Η νουβέλα του Thomas Harris, “Red Dragon”, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη για πρώτη φορά το 1986, με τίτλο “Manhunter”. Αυτή ήταν και η πρώτη επαφή του κόσμου με τον διαβόητο Hannibal Lecter.
O Γουίλ Γκράχαμ, ένας αστυνομικός που έχει αποσυρθεί από το FBI, έπειτα από τη σύλληψη του Λέκτερ, στέκεται και πάλι αντιμέτωπος με τις διαστροφές ενός νέου κατά συρροή δολοφόνου. Η συνεργασία του Χάνιμπαλ, τόσο με τον αστυνομικό, όσο και με τον “όμοιο” του -ο οποίος δηλώνει μεγάλος θαυμαστής του- δημιουργεί ένα παιχνίδι αντιζηλίας και κόντρας μεταξύ του καλού και του κακού, του ηθικού και του ανήθικου. Οι μνήμες και οι πληγές νωπές στο σώμα και στη ψυχή του αστυνόμου, ο οποίος μέσα σε όλα πρέπει να προστατέψει την οικογένεια του απ΄τα ραδιούργα πλάνα, του κομπλεξικού μα παράλληλα αιμοσταγή δολοφόνου, ο οποίος φαίνεται να πλησιάζει τους στόχους του, ολοένα και περισσότερο. Η αγωνία φτάνει στο ζενίθ, όταν πλέον οι δύο αντίπαλοι, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο και η μάχη δίνεται σώμα με σώμα, στη προσπάθεια αφενός να σωθεί άλλο ένα θύμα, αφετέρου στο να πραγματοποιηθεί η σύλληψη του διεστραμμένου άνδρα.
Η ταινία είναι το prequel της “Σιωπής των αμνών”, η οποία κυκλοφόρησε το 1991, ενώ μερικά χρόνια αργότερα, το Hollywood αποφάσισε να ξαναδώσει ζωή στον “Κόκκινο δράκο”, με μια πιο φαντασμαγορική ματιά, αφού ο πρωταγωνιστής δεν ήταν άλλος παρά ο Anthony Hopkins, του οποίου το όνομα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον χαρακτήρα του Λέκτερ, ακόμη και σήμερα. Ωστόσο το Manhunter, χαρακτηρίστηκε πιο λεπτομερή και ατμοσφαιρικό.
Ο Tom Noonan, ως θαυμαστής και “μιμητής” του Hannibal, προκαλεί δέος με την ερμηνεία του και τις εναλλαγές στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Από την άλλη ο William Petersen, δίνει τον καλύτερο του εαυτό, ως όργανο της τάξης, υπόδειγμα συζύγου και προστάτη της οικογένειας του. Τέλος, η παρουσία του Brian Cox ως Λέκτερ, απογείωσε τη σκηνοθεσία και το σενάριο, αφού άνετα θα τον χαρακτήριζαν αντάξιο του Hopkins, στον ίδιο ρόλο.
Το κινηματογραφικό έργο, θεωρείται απ΄τα κλασσικά θρίλερ που αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος στη ζωή του. Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα, αφού ο σκηνοθέτης καταφέρνει μέσα σε όλο τον τρόμο, την αγωνία και τη διαστροφή , να εντάξει και να προσπωποποιήσει την τρυφερότητα και τον ρομαντισμό που νιώθει ο αστυνομικός για την οικογένεια του. Ωστόσο πετυχημένο είναι και το εγχείρημα να μπει ο θεατής στο ρόλο του θύτη και στην ιδιοσυγκρασία του.
Το Manhunter, είναι μια ταινία, που έσπασε τα κατεστημένα της εποχής του και όχι άδικα. Μια ταινία που δε θα παλαιώσει ποτέ, μιας και θα ήταν κρίμα τέτοιες ερμηνείες να χαθούν στο χρόνο.
