Αγαπημένοι μου φίλοι γεια σας και σας ευχαριστώ που για μια ακόμη φορά ανοίξατε το άρθρο μου.
Όπως θα καταλάβατε ίσως ήδη από τον τίτλο του άρθρου αυτού λοιπόν η Friday μετακομίζει… και ναι είναι κάτι που ήθελα πολύ καιρό να κάνω και ίσως το έκανα χωρίς και να πολυσκεφτώ τελικά. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή ξεκλέβω λίγο χρόνο από τον ύπνο μου για να γράψω αυτό το άρθρο. Και το γράφω πάνω στο γραφειάκι μου στριμωγμένη ανάμεσα σε κούτες και βαλίτσες και κυρίως πολλές πολλές πολλές αναμνήσεις. Ο τοίχος που βρίσκεται πίσω από το γραφείο μου άδειασε από τις καρτ ποσταλ των πόλεων που έχω επισκεφθεί. Το ντουλάπι κάτω από την τηλεόρασή μου άνοιξε και ξεχύθηκαν σημειώσεις, γράμματα που είχα αφιερώσει στους έρωτές μου και τόσες πολλές αναμνήσεις. Από τα φοιτητικά μου χρόνια στη σχολή, τα μεταπτυχιακά μου χρόνια και τις προσπάθειές μου να ισορροπήσω δουλειά και απαιτητικές εργασίες, από τις πρώτες μου απόπειρες και όπως αποδείχθηκε τελευταίες να εργαστώ ως φιλόλογος. Και βρίσκομαι ακόμη μόνο στο σαλόνι…
Γιατί έτσι είναι παιδιά. Μέσα σ αυτό το σπίτι έζησα δέκα χρόνια. Και μάλιστα τα δέκα πρώτα ενήλικα χρόνια της ζωής μου. Ήρθα σε αυτό το σπίτι γεμάτη όνειρα και διάθεση να χτίσω τη ζωή μου. Ήρθα σε αυτό το σπίτι και τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια ένιωθα ότι οριοθετώ και έχω έναν χώρο δικό μου. Που μου επιτρέπει να ηρεμώ και να αποφορτίζομαι. Που μου προσφέρει ασφάλεια και ανάσα. Και το ένιωθα αυτό για χρόνια. Μέχρι που τα άτομα γίναμε δυο και όπως καταλαβαίνετε αν και αδέρφια, ένα δυαράκι με ένα υπνοδωμάτιο δυστυχώς δεν είναι αρκετό. Και στη συνέχεια το σπίτι αυτό άρχισε να εμφανίζει φυσικές φθορές οι οποίες όμως δεν επιδιορθώνονταν. Και κάπως έτσι βρέθηκα κι εγώ να περιμένω μια ιδανική ευκαιρία για να μετακομίσω χωρίς όμως να την ψάχνω και ιδιαίτερα. Και κάπως έτσι πέρασαν χρόνια γιατί οι ευκαιρίες δυστυχώς δεν εμφανίζονται ουρανοκατέβατα. Και αν ακόμη εμφανιστούν θα πρέπει να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος για να τις αρπάξεις. Κι εγώ δεν ήμουνα.
Όταν αποφάσισα να φύγω ήταν μάλλον μια απόφαση να διεκδικήσω μια καλύτερη ζωή. Όχι απλώς να βρω ένα καλύτερο και μεγαλύτερο σπίτι αλλά μια καλύτερη ζωή. Και κάπως έτσι βρέθηκα να αναζητώ σπίτι σε μια νέα γειτονιά που όμως την ήξερα κιόλας γιατί εκεί μένει μια αγαπημένη φίλη. Και κάπως έτσι λοιπόν όλη αυτή η αναζήτηση ήταν μια αναζήτηση αλλαγής σελίδας. Χωρίς λοιπόν να το πολυσκεφτώ βρέθηκα να νοικιάζω ένα σπίτι στο Παγκράτι και η αλλαγή αυτή απαιτεί γερό στομάχι παιδιά. Η αλλαγή αυτή θέλει πολύ τρέξιμο και μπόλικο άγχος. Θέλει αποδοχή ότι αφήνεις πίσω σου ένα τεράστιο κομμάτι δέκα χρόνων και αποφασίζεις να ατενίσεις ένα νέο. Θέλει συνειδητοποίηση ότι ο φόβος έχει τόσο καλούς ενεργοποιημένους αμυντικούς μηχανισμούς που θα σου χτυπάνε συνεχώς καμπανάκι και θα σου φωνάζουν «εεεε μείνε εδώ ρε πού πας;;;; κάτσε εδώ που έχουμε ασφάλεια και βλέπουμε πώς θα πάει». Και αυτοί οι αμυντικοί μηχανισμοί μου έχουν χτυπήσει πολλές φορές το καμπανάκι και όχι μόνο στην περίπτωση της μετακόμισης. Απλώς μάλλον τώρα μου είναι πιο εύκολο να το εντοπίσω.
Κάπως έτσι λοιπόν με βρίσκει το τελευταίο διάστημα της ζωής μου. Να τρέχω, να ανησυχώ και να αγχώνομαι. Μάλλον δεν συμμερίζομαι και τόσο αυτούς που λένε ότι μια μετακόμιση συνοδεύεται από χαρά και ενθουσιασμό γιατί είναι τόσο πολύ το άγχος μου που οριακά τα επισκιάζει. Ελπίζω ωστόσο όταν με το καλό μπω στο σπίτι μου να σας γράφω και να σας εξηγώ πόσο πολύτιμη μπορεί να είναι μια τέτοια εμπειρία και πόση ανάγκη την έχουμε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι.
Πάνω κάτω αυτά είχα να σας πω για τις μετακομίσεις. Από μια Friday κάπως στριμωγμένη, πολύ άυπνη και εξουθενωμένη από το άγχος της αλλά και ευγνώμων. Βαθιά ευγνώμων και βαθιά συνειδητοποιημένη ότι δεν είναι μόνη της ακόμη και αν μερικές φορές ακόμη και τώρα, στα 27 της χρόνια το νιώθει και γκρινιάζει γι’ αυτό μερικές φορές. Ας αφιερώσω λοιπόν το συγκεκριμένο άρθρο και τον χρόνο που μου πήρε για να γράψω αυτό το άρθρο στο αδερφάκι μου, στους γονείς μου, σε κάποια φιλαράκια και σε μια μαμά σαν κοριτσάκι όπως τη λέω εγώ (και όχι δεν μιλάω για τη δική μου μαμά) που είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμοι όλοι να με βοηθήσουν. Γιατί δεν είναι λίγο να σέρνεις μια βαλίτσα γεμάτη σημειώσεις και επιστημονικά συγγράμματα στην Ομόνοια. Δεν είναι λίγο να πηγαινοφέρνεις ένα φορτηγό από την επαρχία στην Αθήνα και αντίστροφα. Δεν είναι λίγο να μιλάς με τις ώρες βιντεοκλήση για να ξεαγχώσεις έναν άνθρωπο που τρέμει μπροστά στα εμπόδια της ενοικίασης και αυτοαμφισβητείται ως προς το αν πήρε τη σωστή απόφαση. Τίποτα δεν είναι λίγο και όλα είναι πολλά. Και αν και πολύ αγχωμένη με αυτά τα εμπόδια που σας προανέφερα και φοβισμένη μήπως τυχόν μου έχουν στήσει καμιά κομπίνα, ξέρω ότι κάποιες φίλες μου ήδη με περιμένουν και ήδη προσπαθούν να διευκολύνουν την άφιξή μου στη νέα γειτονιά. Έφη, Δέλια… για σας λέω.
Όσο για το αν γκρινιάζω και στεναχωριέμαι… και αυτή ήταν μια συνειδητοποίηση που έκανα μέσα από αυτή τη μετακόμιση. Γιατί γκρίνιαξα πολύ για να φύγω και γκρινιάζω πολύ που τελικά φεύγω. Βλέπετε οι μετακομίσεις πολλές φορές είναι και κλειδί για να ανακαλύπτουμε πτυχές και ελαττώματα του χαρακτήρα μας.
Φεύγω λοιπόν από ένα σπίτι που τα ντουλάπια του μυρίζουν φιλοσοφική σχολή, οι τοίχοι φωνάζουν γέλια και κλάματα, οι χώροι του συγκρατούν πρόσωπα και αναμνήσεις. Φεύγω από ένα σπίτι που μυρίζει ενηλικίωση, χαρές και πόνους, προβληματισμούς και πειραματισμούς, σταυροδρόμια και αποφάσεις ζωής. Όπου και να κοιτάξω βλέπω ανθρώπους που πέρασαν από αυτό το σπίτι και από τη ζωή μου. Βλέπω ανθρώπους που για να έχουν μπει στο σπίτι μου είναι σίγουρα άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκα όμορφες στιγμές. Άλλοι απ’ αυτούς έφυγαν χωρίς ποτέ να καταλάβω το γιατί. Άλλοι απ’ αυτούς έφυγαν, γιατί ολοκληρώθηκε ο κύκλος τους. Και κάποιοι απ’ αυτούς, αναμφισβήτητα οι λιγότεροι, έμειναν και είναι εδώ σήμερα μαζί μου και με στηρίζουν. Το σίγουρο είναι βέβαια ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται πάντα μέσα μου και φεύγοντας απ’ αυτό το σπίτι μπορεί να τους μετακινώ σε ένα άλλο κομμάτι μου, αυτό του παρελθόντος, αλλά δεν τους ξεχνάω ούτε τους λησμονώ. Είστε όλοι ένα κομμάτι του εαυτού μου που με έχει διαμορφώσει σε αυτό που είμαι σήμερα. Καλό, κακό δεν ξέρω… σημασία έχει ότι σε αυτό το ταξίδι ήμασταν όλοι. Κάποιοι παραμείναμε μαζί φυσικά και νοητά, κάποιοι μόνο νοητά.
Τη μεγαλύτερη σημασία όμως είχε, έχει και θα έχει πάντα το ταξίδι.
Πάμε λοιπόν για ένα νέο ταξίδι με έναν νέο προορισμό και θα δούμε πού θα μας βγάλει.
The Friday Folly: Στην υγειά των δέκα χρόνων που περάσαν σαν νερό.
Στην υγειά των ανθρώπων μας.
Να τολμάτε! Και να τολμάτε όχι μόνο τις μετακομίσεις και τις μετακινήσεις αλλά κυρίως τις μετατοπίσεις…