Μια έντονη προσωπικότητα, ένας γοητευτικός άνδρας, ένα ανυπέρβλητο ταλέντο, μια μέρα σαν κι αυτή, έκλεισε τα μάτια του, όχι για να τα ανοίξει και να είναι πάλι νέος -όπως στο “Αλίμονο στους νέους”- μα για να ταξιδέψει η καλλιτεχνική του ψυχή εκεί από όπου πάλεψε να ξεφύγει. Γεννημένος στην Αθήνα το 1921, ο Δημήτρης Χορν από νωρίς εκδήλωσε την αγάπη του για την υποκριτική, μιας και ο πατέρας του υπήρξε θεατρικός συγγραφέας και η πνευματική του μητέρα ήταν η γνωστή ηθοποιός Κυβέλη, η οποία δε δίστασε να τον “χρησιμοποιήσει” βρέφος ακόμη στο έργο “Γειτόνισσες”. Σε ηλικία 14 ετών, κάνει εμφάνιση με τον θίασο της μεγίστης τότε Μαρίκας Κοτοπούλη στο “Μαμά Κολιμπρί”.
Οι Εισαγωγικές Εξετάσεις
Όταν το 1937 πήγε να δώσει εξετάσεις, έτσι ώστε να εισαχθεί λίγο αργότερα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ήξερε εξ’ αρχής πως στην κριτική επιτροπή, πρόεδρος ήταν ο πατέρας του. Τη στιγμή μάλιστα που πήγε να συμπληρώσει την αίτηση συμμετοχής του, ο τότε διευθυντής Συναδινός, του αποκρίθηκε πως η προθεσμία των δηλώσεων έληξε, ωστόσο θα γινόταν μια υποχώρηση, χάρη στη θέση του πατέρα του, ο οποίος θέλησε να αποχωρήσει από την επιτροπή λέγοντας του πως “… Δε μπορώ να είμαι πρόεδρος της επιτροπής κι εσύ να δίνεις εξετάσεις”. Εν τέλει, τη μέρα εκείνη, ο υποψήφιος Τάκης δε πρόλαβε να πει και πολλά από τους “Μοιραίους” του Κ. Βάρναλη, το ποίημα που επέλεξε για να παρουσιαστεί. Οι κριτές άρον άρον τον διέκοψαν, με αποτέλεσμα να φύγει απογοητευμένος. Δε κατάλαβε όμως πως το πηγαίο ταλέντο ξεχείλιζε από μέσα του και ήταν ευδιάκριτο από τα πρώτα του κιόλας λεπτά πάνω στη σκηνή.
Η Οδός Ονείρων
Χτίζοντας σιγά σιγά τη φήμη του ο Δημήτρης Χορν, πραγματοποίησε συνεργασίες με πελώρια ονόματα κυρίως του θεάτρου, αλλά και του κινηματογράφου. Παρ΄όλα αυτά, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, η “Οδός Ονείρων”, που πρωτοανέβηκε το 1962 στο Μετροπόλιταν θέατρο των Αθηνών, ήταν η ευκαιρία που χρόνια έψαχνε και του την έδωσε ο Μ. Χατζιδάκης, καθώς ονειρευόταν από παιδί μια επιθεώρηση. Αγάπησε και “…διασκέδασα την “Οδο Ονείρων” επειδή είχε το στοιχείο της αναζήτησης” είπε κάποτε. Ο Χορν θεώρησε το συγκεκριμένο έργο σημείο σταθμό στην ιστορία του Νεοελληνικού θεάτρου και καθόλου άδικα, αφού πέρα απ΄το χαρισματικό και λαμπρό καστ (Ρ. Βλαχοπούλου, Μ. Κοντού, Δ. Χορν, Ζ. Φυτούση κ.α.), συμμετείχαν χορευτές, αλλά και η μουσική του Μ. Χατζιδάκη σε μια σειρά από νούμερα που αφορούσαν τη ζωή και τις σχέσεις των ανθρώπων σε μια γειτονιά άλλης εποχής.
Οι Γυναίκες Στη Ζωή Του
Το 1942, σε ηλικία μόλις 21 ετών, γνωρίζει σε ένα πάρτυ τη πρώτη του σύζυγο, Ρίτα Φιλίππου. Λίγο όμως η φύση της δουλειάς του, λίγο η ελκυστική του εμφάνιση, τραβούσε τις γυναίκες πάνω του σαν μαγνήτης. Υπήρξε τρομερά άπιστος μες στον γάμο αυτό, αλλά η ολοκληρωτική του διάλυση, ήρθε το 1952, όταν πλέον είχε αρχίσει ο “αφόρητα παθιασμένος” έρωτας με τη συνάδελφο του Έλλη Λαμπέτη, τη τότε σύζυγο του Μ. Πλωρίτη. Μια σχέση που απασχόλησε την κοινωνία και τον Τύπο της εποχής με τα σκαμπανεβάσματά της. Η Λαμπέτη ζούσε γι αυτόν, σε σημείο να τον πνίγει με τις ζήλιες της μα και αυτός δε πήγαινε πίσω. Μολονότι ο κόσμος συνέδεσε τους δυο ηθοποιούς σε ένα ζευγάρι που άφησαν εποχή, ο δεσμός αυτός έληξε μετά από εφτά χρόνια, βρίσκοντας τον Τάκη Χορν να δηλώνει “πως πληγώθηκε ο ανδρικός του εγωισμός και ότι την αγάπησε, τη θαύμασε αλλά σίγουρα δεν ήταν η γυναίκα της ζωής του”. Λίγο μετά, το 1967, παντρεύεται τον μεγάλο του έρωτα, την Άννα Γουλανδρή. Μια γυναίκα που πρώτα τον εντυπωσίασε με το χαμόγελο της, χρόνια πριν τον γάμο αυτό. Έζησαν μαζί 20 χρόνια, ευτυχισμένοι σαν να ζούσαν κάθε μέρα απ’ την αρχή τον έρωτα τους. Ώσπου, ο θάνατος της Άννας το 1988 από καρκίνο, τον οποίο ποτέ δε ξεπέρασε ο Χορν, τον έριξε στη μοναξιά και τη κατάθλιψη.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Δημήτρης Χορν, πάλεψε με μια σειρά προβλημάτων υγείας καθώς και με τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Τελικά πέθανε νικημένος από τον καρκίνο τις 16 Ιανουαρίου 1998. Από το 2000, προς τιμήν του απονέμεται το βραβείο Χορν, σε πρωτοεμφανιζόμενους άνδρες ηθοποιούς.
