιδοφόρο σε αυτούς. Ως μοναχική τείνω να το επιβεβαιώσω. Πολύ συχνά βλέπω την καλή πρόθεση στους ανθρώπους που με πλησιάζουν και δυσκολεύομαι να σκεφτώ ότι κάποιος μπορεί να είναι κακόβουλος απέναντί μου. Κι αν έλεγα ότι δεν έχω εμπειρία από πισώπλατα μαχαιρώματα, αυτό θα ήταν σίγουρα ψέμα.
Κι όμως όχι. Εγώ επιμένω να γνωρίζω ανθρώπους, να έχω την ανάγκη να τους εμπιστευτώ και να νιώθω ευγνωμοσύνη όταν κι εκείνοι με εμπιστεύονται. Τους φίλους φίδια τους έχω γνωρίσει και τους έχω βιώσει στο πετσί μου ιδίως πιο μικρή. Με αποκορύφωμα στη μέχρι τώρα στη ζωή μου μια κοπέλα που πριν πολλά χρόνια είχε αποκαλύψει όλα όσα της εμπιστευόμουν και με είχε ξεφτυλίσει κυριολεκτικά. Όσο κι αν με πλήγωσε η συμπεριφορά της και όσο κι αν ποτέ μου δεν κατάφερα να τη συγχωρέσω παρά τις προσπάθειές της που φυσικά αμφιβάλλω και κατά πόσο ήταν ειλικρινείς, δεν έπαψα να εμπιστεύομαι ανθρώπους. Όσο κι αν είπα στον εαυτό μου να φροντίζει να απομακρύνεται και να είναι πιο προσεκτικός στο ποιους εμπιστεύεται, ποτέ μου δεν κατάφερα να μην αναζητήσω την απόλυτη σύνδεση με φίλες, φίλους, συντρόφους, καθηγητές, συναδέλφους. Πάντα αναζητώ την αληθινή, την ουσιαστική σχέση με τους ανθρώπους. Είναι βλέπετε στη φύση μου, μιας και εκτός από μοναχική, είμαι και αντιδραστική.
Βέβαια η έρευνα λέει και κάτι άλλο. Οι μοναχικοί άνθρωποι επιλέγουν μεν να εμπιστεύονται πιο εύκολα τους ανθρώπους σε σχέση με τους εξωστρεφείς, δεν σημαίνει όμως ότι τους θεωρούν πιο αξιόπιστους από τους ίδιους.
Ταυτίζεστε με αυτό;
Εγώ ναι. Και με αυτό. Γιατί βλέπετε, το ένστικτό μου πάντα με προειδοποιεί για το ποιοι είναι οι άνθρωποι εκείνοι που πραγματικά αξίζει να εμπιστευτώ. Για το ποιοι είναι αυτοί, στους οποίους αξίζει να ανοίξω την καρδιά μου και την ψυχή μου. Για το ποιοι είναι αυτοί που αξίζει να ακούσω και να βοηθήσω. Και να σκεφτώ, να συνδράμω, να παρηγορήσω.
Δεν το ακούω πάντα.
Μερικές φορές το αμφισβητώ.
Και άλλες το βάζω επίτηδες στη σίγαση.
Γιατί; Ίσως γιατί ακόμη να μου αποδείξει ότι έχει ΠΑΝΤΑ δίκιο. Ίσως γιατί ακόμη δεν εμπιστεύομαι αρκετά τον εαυτό μου. Ίσως γιατί ακόμη πρέπει να κάνω λάθη για να μάθω.
Θα ήταν άδικο προς την οικογένειά μου, την πυρηνική και αυτήν που έχω χτίσει πλέον με λίγους ανθρώπους και καλούς, να πω ότι δεν έχω γύρω μου αυτούς που αξίζει να εμπιστευτώ και να αγαπήσω. Να θεωρήσουν αυτοί οι άνθρωποι –που ξέρετε καλά ποιοι είστε– ότι η σύνδεσή μου μαζί τους είναι λόγω της μοναχικής μου φύσης και της βαθύτατης ανάγκης μου να συνδέομαι κοινωνικά.
Θα ήταν όμως και λάθος να μην παραδεχτώ ότι η ανάγκη μου να ανήκω και να με υπολογίζουν και η επιθυμία μου να μην αισθάνομαι μόνη μου τις ώρες που δεν θέλω να είμαι μόνη μου δεν με έχει οδηγήσει στο να εμπιστευτώ ανθρώπους που δεν θα έπρεπε. Κι ας μαθαίνω απ’ αυτό, κι ας τρώω τα μούτρα μου, κι ας απογοητεύομαι.
Είμαι μοναχική γιατί το επέλεξα.
Είμαι μοναχική γιατί αυτό με ηρεμεί.
Είμαι μοναχική γιατί έτσι είμαι και μου αρέσει και δεν θα δώσω αναφορά σε κανέναν.
Είμαι μοναχική και αναζητώ την αληθινή, ουσιαστική σύνδεση με τους ανθρώπους, ακόμη κι αν μερικές φορές απογοητεύομαι από αυτούς.
Για ποιους γράφω τελικά;
Επίσης ένα άλλο ερώτημα που κληθηκα να απαντήσω και να αναλύσω αρκετά αυτές τις μέρες. Σε δυο τελείως διαφορετικούς κοινωνικούς κύκλους. Έναν ανεπίσημο και έναν επίσημο.
Τον πρώτο τον συναντώ συχνά στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου. Είναι η κλασική ερώτηση που μου κάνουν όλοι όταν τους λέω ότι μου αρέσει να γράφω… και τι γράφεις δηλαδή; Και ποιος τα διαβάζει; Είσαι συγγραφέας; Και πού γράφεις; Τι θέματα γράφεις; Κλπ…..
Τον τελευταίο τον ακολουθώ για να καταφέρω κάποτε αυτές οι λέξεις, αυτή η πένα και αυτή η γραφή να έχει μια παραπάνω αξία. Να μπορέσει να ακουστεί αυτή η φωνή. Γιατί αυτές οι λέξεις είναι δικές μου αλλά θέλω να τις μοιράσω, να γίνουν και δικές σας. Αλλιώς αυτή η γραφή δεν έχει νόημα. Γίνεται εγωιστική και κλείνεται στο συρτάρι. Και λίγο πολύ πάει χαμένη.
Έφτασε λοιπόν πιστεύω η ώρα να απαντήσω σοβαρά σε όλα αυτά. Και έκατσα κάτω με το λάπτοπ και τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο να παίρνουν φωτιά και αυτόν τον χαρακτηριστικό ήχο που εγώ λάτρευα από μικρο παιδί να ακούω και συνειδητοποίησα για ποιους γράφω.
Και η απάντησή μου είναι ότι γράφω για ΕΣΑΣ. Γράφω για όλους εσάς που ΘΕΛΕΤΕ να με ακούσετε, να με διαβάσετε και να βαδίσετε μαζί μου. Αν έπρεπε να υπηρετώ κάποιον με τη γραφή μου, τότε θα επέλεγα να υπηρετώ τους ΦΙΛΟΥΣ μου. Πραγματικούς και μη. Γνωστούς και μη. Όλους εσάς που διαβάζετε αυτή τη στήλη. Και βλέπετε αυτόν τον κόσμο και έχετε τις ίδιες σκέψεις, αξίες και πεποιθήσεις με μένα. Όλους εσάς που χρειάζεστε τα ίδια με μένα. Όλους εσάς που χρειάζεται να ακούσετε κάτι που θα ανοίξει την ψυχή σας.
Γράφω για να μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου πάνω σε ζητήματα της καθημερινότητας. Ξέρω ότι και εσείς έχετε παρόμοιες σκέψεις, ενοχές και προβλήματά. Και με τα κείμενά μου θέλω να σας βοηθάω να βλέπετε τα προβλήματα και τα εμπόδια αυτά με μια άλλη οπτική, λίγο πιο αισιόδοξη και λίγο πιο ελπιδοφόρα. Να σας παρακινώ να εντοπίζετε τις μικροχαρές της ζωής και της καθημερινότητας. Και μην νομίζετε ότι κι εγώ τα καταφέρνω και θέλω να σας δείκω πώς το κάνω.
Αντιθέτως!
Επειδή ακριβώς όλοι οι φόβοι και οι πόθοι που μοιράζομαι μαζί σας πηγάζουν από μέσα μου, ακριβώς γι’ αυτό τα μοιράζομαι μαζί σας. Γιατί όταν γράφω, βάζω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Γιατί όταν γράφω ελευθερώνομαι και ηρεμώ. Γιατί όταν γράφω, υπάρχω.
Γι’ αυτό θέλω να γράφω για ΕΣΑΣ που βλέπετε τα πράγματα όπως εγώ. Για όλους εσάς που όταν με διαβάζετε νιώθετε μια παρηγοριά και μια ελπίδα, μια γαλήνη. Εύχομαι να έχετε ταξιδέψει για λίγο ή θα έχουν ονειροπολήσει, θα έχουν χαμογελάσει, θα έχουν αισθανθεί να γαληνεύουν.
Κι αν ήμουν οικοδέσποινα, θα καθόμουν ένα βράδυ χαλαρά στο μπαλκονάκι μου στο Παγκράτι με τα φωτάκια αναμμένα και τη σιτρονέλα να καίει και θα μιλούσα και θα φιλοσοφούσα για μένα και για τους άλλους, γι’ αυτόν τον κόσμο που αλλάζει και πώς σου μοιάζειιι πώς σου μοιάζειιιι, για τις σχέσεις, για τη δουλειά, για τις ταραγμένες εποχές που ζούμε και για οοοοολααααα αυτά… και όπως σιγά σιγά πίνοντας μια μπύρα και χαλαρώνοντας θα άρχιζα να λύνομαι και να γελάω και να εξομολογούμαι, κάπως έτσι φαντάζομαι όταν γράφω για εσάς… Για εσάς λοιπόν που νιώθετε έτσι και ταξιδεύετε μαζί μου θα ήθελα να γράφω. Και εσείς θα ήθελα να είστε οι καλεσμένοι μου.
Οι φίλοι που με αγαπάνε και με δέχονται και με στηρίζουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως είμαι. Δηλαδή μοναχική αλλά και συνδεδεμένη με χόμπυ το να γράφω και να γκρινιάζω. Με αναζητήσεις και εκρήξεις. Απλά εγώ…
The Friday Folly: Και επειδή ίσως ήρθε η ώρα αυτή η στήλη να αλλάξει όνομα ή αυτό το προφίλ στο Instagram να γίνει λίγο πιο στοχευμένο, γράψτε μου αν θέλετε από κάτω τις ιδέες σας…. Αν θέλετε… Αν δεν θέλετε, και πάλι θα τα πούμε στο επόμενο Friday..
