Η κορυφαία υψίφωνος Μαρία Κάλλας ή αλλιώς Μαρία Άννα Σοφία Σεσίλια Καλογερόπουλος, γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1923 στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Ήταν υπέρβαρη και μύωψ, όμως μέσα από το τραγούδι μπορούσε να υπερβεί τα κόμπλεξ που της δημιουργούσε η εμφάνισή της. Το 1937 οι γονείς της χωρίζουν, μετά την οικονομική κατάρρευση του πατέρα της, και η μητέρα της επιστρέφει στην Ελλάδα μαζί με την αδερφή της. Το 1931 αρχίζει μαθήματα πιάνου και σολφέζ και έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική.
Το ντεμπούτο της γίνεται τον Απρίλιο του 1939 ως “Santuzza” σε μια μαθητική παραγωγή του “Cavalleria Rusticana” και κερδίζει το βραβείο υποτροφίας του Ωδείου. Η διάσημη για τα τότε δεδομένα Elvira de Hidalgo, γίνεται δασκάλα της μαζί με τη Μαρία Τριβέλλα, και την μεταμορφώνουν σε μία πραγματική υψίφωνο της λυρικής σκηνής.
Η πρώτη της δουλειά ήταν το 1940 με την Λυρική Σκηνή, τραγουδώντας τραγούδια του Σαίξπηρ στον “Έμπορο της Βενετίας” στο Βασιλικό Θέατρο της Αθήνας, ενώ το ντεμπούτο της στην όπερα έγινε το 1941 ως Βεατρίκη στο “Boccaccio” στον κινηματογράφο”Παλλάς” με την Εθνική Λυρική Σκηνή με την οποία θα τραγουδήσει μεγάλες επιτυχίες της τα επόμενα τέσσερα χρόνια όπως οι: “Tosca”, “Tiefland”, “Cavalleria Rusticana”, “Fidelio”, και “Der Bettelstudent”.
Στις 27 Νοεμβρίου 1940 εμφανίζεται πρώτη φορά στη Λυρική Σκηνή. Ενσαρκώνει τη Βεατρίκη στο “Boccaccio” του Suppe. Μέχρι το 1945 έχει τραγουδήσει Tosca, Cavalleria, τη Σμαράγδα στον “Πρωτομάστορα” του Μ. Καλομοίρη, τη Μάρθα στο “Tiefland” του d’ Albert και τη Leonora στο “Fidelio”.
Το 1945 αποφασίζει να επιστρέψει στις ΗΠΑ. Εκεί, ξαναβρίσκει τον πατέρα της και υιοθετεί ξανά το όνομα Κάλλας, ενώ κάνει ακροάσεις για τη Metropolitan Opera, δεν καταφέρνει όμως να πετύχει συνεργασία.
Συναντά τον παραγωγό Eddie Bagarozy και δέχεται να τραγουδήσει στην “Turandot” στο Σικάγο τον Ιανουάριο του 1947 με μία ομάδα Ευρωπαίων τραγουδιστών για νέα εταιρεία που θα ιδρυθεί από τον Bagarozy και τον θεατρικό παραγωγό Ottavio Scotto.
Δυστυχώς, η εταιρεία χρεωκόπησε λίγες ημέρες πριν από την προγραμματισμένη έναρξη της παράστασης, αλλά για καλή της τύχη η Κάλλας θα γνωρίσει τον Nicola Rossi Lemeni, ο οποίος ήταν και ο ίδιος μέλος της ίδιας παράστασης και ο οποίος συστήνει την Κάλλας στον Zanatello Giovanni, που αναζητούσε τραγουδιστές για το Φεστιβάλ Όπερας της Βερόνας όπου ήταν Καλλιτεχνικός Διευθυντής. Η Κάλλας κλείνει να τραγουδήσει στο “La Gioconda” και φεύγει για τη Νάπολη. Εκεί θα συναντήσει και τον Giovanni Battista Meneghini.
Στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη εντυπωσιακή της εμφάνιση ερμηνεύοντας τον βασικό ρόλο στην “La Gioconda” του Ponchielli στην “Αρένα” της Βερόνα. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη στη Βενετία. Η καλλιτεχνική της γκάμα ήταν εκπληκτική. Σε πολύ νεαρή ηλικία είχε ήδη ερμηνεύσει πολύ δύσκολους δραματικούς ρόλους όπως: Gioconda, Turandot, Brünnhilde, Isolde, Norma, Amina (La sonnambula), Verdi’s Violetta (La traviata), Donizetti’s Lucia di Lammermoor, Anna Bolena, Cherubini’s Medea, Puccini’s Tosca. Το ηχόχρωμα της φωνής της δεν έμοιαζε με καμίας άλλης, αλλά το φραζάρισμά και η μουσική της ικανότητα, την έκαναν να είναι μια κατηγορία σοπράνο από μόνη της, ένα πραγματικά μουσικό φαινόμενο.
Το 1950 καλείται να αντικαταστήσει τελευταία στιγμή την Ρενάτα Τεπάλντι για την παράσταση Αΐντα του Βέρντι. Η ερμηνεία στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Την επόμενη χρονιά καλείται ξανά να τραγουδήσει για την όπερα του Βέρντι “Σικελικός Εσπερινός”. Αυτή τη φορά ήταν ένας θρίαμβος και η Μαρία γίνεται η prima donna της θρυλικής Σκάλας του Μιλάνο.
Κάνει αποκλειστικό συμβόλαιο με τη Σκάλα του Μιλάνο, και συμμετέχει σε παραγωγές που έμειναν αξέχαστες στην ιστορία της οπερετικής μουσικής. Μάλιστα κάποιες από αυτές ήταν κάτω από την σκηνοθετική οδηγία του Λουκίνο Βισκόντι. Οι εμφανίσεις της όμως δεν περιορίστηκαν μόνο στην Ιταλία. Ακολούθησαν τα London’s Royal Opera House, New York Metropolitan Opera, Όπερα του Παρισιού, Vienna State Opera, και τα θέατρα σε Σικάγο, Ντάλας, Χιούστον, Λισαβώνα, καθώς και στο Μεξικό, Σάο Πάολο, Ρίο ντε Τζανέιρο, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Επίδαυρος. Το 1952 υπογράφει συμβόλαιο με την δισκογραφική εταιρεία ΕΜΙ. Οι ηχογραφήσεις αυτές είναι ένα μεγάλο δείγμα της τέχνης της Κάλλας. Το 1953 ανεβάζει την “Μήδεια” του Κερουμπίνι, έργο που είχε να παιχτεί από τον 19ο αιώνα.
Το 1969 γυρίζει σε ταινία τη “Μήδεια” του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι. Η ταινία δεν έχει τύχη στις κινηματογραφικές αίθουσες. Στις 25 Μαΐου 1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι προσπάθησε να αυτοκτονήσει παίρνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.
Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο τον “Σικελικό Εσπερινό” και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σάπορο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.
Τέλος, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.
