Κριτική στην παράσταση «Η σιωπή δεν είναι χρυσός»

Παρακολουθήσαμε μαζί με την Αναστασία Όλγα Ποντίκα, στο θέατρο Ακάδημος την θεατρική παράσταση «Η σιωπή δεν είναι χρυσός». Πρωταγωνιστές είναι ο Πασχάλης Τσαρούχας, η Ελευθερία Ρήγου και ο Μαυρίκιος Μαυρικίου, που έχει γράψει και το κείμενο. Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση με κεντρικό θέμα το bullying, εστιάζοντας παράλληλα και στην διαφορετικότητα των ανθρώπων. Το μήνυμα που περνάει είναι ότι δεν πρέπει να σιωπούμε απέναντι στον ρατσισμό, σε οποιαδήποτε μορφή κι αν τον συναντάμε και να υπερασπιζόμαστε τους φίλους μας, τους διπλανούς μας στο σχολείο και γενικά τον συνάνθρωπο μας όταν δέχεται μια μορφή βίας (λεκτικής, σωματικής κτλ) .

Τα νοήματα του έργου:

Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός και δεν θα πρέπει να κατακρίνεται ούτε για τα παραπάνω κιλά του, ούτε για το αν φοράει γυαλιά, ούτε αν είναι διαφορετικού χρώματος. Όλοι είμαστε ίσοι. Δεν πρέπει, όμως, να φοβόμαστε να μιλήσουμε όταν δεχόμαστε bullying ή όταν το βλέπουμε να συμβαίνει δίπλα μας. Όλοι έχουμε κάποιον που μπορεί να βοηθήσει και να μας ακούσει, είτε είναι οι γονείς μας, είτε ένας δάσκαλος ή ένας φίλος μας.

Η μουσικοθεατρική αυτή παράσταση βρίθει μηνυμάτων. Σε μια κοινωνία, όπου ο καθένας ενδιαφέρεται για τον εαυτό του έρχεται να θέσει τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο. Η ξενοφοβία, ο ρατσισμός αλλά και η διαφορετικότητα είναι μείζονα θέματα που απασχολούν την κοινωνία. Ο Μαυρίκιος Μαυρικίου μέσα από το έργο του θέτει το φαινόμενο του bullying ως ένα συχνό φαινόμενο στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λόγω ότι πάντα οι άνθρωποι θέλουν να δείχνουν την δύναμη τους σ’αυτούς που θεωρούν αδύναμους. Σ’αυτό φυσικά σε μεγάλο βαθμό συμβάλλει το οικογενειακό περιβάλλον μίας που ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους έχει άμεση επίπτωση στην μετέπειτα πορεία τους στην ζωή. Όπως είχε πει και ο θρυλικός Τζον Λένον στο τραγούδι του Working Class Hero από την στιγμή που γεννιόμαστε μας κάνουν να αισθανόμαστε μικροί, μας πληγώνουν στο σπίτι και μας χτυπούν στο σχολείο, δεν μας θέλουν έξυπνους, αλλά ούτε και χαζούς για να μπορούν να μας ελέγχουν, μέχρι η τρέλα να είναι τόση που να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι’αυτό. Αυτό περιγράφει την παιδεία σαν ένα σύστημα σάπιο, το οποίο δεν ενδιαφέρεται για τα παιδιά και υποστηρίζει την βία. Βέβαια, υπάρχουν και οι εκπαιδευτικοί που ενδιαφέρονται για τα παιδιά και με την καθοδήγηση τους τα κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Ένα άλλο σημαντικό θέμα, που θίγει είναι αυτό της μετανάστευσης. Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι με όνειρα, ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, ευχόμενοι να ανοίξουν τα μάτια τους και να αντικρίσουν έναν ειρηνικό τόπο που δεν πέφτουν βόμβες στα σχολεία, που μικρά παιδιά δεν πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και άνθρωποι δεν γίνονται έρμαια κανενός.

Επομένως, αυτό που μας διδάσκει είναι η ιδέα για έναν καλύτερο κόσμο, όπου υπάρχει σεβασμός, αλλά και η κατανόηση ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Κάποιοι είχαν την τύχη να γεννηθούν σε μια όμορφη οικογένεια, να έχουν τους γονείς τους να τους λατρεύουν και να μεγαλώνουν με αγάπη κάποιοι άλλοι όχι.

Οι εντυπώσεις μας από την παράσταση

Η σκηνοθεσία:

Η σκηνοθεσία  ανήκει στον ηθοποιό, Μιχάλη Μητρούση και ήταν αρκετά ρεαλιστική και ωμή δείχνοντας ένα πρόσωπο της κοινωνίας που αρνούμαστε να κοιτάξουμε στα μάτια. Είχε σωστή δομή και ροή.

Μουσική επένδυση:

Η παράσταση είχε πολλά τραγούδια από τους ηθοποιούς με την συνοδεία κατ’ εξοχήν πιάνου αλλά και άλλων μουσικών οργάνων, όπως βιολί. Η μουσική έντυνε ατμοσφαιρικά το έργο γεμίζοντας μας συναισθήματα, ενώ παράλληλα δημιουργούσε μια βαρύτητα που ωθούσε τον θεατή να ακολουθήσει τα δρώμενα.

Ερμηνεία ηθοποιών:

Όσο αφορά τους ηθοποιούς και τον τρόπο που αυτοί ερμήνευσαν τους ρόλους τους, μπορούμε να πούμε ότι ήταν πολύ αληθοφανείς ο καθένας ξεχωριστά. Ο θεατής, δηλαδή, ήταν σαν να παρακολουθεί όντως μια οικογένεια, που αποτελείται από τους γονείς που ανησυχούνε για τα παιδιά τους και προσπαθούν να τους συμπαρασταθούν σε ότι τους συμβαίνει. Επίσης, ο πρωταγωνιστής, που λειτουργεί και σαν αφηγητής των διάφορων γεγονότων, τα οποία είναι εμπνευσμένα από προσωπικά του βιώματα, μιλάει με πάθος πάνω στην σκηνή, δίνοντας μια βαθιά χροιά σε όλο το κείμενο.

Βέβαια και οι υπόλοιποι χαρακτήρες του έργου, με τον τρόπο που τους αποδίδουν οι ηθοποιοί προσδίδουν ζωντάνια, παραστατικότητα και θεατρικότητα. Είτε υποδύονται τα αδέρφια του Βασίλη, είτε τους συμμαθητές του, είτε τα μέλη της κριτικής επιτροπής από την οποία περνάει ο Βασίλης, είναι αρκετά ρεαλιστικοί.

Θεατρικό κείμενο:

Το κείμενο της παράστασης ανήκει στον Μαυρίκιο Μαυρικίου και είναι με απλό και σαφή τρόπο γραμμένο. Αυτός μάλιστα ήταν και ο σκοπός του ίδιου, αφού όπως μας είπε, ήθελε η παράστασή του να είναι προσφιλή ακόμη και στα παιδιά. Ήθελε τα νοήματα να είναι ξεκάθαρα και είναι κάτι που το πέτυχε.

Συντελεστές:

Κείμενο – Πρωτότυπη Μουσική – Στίχοι: Μαυρίκιος Μαυρικίου
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Μητρούσης
Ενορχήστρωση – Μουσική Διδασκαλία: Μαυρίκιος Μαυρικίου
Σκηνικά – Ενδυματολογική επιμέλεια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Χορογραφίες: Αναστάσης Δεληγιάννης
Φωτογραφίες: Νεκτάριος Κουρής
Στούντιο φωτογράφησης: Athens Art Studio
Video Director: Μαρία Χατζηγιάννη
Music Production: G-Production Studio
Μίξη – Mastering: Τίτος Γεωργιάδης
Ηχητικός σχεδιασμός: Παναγιώτης Γιαννέλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Τάνια Μπουρμπούλια
Μακιγιάζ – Χτενίσματα: Νικολέτα Πικέα
Τεχνικός σκηνής: Στάμος Γιαννίσης
Graphic design: Funky Glam – Derek Liontis

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μαυρίκιος Μαυρικίου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:
– Προπώληση: €12
– Ταμείο (ημέρα παράστασης): €15
– Φοιτητικό – Ανέργων – Ομαδικό: €10
– Μαθητικό: €8

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:

120 λεπτά (με διάλειμμα)

Τη θεατρική παράσταση την προτείνουμε για όποιον:

1. Του αρέσει η μουσική και ο χορός στα πλαίσια ενός θεατρικού κειμένου
2.  Θέλει να ενημερωθεί για κοινωνικά θέματα που αφορούν την διαφορετικότητα του ανθρώπου και το bullying.
3.  Είναι ιδανική επίσης για οικογένειες με μικρά παιδιά και για τα σχολεία.

Από τις Εύη Μακαβέλου και Αναστασία Όλγα Ποντίκα