Κάποια φεγγάρια πριν, πήρα την απόφαση να μάθω ιαπωνικά. Φαινόταν μια καλή επιλογή εκείνο το χρονικό διάστημα καθώς πάντα με γοήτευε ο ιαπωνικός πολιτισμός και κουλτούρα, αλλά εντάξει για να είμαι ειλικρινής ήθελα πολύ να μπορώ να βλέπω και άνιμε χωρίς την χρήση υποτίτλων.
Αν και γνώριζα την δυσκολία εκμάθησης αυτής της γλώσσας, ξεκίνησα τα μαθήματα γεμάτη με όρεξη και ενθουσιασμό, συναισθήματα που ταχύτατα αντικαταστάθηκαν από άγχος και απελπισία. Στην αρχή ήταν όλα ευχάριστα, μάθαμε να συστηνόμαστε, τους χαιρετισμούς και γενικότερα απλά πράγματα που πολλά γνωρίζαμε ήδη. Ύστερα, ήρθε η ώρα να μάθουμε την hiragana (ひらがな), την πρώτη αλφάβητο (ναι, δεν έχουν μόνο μία) που φαίνεται πιο περίπλοκη απότι πραγματικά είναι. Η δεύτερη αλφάβητος η katakana (カタカナ) όμως… Ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να την μάθουμε ολόκληρη.¯\_(ツ)_/¯
Φυσικά δεν ξεχνάμε και τα kanji (漢字), τα δανεισμένα κινέζικα ιδεογράμματα που έχουν ενσωματωθεί στην ιαπωνική γλώσσα. Το ένα kanji μπορεί να έχει αμέτρητες προφορές, ανάλογα σε ποια λέξη βρίσκεται και εσύ δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τα μάθεις όλα παπαγαλία ή να ανέβεις πάνω σε κανά βουνό και πετάξεις το βιβλίο παρατηρώντας το με ευχαρίστηση να πέφτει προς τα κάτω ψιθυρίζοντας στον εαυτό σου “ποτέ ξανά”.
Άλλο ένα σοκ που βιώνει κάποιος όταν ξεκινά τα ιαπωνικά είναι ο τρόπος που μετρούν.
Αλλιώς μετριούνται τα μικρά αντικείμενα, αλλιώς τα λεπτά και μακριά, αλλιώς τα λεπτά και επίπεδα, αλλιώς οι άνθρωποι και τα ζώα και ούτω καθεξής. Έρχεται και μετά στην γραμματική το te form, που το αγαπούν πολύ οι Ιάπωνες και σχηματίζεται από την απλή μορφή του αορίστου του ρήματος βάζοντας κατάληξη て αντί για た, χωρίς να έχεις μάθει καλά καλά να σχηματίζεις την απλή μορφή αορίστου. Kαι κάπου εκεί σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι καλύτερα να μάθαινες τίποτα ισπανικά. Τι τα θες τώρα τα ιαπωνικά και εσύ;
Που βρίσκομαι λοιπόν μετά από αυτούς τους μήνες εξάσκησης των ιαπωνικών; Θα με βρείτε σε μια γωνίτσα να κλαίω, αγκαλιάζοντας σφιχτά τα γόνοτα μου με το genki και kanji βιβλίο παρατημένα στο πάτωμα, ψάχνοντας χωρίς κανένα αποτέλεσμα να βρω την όρεξη να τα ανοίξω. Κοιτάζω το λούτρινο μου Totoro στα μάτια: “たすけてください” (tasukete kudasai) σε παρακαλώ σώσε με του λέω. Βλέπω ήδη το πρώτο πτυχίο (N5) να απομακρύνεται και να μου φωνάζει χαιρέκακα: “バカ” (baka=ηλίθια)!
Δεν το μετανιώνω όμως. Τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς μεγάλη προσπάθεια και κόπο. Η μελέτη μιας ξένης γλώσσας σου ανοίγει νέους ορίζοντες και σου επιτρέπει την εξερεύνηση και εκ βάθους κατανόηση πολιτισμών, εντελώς διαφορετικών από τον δικό σου. Παρά τα εμπόδια το μόνο που μου μένει να πω είναι: “がんばります” (ganbarimasu=θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ)!
Και κάπου εδώ θέλω να εκφράσω στην εκτίμηση μου στους συμμαθητές μου, που βοηθάμε και ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον στις στιγμές που τρομοκρατημένοι θέλουμε να πραγματοποιήσουμε Naruto run μακριά από την τάξη. Nekosuki, Juvian, Kaichou, Erza, Όχι και τόσο Κατερίνα, Καλαμπόκι, Χοσέι, Queen, Mustafa, George 大好きだよ!
10
