Ναταλία Ρουτσολιά… μια ταλαντούχα τραγουδίστρια με μαγευτική φωνή, δυνατή προσωπικότητα και με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν το βάζει εύκολα κάτω, πολεμά για να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Πραγματικά αξιοζήλευτη για το πείσμα της. Αγαπάει αυτό που κάνει και φαίνεται. Και να μου το θυμηθείτε, θα αφήσει το στίγμα της στον χώρο της μουσικής.
Πες μου λίγα λόγια για σένα, από ποια ηλικία μπήκε το τραγούδι στη ζωή σου; Πόσο καιρό ασχολείσαι με αυτό;
Το τραγούδι μπήκε στη ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία. Θυμάμαι ότι γύρω στα 5-6 κατάλαβα πως θέλω να κάνω αυτό. Ακούγεται ίσως λίγο ανώριμο, αλλά θυμάμαι ότι ένιωσα από πολύ μικρή την ανάγκη να τραγουδάω, να θέλω όχι απλά να γίνει το επάγγελμά μου αλλά να είναι μέρος της ζωής μου. Το πρώτο τραγούδι που άκουσα και είχε σκιρτήσει κάτι μέσα μου όσον αφορά τη μουσική ήταν το «My heart will go on» της Celin Dion, όταν πήγαινα νηπιαγωγείο. Και από τότε θυμάμαι να γυρνάω σπίτι μετά το σχολείο, να βάζω ένα μικρόφωνο που είχα πάρει για το στέρεο και να λέω ένα ολόκληρο CD μια ώρα μόνη μου. Επαγγελματικά, τραγουδάω εδώ και 3 χρόνια, η αγάπη όμως είχε ξεκινήσει από μικρή ηλικία.
Έχεις την στήριξη των γονιών σου;
Γενικά οι γονείς μου είναι πολύ ένθερμοι. Υπήρξαν όμως κάποιες αμφιβολίες όταν τους ανακοίνωσα. Γύρω στα 16 τους είχα πει ότι με ενδιαφέρει το τραγούδι μελλοντικά και επαγγελματικά. Μου είπαν “Να ξέρεις πως είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, αλλά κυνήγησέ το και προσπάθησε να κάνεις αυτό που αγαπάς”. Δεν ήταν αποτρεπτικοί, με στηρίζουν.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «μουσική»;
Δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις. Νομίζω πως αν ορίσω την μουσική σε στενά όρια θα χάσει τη σημασία της και η μουσική για μένα είναι πάρα πολλά πράγματα. Είναι ζωή για μένα.
Θα ήθελα να μου χαρακτηρίσεις με 3 επίθετα τον εαυτό σου και να μου τα αιτιολογήσεις.
Θα με έλεγα τελειομανή, γιατί σ’ αυτά που αγαπάω είμαι αφοσιωμένη σε ύψιστο βαθμό. Δεν τα παρατάω μέχρι να πετύχω αυτό που θέλω, αν μη τι άλλο να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αυτό βέβαια μου επιφέρει άγχος, εκεί που θα έπρεπε ίσως να κάνω καλύτερη διαχείριση δυνάμεων. Επίσης, πολυσχιδή γιατί δε νομίζω ότι κατατάσσομαι εύκολα σε έναν «τύπο», μου έχω αναγνωρίσει πολλές ταυτόχρονες αντιθετικές πλευρές, που με κάποιο τρόπο συμφιλιώνονται. Θα με έλεγα και ρομαντική, αλλά με ένα ρεαλιστικό τρόπο, δηλαδή ξέρω ότι υπάρχουνε κάποια ανώτερα ευγενή πράγματα, αισθήματα μέσα μας, γύρω μας, στον κόσμο μας, το καλό που λέμε και το ξέρω γιατί υπάρχει τρόπος να βγει προς τα έξω. Δεν είμαι αιθεροβάμων, το πιστεύω με πολύ ρεαλιστικές βάσεις. Για μένα ουσία έχει κάτι που μπορεί να υλοποιηθεί, και πιστεύω ότι υπάρχει ρομαντισμός γύρω μας γενικότερα-ίσως δεν είναι πολύ δημοφιλής. Οπότε ναι με μια ρεαλιστική χροιά θα με έλεγα ρομαντική.
Απ’ όσο γνωρίζω είσαι και τελειόφοιτη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμη και Ιστορίας.Με ποια κριτήρια επέλεξες τη συγκεκριμένη σχολή;
Η συγκεκριμένη σχολή βγήκε από το μηχανογραφικό που συμπληρώνουμε όλοι. Δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή για να πω την αλήθεια, παρόλα αυτά περνώντας τα χρόνια και μαθαίνοντας μέσα από αυτή τη σχολή πράγματα που ομολογώ ότι δεν θα τα είχα μάθει σε κάτι άλλο, και αυτό το λέω επειδή οι πολίτικες επιστήμες και η ιστορία ακούγονται ως κάτι γενικό, όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Εγώ την εκτίμησα πάρα πολύ σαν γνώση και αυτό που πιστεύω ότι μου μετέδωσε και κρατάω πέρα από την αντικειμενική γνώση των μαθημάτων, είναι το να είμαι αμερόληπτη. Μου είχαν αρέσει ιδιαίτερα κάποια μαθήματα που στόχος ήταν να αντιληφθείς δομές, να «δημιουργήσεις» δομές και να τις εξετάσεις από κάθε πλευρά μέχρι το αποκύημα να είναι το βέλτιστο δυνατό. Για να το κάνεις αυτό θα πρέπει να είσαι αμερόληπτος. Και αυτό σ’ ένα τμήμα που λέγεται πολιτικό, η πολιτική είναι κάτι που δεν ενέχει μεγάλη αμεροληψία, ειδικά στις μέρες μας αλλά και γενικότερα, οπότε ήτανε μεγάλο κέρδος για μένα το πώς μπορώ να σκεφτώ με τον τρόπο αυτό.
Έχεις μεγαλώσει με συγκεκριμένα πρότυπα μουσικής;
Δεν θα το έλεγα, γιατί από τους γονείς μου είχα πολλαπλά ερεθίσματα, είχα πολύ ρεμπέτικο στο σπίτι αλλά και ξενόγλωσσες μουσικές όχι μόνο από αγγλικά αλλά και γαλλικά, ιταλικά γιατί και οι γονείς μου ήταν ανοιχτοί στη μουσική. Εγώ δεν έχω αγαπημένους καλλιτέχνες ή αγαπημένες μπάντες. Σίγουρα έχω επιρροές. Μια πολύ αγαπημένη μου τραγουδίστρια είναι η Celine Dion λόγω του εναύσματος που μου γέμισε και την θαυμάζω πάρα πολύ, τη θεωρώ κορυφαία. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλά είδη στη μουσική που γνώρισα ως φοιτήτρια της μουσικής και τα οποία αγάπησα και εκτίμησα έστω και αν δεν ήταν από παιδική ή εφηβική ηλικία, όπως πολλή ορχηστρική μουσική. Πιστεύω πως πάντα υπάρχει ευκαιρία να ανακαλύψεις νέες μουσικές και είδη. Το ιδανικό για τα γούστα μου είναι κομμάτια που συνδυάζουν πολλά μουσικά στοιχεία ίσως και φτιάχνουν μια νέα ταυτότητα.
Τώρα που είσαι ενήλικη, έχεις κάποιους καλλιτέχνες ως πρότυπο σου;
Πρότυπα θεωρώ γενικά τους ανθρώπους που κάνουν με πιστότητα αυτό που έχουνε διαλέξει. Θαυμάζω πάρα πολλούς ανθρώπους μουσικά εγχώρια και διεθνώς. Οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό με πολλή αγάπη, μεράκι και σκληρή δουλειά ξεχωρίζουν, οπότε ναι αυτούς τους ανθρώπους τους θαυμάζω.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος μουσικής; Και ποιο είναι το είδος που σου αρέσει περισσότερο να ερμηνεύεις;
Επειδή όπως σου έχω πει πριν είμαι πολυσχιδής προσωπικότητα και δεν έχω ένα αγαπημένο είδος. Γενικά η μουσική θεωρώ πως είναι μία και ο διαχωρισμός σε είδη νομίζω ότι εξυπηρετεί τη σπουδή , την ιστορία της και τη εφαρμογή της , έτσι το βλέπω εγώ. Αλλά είναι μία τέχνη. Η μουσική απαντά στις διαθέσεις του ατόμου μια δεδομένη στιγμή, στο τι έχει ανάγκη να εκφράσει , ποιο ερέθισμα έχει λάβει . Σίγουρα δεν πιστεύω στο διαχωρισμό του έντεχνου, άτεχνου, εμπορικού, ποιοτικού κτλ. Πιστεύω μόνο στη δουλειά που γίνεται, στην αγάπη και ενέργεια που διαθέτεις για το κάνεις αυτό. Όσον αφορά τώρα το τι προτιμώ εγώ πραγματικά θεωρώ ότι τουλάχιστον δουλεύω πολύ, προσπαθώ συνέχεια να μαθαίνω, το τραγούδι το δουλεύω πολύ και πιστεύω πως μου ταιριάζουν διάφορα είδη και πράγματα στην φωνή μου και στην ιδιοσυγκρασία μου, ίσως το έντεχνο – λαϊκό στο ελληνόφωνο και ένα πιο pop-rock στο ξενόγλωσσο, σε πιο σύγχρονα κομμάτια. Τώρα μιλάω για δύο εντελώς διαφορετικές σκηνές, αλλά έχω κάνει live που είχα τραγούδια από Adele, Muse, Beyoncé, κλπ τέτοια σκηνή. Και έχω κάνει συναυλία πρόσφατα με θέμα μεγάλους Έλληνες συνθέτες ,Χατζηδάκη, Θεοδωράκη , Λοΐζο, Ξαρχάκο κλπ. Είχα απολαύσει και τα δύο εξίσου.
Δεν λένε όμως πως ανάλογα με τη φωνή που έχει ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να τραγουδήσει συγκεκριμένα είδη;
Αυτό δεν είναι ούτε σωστό ούτε λάθος, δηλαδή συνήθως υπάρχει και το τι βγάζει ο κάθε άνθρωπος, αλλά και το τι του αρέσει. Αν σε έναν άνθρωπο του αρέσει πολύ η λαϊκή μουσική, δύσκολα θα μπει σε μια νοοτροπία alternative rock σκηνής, δεν θα τον αγγίξει, άρα δεν θα την αποδώσει σωστά. Όσον αφορά τώρα τη φωνή, η φωνή είναι κάτι που σίγουρα υπάρχει, κάτι που θα σου πηγαίνει περισσότερο από κάτι άλλο, παρόλα αυτά νομίζω ότι δεν μιλάμε για ακραίες μουσικές όπως είναι από τη μία η όπερα και από την άλλη το ρεμπέτικο ή το βαρύ λαϊκό, μιλάμε για πράγματα που μπορεί μια φωνή που τραγουδάει ένα έντεχνο τραγούδι, να τραγουδήσει σωστά και ωραία ένα pop ή ένα rock τραγούδι. Αυτό βέβαια αφορά και τη μουσικότητα που έχει ο καλλιτέχνης, δηλαδή το πώς θα το προσεγγίσει και θα το αποδώσει. Δεν τραγουδάς το ίδιο ένα λαϊκό τραγούδι και το ίδιο ένα ξενόγλωσσο rock τραγούδι. Αλλά νομίζω πως μια καλά δουλεμένη φωνή και μια ιδιοσυγκρασία που το σηκώνει μπορεί να τραγουδήσει πολλά πράγματα.
Ποια είναι η άποψή σου σχετικά με το ότι πολλοί τραγουδιστές κάνουν διασκευές παλιά τραγούδια;
Για μένα είναι πάρα πολύ ευτυχές αυτό, βασικά όλοι με αγαπημένα μας τραγούδια ξεκινάμε να πειραματιζόμαστε. Από κάπου παίρνουμε ένα ερέθισμα. Για μένα το θέμα είναι η διασκευή να έχει πρώτον μια ειλικρινή προσέγγιση, «δική σου» που λέμε. Αν προσεγγίσεις μια διασκευή με ένα καινούριο χρώμα, ύφος και με μια διάθεση δημιουργίας θεωρώ πως είναι κάτι όμορφο. Υπάρχουν διασκευές που είναι πολύ πετυχημένες και είναι ωραίο να ακούγονται παλιά τραγούδια με νέο ύφος και δουλεμένα.
Είχα κάνει μια μικρή αναζήτηση στο google με το όνομά σου και μου εμφάνισε δικά σου βιντεάκια στο YouTube που τραγουδάς. Σε έχει βοηθήσει η συγκεκριμένη πλατφόρμα όσον αφορά την προώθησή σου; Σου έχει γίνει κάποια πρόταση συνεργασίας;
Καλώς ή κακώς επειδή ζούμε σε τρελές ταχύτητες και η ταχύτητα του ίντερνετ είναι μεγαλύτερη, είναι ίσως ο πιο άμεσος τρόπος να σε γνωρίσει κάποιος όταν δεν είσαι σε μια δισκογραφική, δεν είσαι σε κάποιο talent show. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ, έχω πάρει διάφορα μηνύματα που μου λένε ότι τους αρέσει η φωνή μου, τους αρέσει κάποιο τραγούδι που έχω ερμηνεύσει, είτε από live είτε από βιντεάκια που είναι ηχογραφημένα στο YouTube. Έχουν προκύψει και δουλειές, βασικά πολλοί άνθρωποι με προσεγγίζουν με μηνύματα και τους ενδιαφέρει να κάνουμε συνεργασίες και είναι από το μικρό δείγμα δουλειάς που έχουνε δει εκεί. Τουλάχιστον δύο συνεργασίες έχουνε προκύψει έτσι.
Mην τον ρωτάς τον ουρανό/ All alone am I (cover)- Ναταλία Ρουτσολιά
Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στη Ελλάδα, δεδομένης της οικονομικής κρίσης. Πόσο εύκολο είναι για μια νέα τραγουδίστρια να προωθήσει τη δουλειά της;
Θα πω το τετριμμένο και κλισέ: τα πράγματα είναι δύσκολα, υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι ίσως να μην επιτευχθεί κάτι ή ίσως να μην βγουν τα πράγματα έτσι όπως τα περιμένω, αλλά δεν σταματάω γιατί γενικά η χώρα μας περνούσε ανέκαθεν δυσκολίες. Τώρα αυτό είναι κάτι πρωτόγνωρο γιατί εμείς είμαστε παιδιά γεννημένα στα 90s, δηλαδή η οικογένεια μου ανήκε στον μέσο όρο όπου ζει καλά μια οικογένεια. Το να είσαι στα 20-κάτι και να βιώνεις μια οικονομική κρίση ξαφνικά στο ξεκίνημά σου με τόση πολλή πληροφορία γύρω σου και με τόση τρομολαγνεία ,σε αποθαρρύνει, σου κόβει τα φτερά. Είναι σα να σου λέει κάποιος τώρα που είσαι έτοιμος, έχεις όλη τη δυναμική να προχωρήσεις, θα πρέπει να το κάνεις τόσο όσο και σημειωτόν. Χωρίς όλη τη φόρα που θα μπορούσες ίσως. Υπάρχει όμως και το καλό, ότι ωριμάζεις και συνειδητοποιείς τι θες. Γιατί γίνονται δουλειές, υπάρχουν άνθρωποι που προχωράνε. Νομίζω ότι το τελευταίο που χρειάζεται είναι σε κάθε δυσκολία να το βάζουμε κάτω. Το ζήτημα είναι να έχουμε αισιοδοξία, έχω μια βαθιά ελπίδα μέσα μου ότι μπορεί να μην γίνει κάτι αμέσως ή μπορεί όντως τα πράγματα να πηγαίνουν με μια καθυστέρηση αλλά κάτι θα γίνει στο τέλος για όλους.
Θα πήγαινες σε talent show, με βάση το γεγονός πως γίνεσαι πιο γρήγορα γνωστή και αποκτάς άμεσα αναγνωσιμότητα από το ελληνικό κοινό;
Είναι μια σκέψη που έχω κάνει ή που μου λένε όλοι από τα 16 μου επειδή στο σχολείο τραγουδούσα ερασιτεχνικά. Το έχω σκεφτεί δεν το έχω κάνει ακόμα, γιατί προτεραιότητά μου ήτανε οι σπουδές. Θυμάμαι ότι σε φίλους μου που με ρωτούσανε έλεγα ότι πρώτα θέλω να το σπουδάσω, δεν ήθελα να εκτεθώ σε κάτι που εγώ δεν ήμουνα σίγουρη στα πατήματά μου. Όταν έχεις σπουδάσει κάτι το ξέρεις, το δουλεύεις έχεις μια άλλη σιγουριά. Για την αναγνωσιμότητα και μόνο μπορεί και να το έκανα. Αλλά επειδή είναι τηλεόραση κάτι θα πρέπει να κόψεις σε χρόνο, σε ατάκες, ίσως και κάποιο τραγούδι. Δεν ξέρω κατά πόσο σε τέτοια παιχνίδια αναγνωρίζεται ένας καλλιτέχνης συνολικά. Θα μου ήταν όμως πολύ πιο ενδιαφέρον αν γινόταν μια προσπάθεια που θα συστηνόταν συνολικά ένας καλλιτέχνης είτε μέσω της δουλείας του, είτε της φωνή του με κάποια τραγούδια που θα επέλεγε ο ίδιος.
Τώρα βρίσκεσαι στα πρώτα βήματα της καριέρας σου. Πως θα ήθελες να εξελιχθείς; Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Είναι μια ερώτηση που ο καθένας μας σκέφτεται. Το μέλλον. Το σκέφτεται κάθε μέρα από όλες τις πλευρές. Σίγουρα θα με ενδιέφερε να κάνω συνεργασίες με ανθρώπους που θαυμάζω και θα ενδιέφερε και το ανώτερο βήμα που για ένα καλλιτέχνη, είναι η δισκογραφία. Θα με ενδιέφερε αυτό γιατί γράφω και δικά μου τραγούδια, εννοείται θα ήθελα να συνεργαστώ και με ανθρώπους που γράφουν τραγούδια και θα ήθελα να μου τα εμπιστευτούν. Το θεωρώ και μεγάλη τιμή αυτό. Κυρίως θα έλεγα ότι προσανατολίζομαι στο να έχω έναν δικό μου «ήχο» .
Αν σου έλεγα να μου τραγουδήσεις ένα κομμάτι που όποτε το ερμηνεύεις σε συγκινεί, Ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Δύσκολη ερώτηση. Εγώ είμαι γεννημένη juke box μου λες λέξεις και σου βρίσκω τραγούδι, αλλά όταν μου λένε «πες μας κάτι τώρα», ξαφνικά τίποτα. Δεν ξέρω, είναι πολλά. Μου έρχεται το «heavy on my heart» από Anastacia και το «Θες» από Δημήτρη Μητροπάνο.
Που δραστηριοποιείσαι αυτή τη στιγμή;
Αυτή την περίοδο είμαι σε πρόβες με ένα σχήμα και συζητάμε για εμφανίσεις σε κάποια μαγαζιά. Γράφω και κάποια δικά μου τραγούδια, μουσική και στίχους. Υπάρχουν κάποιες ιδέες. Στις 28 Δεκέμβρη θα είμαι μαζί με τη φιλαρμονική της Αμφιλοχίας ως σολίστ τραγουδίστρια. Θα είμαστε στο ίδρυμα Φλόγα, θα κάνουμε μια συναυλία για τα παιδιά με νεοπλασματικές ασθένειες, κάτι που μου έχει δώσει μεγάλη χαρά και με έχει συγκινήσει αυτή η πρόσκληση. Παράλληλα, είμαι πάρα πολύ ευτυχής γιατί εδώ και 2 χρόνια είμαι στην χορωδία του Παντείου με μαέστρο τον κύριο Γιάννη Βρυζάκη. Είμαστε πάρα πολύ ενεργοί. Το χορωδιακό τραγούδι μου έχει δώσει πάρα πολλά οφέλη πέρα από την ομαδικότητα.
Θες να μου αναφέρεις τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές σου για το 2017 όσον αφορά τη μουσική;
Το 2017 ήταν αρκετά παραγωγικό για εμένα. Είχα τη συμμετοχή μου στη χορωδία του Παντείου, είχαμε πάρα πολλές συναυλίες μια εκ των οποίον ήταν και το μουσικοθεατρικό «ο Αλογίσιο Όνομα» σε συνεργασία με λυρικούς καλλιτέχνες, παρουσιάστηκε 2 φορές και ήταν βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Άντον Τσέχοφ. Αξιοσημείωτη συνεργασία επίσης ήταν με τη δημοτική φιλαρμονική της Αμφιλοχίας που με προσκάλεσαν να κάνουμε την συναυλία στην όπερα της Οδησσού στην Ουκρανία σε διεύθυνση Γ. Τσόγκα και το Σεπτέμβρη επίσης συμμετείχα σε ένα musical που λέγεται «Το έξυπνο κουτάλι μου», βασίστηκε στο διήγημα του Δημήτρη Σαμαρά και σκηνοθετήθηκε από το Γιώργο Παντελεάκη.
Τη Ναταλία μπορείτε να τη βρείτε:
Facebook: Natalia Routsolia
Instagram: @natalia_rou_
YouTube: natalia routsolia
