Μια διαφορετική εκδοχή, με ανατρεπτικό για τα θρίλερ σενάριο, προβάλει η ταινία “Ghostland”. Ένα φιλμ με Αμερικανογαλλικές ρίζες, έκανε την ανατροπή σε ότι αφορά τον τρόμο και την αγωνία.
Η βίαιη επίθεση που δέχονται από ένα διεστραμμένο δίδυμο, μια μητέρα με τις δύο έφηβες κόρες της, μες στο ίδιο τους το σπίτι, φαίνεται να μη κλείνει τις πληγές ακόμη και δεκαέξι χρόνια αργότερα, όταν η μια κόρη, καταξιωμένη πλέον συγγραφέας, μοιάζει να συγχέει το παρελθόν με το παρόν, σε μια συνάντηση των τριών στο ίδιο οίκημα. Οι αναμνήσεις χλωρές, τόσο ώστε να βιώνουν τα μέλη την ίδια φρικιαστική ιστορία, με κάθε λεπτομέρεια, κάθε στιγμή αυτής, το κάθε δευτερόλεπτο.
Το “Ghostland” ή αλλιώς “Το κουκλόσπιτο του τρόμου”, δίνει σάρκα και οστά στην αγωνία που μεταβιβάζει στο θεατή, αφού υπάρχουν αρκετά jump scares, που από τη μία θα μπορούσαν να αποφευχθούν, απ΄την άλλη ωστόσο κορυφώνουν το δράμα και το στοιχείο του τρόμου που αιωρείται στο χώρο και στο χρόνο. Κατά τη διάρκεια της πλοκής, απεικονίζεται το πως η οικογενειακή αλλά κυρίως η αδερφική αγάπη μπορούν να κάνουν θαύματα, ενώ υπερτονίζονται διάφορα θέματα της μεγάλης εκρηκτικής περιόδου της εφηβείας.
Παρά την ανατρεπτική της πλοκή, άλυτα μένουν τα ερωτηματικά που δημιουργεί η ταινία με το κλείσιμο της, εφόσον το φινάλε ισορροπεί μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Ένα νοσηρό παιχνίδι, με πιόνια τον ασύμβατο χρόνο των γεγονότων και του τέλους, καθώς δεν έγιναν ποτέ γνωστοί οι βαθύτεροι λόγοι για τους οποίους συνέβη το φρικιαστικό περιστατικό που στοίχειωσε το σπίτι και τους κατοίκους του.
Σίγουρα δεν ήταν ένα κινηματογραφικό σχέδιο που είχε σκοπό να κουράσει ή να προϊδεάσει το κοινό του, μιας και οι απρόοπτες σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη , δίχως κάτι το κοινότυπο , το ξεπερασμένο, αλλά με τη πινελιά του διαχρονικού και του vintage.
