Ο Κωνσταντίνος Φάμης είναι ένας ηθοποιός, ο οποίος μέχρι και σήμερα έχει γνωρίσει πολλές φορές την επιτυχία στο χώρο του θεάματος με τις ξεχωριστές του υποκριτικές ικανότητες. Απόφοιτος της Δραματικής σχολής του «Πειραϊκού Συνδέσμου», έχει συνεργαστεί με πολλά γνωστά ονόματα όπως Ευαγγελάτος, Κοντούρη, Μουμουλίδης, Νικολαΐδης, Δαμάτης, Παναγιωτοπούλου, Ευαγγελινός, Νανέρης, Παπαιωάννου, Ζούνη, Κοέν, Βαφέας κ.α. . Έχει υποδυθεί σημαντικούς ρόλους σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, όπως «Ρένα» (Αλεξανδρινός), «Βρωμιά» (Σαντ), «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» (Χάρος), «Μαουτχάουζεν» (Φράνκο- Δραπέτης). Έχει ξεχωρίσει, επίσης, σε αρχαίες τραγωδίες όπως στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη (Μενοικέας – Επίδαυρος), αλλά και στην παράσταση «Οιδίπους επί Κολωνώ» (επίσης στην Επίδαυρο), όπως και στην κωμωδία του Αριστοφάνη «Σφήκες» (Σκύλος Μηνυτής- Ηρώδειο) .
Τη χειμερινή περίοδο 2011- 2012 ανέλαβε την παραγωγή στην επανάληψη της παράστασης «Βρυκόλακες» που περιόδευσε στην Ελλάδα. Στην τηλεόραση συμμετείχε στις σειρές: «Ζωή εν τάφω», «Πέντε κλειδιά», «Πολυκατοικία», «Αληθινοί έρωτες», «Ιατρικό απόρρητο», «Για την Καρδιά ενός Αγγέλου», «Της Αγάπης Μαχαιριά», «Κόκκινο Δωμάτιο» και στον κινηματογράφο στην ταινία «Στο ξέσπασμα του φεγγαριού».
Έχει διοργανώσει και συμμετάσχει, επίσης, σε μουσικές παραστάσεις με τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Τάκη Φαραζή στο πιάνο, αλλά και σε αφιερώματα για το Μάνο Χατζιδάκι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, ενώ στην «Ημέρα του ηθοποιού 2010» τραγούδησε τον «Ηθοποιό» του Χατζιδάκι στο Ηρώδειο.
Καλησπέρα Κωνσταντίνε! Σε έχουμε θαυμάσει πολλές φορές στο θέατρο, αλλά και στην τηλεόραση. Πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι; Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στην υποκριτική;
Αμέσως μόλις τελείωσα το σχολείο, έδωσα εξετάσεις σε μια δραματική σχολή κι έτσι ξεκίνησε η ενασχόληση μου με τον χώρο του θεάτρου, μιας και ήταν το μόνο που ονειρευόμουν να κάνω.
Ποιος ρόλος από όσους έχεις ενσαρκώσει, θεωρείς ότι σε επηρέασε περισσότερο σαν άνθρωπο ή σε έκανε έστω να δεις ορισμένα πράγματα από μία διαφορετική οπτική;
Πιστεύω ότι η ενασχόλησή με το θέατρο είναι μια διαδικασία, που σε βελτιώνει σαν άνθρωπο, αρκεί να υπάρχει η υποδομή, ώστε να γίνεις καλύτερος. Κατά συνέπεια, πιστεύω ότι από κάθε ρόλο, κάτι έχω να μάθω. Με την προϋπόθεση, βέβαια, να είναι καλογραμμένος και ο συγγραφέας να βαθαίνει στην ψυχοσύνθεση του ήρωα, τον οποίο δημιουργεί. Τέτοιοι είναι οι κλασσικοί ρόλοι, κάποιους απ’ τους οποίους είχα την τύχη να υποδυθώ. Ένας ρόλος όμως που με συγκίνησε αρκετά και με μετακίνησε με κάποιον τρόπο ήταν ο Σαντ. Ο ήρωας της “Βρωμιάς” του Ρόμπερτ Σνάιντερ. Σε αυτό το έργο ο Σνάιντερ θίγει ένα πολύ σημαντικό θέμα που αφορά πολύ στην εποχή μας. Την αποδοχή του διαφορετικού. Με δίδαξε πολλά ο Σαντ και νιώθω πολύ χαρούμενος που αναμετρήθηκα μαζί του επί σκηνής. Μεγάλο μαθημα, μιας και πρόκειται για έναν αριστοτεχνικά γραμμένο μονόλογο διάρκειας 70 λεπτών.
Θεωρείς ότι αυτό, που χαρακτηρίζει κάποιον ως “καλό ηθοποιό” είναι το αν είχε ανέκαθεν “ταλέντο”, όπως λένε; Πιστεύεις ότι κάποιος που “δεν το είχε” και τόσο εξ’ αρχής, μπορεί με πολλή δουλειά να φτάσει στο ίδιο αποτέλεσμα με τη βοήθεια π.χ. κάποιας δραματικής σχολής;
Η φοίτηση σε μια δραματική σχολή είναι απαραίτητη για κάποιον, που θέλει να ασχοληθεί με αυτόν τον χώρο. Θεωρώ ότι στις μέρες μας δεν νοείται ηθοποιός που δε σπούδασε.
Δεν πιστεύω φυσικά ότι, βγαίνοντας απ’ τη δραματική είσαι ένας έτοιμος ηθοποιός. Εννοείται πως όχι. Απλώς, όταν φοιτάς, παίρνει κάποιες απαιτούμενες βάσεις, ώστε να μπορείς να αναζητήσεις τον δρόμο σου, βγαίνοντας στο επάγγελμα.
Τώρα, το ταλέντο πάντα ήταν κάτι που δεν πολυκαταλάβαινα τι σημαίνει. Για μένα ταλέντο είναι κάποιες “ευκολίες” που πιθανόν έχει κάποιος, ενώ κάποιος άλλος χρειάζεται περισσότερη δουλειά, ώστε να φτάσει στα ίδια αποτελέσματα. Οι άνθρωποι με “ευκολίες”, όμως, συνήθως μένουν σε αυτές και δεν εξελίσσονται. Οπότε, πιστεύω ότι περισσότερα αποτελέσματα θα έχει κάποιος, που δουλεύει πολύ και επιμένει να δοκιμάζεται ξανά και ξανά, απ’ αυτόν που το έχει πιο εύκολο και κάπως έτοιμο. Η πολλή σκληρή δουλειά σε αυτό το επάγγελμα είναι απαραίτητη για να πλησιάσει κανείς τον πολυπόθητο στόχο, να “είναι” ο ρόλος κι όχι να τον αναπαριστά.
Σε έχουμε δει ένα διαστήματα τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Τι από τα δύο προτιμάς; Θεωρείς ότι η ελληνική τηλεόραση είναι αδίκως παρεξηγημένη;
Πιστεύω ότι στην τηλεόραση έχουν γίνει πολύ ενδιαφέρουσες δουλείες στο παρελθόν κι επίσης, η μυθοπλασία “παίρνει -πάλι- τα πάνω της”. Οπότε, αν κάποιοι πράγματι την παρεξηγούν, κάνουν λάθος.
Μου άρεσε που δούλεψα στην τηλεόραση. Συμμετείχα σε σειρές προσεγμένες και καλογυρισμένες και απολάμβανα πολύ την όλη διαδικασία. Το θέατρο, όμως, είναι η μεγάλη μου αγάπη. Κάθε παράσταση είναι σα γιορτή για μένα. Και η άμεση επικοινωνία με τον κόσμο είναι κάτι ανεπανάληπτο.
Σε είδαμε στην παράσταση “Ρένα” να ενσαρκώνεις το ρόλο του Αλεξανδρινού. Θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει ως εκκεντρικό πρόσωπο, που θα σχολιαστεί πιθανότατα από κάποιους, παρ’ όλο που ζούμε στο έτος 2020. Θα ήθελες να μας πεις λίγα πράγματα για το ρόλο σου, ώστε να πάρουν μία γεύση και όσοι δεν κατάφεραν να σε δουν ακόμα;
Ο Αλεξανδρινός είναι ιδιοκτήτης του οίκου ανοχής, στον οποίο δουλεύει η Ρένα (Υρώ Μανέ) και πολύ καλός της φίλος. Είναι κομμουνιστής “βαμμένος” και αγωνιστής μαζί με τον Μάρκο (Άγης Εμμανουήλ), τον αγαπημένο της Ρένας, με τον οποίο είναι κρυφά ερωτευμένος. Πρόκειται για έναν φωτεινό ήρωα και πολύ υποστηρικτικό φίλο. Στην παράσταση υπάρχει μια εκκεντρική σκηνή, ιδέα της σκηνοθέτιδάς μας (Νικαίτη Κοντούρη) και μια σκέψη της να υπάρξει μια έμμεση αναφορά στον Ζακ Κωστόπουλο. Μιλώ για τη σκηνή της παρενδυσίας μου. Ενδιαφέρουσα στιγμή της παράστασης για μένα μιάς και δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο ξανά στο θέατρο.
(Στην παράσταση, εκτός απ’ τους παραπάνω, συμμετέχει και ο Μιχάλης Αβρατόγλου κι επίσης, επί σκηνής έχουμε και τους μουσικούς μας, τον Παναγιώτη Τσεβά και τον Κώστα Νικολόπουλο.)
Τώρα, όσον αφορά στα σχόλια, που ακούν οι άνθρωποι με αυτές τις σεξουαλικές προτιμήσεις το 2020, είναι ένα θέμα, που χρειάζεται πολλή δουλειά από την κοινωνία και απ’ τον καθένα μας προσωπικά. Το στενάχωρο, βέβαια, είναι ότι εκτός απ’ τα σχόλια, βλέπουμε και βίαιες επιθέσεις, που φτάνουν τη δολοφονία. Αυτό για μένα είναι ανεπίτρεπτο. Κάθε μορφή ρατσισμού με εξαγριώνει.
Πώς διαχειρίζεσαι την κριτική, έπειτα από τόσα χρόνια στο επάγγελμα; Σε επηρεάζει αρνητικά ή σε βοηθά να εξελίσσεσαι;
Δεν επηρεάζομαι από τις κριτικές γενικότερα. Δε λέω βέβαια ότι δε χαίρομαι, όταν διαβάζω μια καλή κριτική, απλώς δεν πιστεύω ότι η ερμηνεία ενός ηθοποιού καθορίζεται απ’ τις κριτικές. Επίσης, προσπαθώ να φιλτράρω όσα διαβάζω, είτε θετικά, είτε αρνητικά και αν μπορώ να εξελιχθώ μέσα απ’ αυτά, τότε σίγουρα κερδισμένος βγαίνω.
Θα αρνιόσουν ή έχεις αρνηθεί ποτέ ρόλο, γιατί δεν ταίριαζε με εσένα σαν άνθρωπο; Ποια είναι τα κριτήρια για να δεχτείς ή να επιλέξεις ένα ρόλο;
Έχει τύχει να αρνηθώ ρόλο, αλλά όχι επειδή δεν ταιριάζει με μένα. Αλίμονο αν παίζαμε μόνο τους ρόλους, που είναι κοντά στη δική μας ψυχοσύνθεση. Για να αρνηθώ κάτι σημαίνει πως είτε η συνεργασία πιστεύω ότι δε θα είναι καλή, είτε επειδή το έργο δε μου φαίνεται ενδιαφέρον. Σημαντικό για μένα, εκτός απ’ το έργο και τον ρόλο που μου προτείνεται, είναι οι συνεργάτες. Ο σκηνοθέτης, οι υπόλοιποι ηθοποιοί και -αν μιλάμε για θεατρική παράσταση- το θέατρο, που θα φιλοξενήσει την παράσταση.
Τι είναι αυτό, που θα ήθελες να κάνεις στην καριέρα σου και δεν το έχεις δοκιμάσει ακόμα;
Α, πάρα πολλά. Ονειρεύομαι συνεργασίες, ρόλους.. πολλά.
Είμαι ευχαριστημένος με όσα έχω κάνει μέχρι τώρα, αλλά υπάρχουν ακόμη πολλά που θα ήθελα να μου συμβούν. Θα ήθελα π.χ. να ξαναπαίξω κάποιο ρόλο στην Επίδαυρο (σε τραγωδία). Λατρεύω αυτόν τον χώρο και αυτό το είδος θεάτρου.
Φαντάζομαι ότι πολύ βασικό στοιχείο για μία επιτυχημένη παράσταση ή τηλεοπτική παραγωγή είναι η καλή χημεία μεταξύ των ηθοποιών. Ποια ήταν η καλύτερη συνεργασία σου έως σήμερα;
Είχα την τύχη να έχω καλές συνεργασίες έως τώρα. Οπότε, δύσκολα ξεχωρίζω κάποια. Να, η τελευταία μου συνεργασία – στη “Ρένα” – ήταν μια απ’ αυτές. Είμαστε μια πολύ δεμένη κι αγαπημένη ομάδα. Και φαίνεται αυτό, διότι αρκετοί που παρακολουθούν την παράσταση, το εντοπίζουν.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου πλάνα; Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από τώρα, αναλογιζόμενος τη πορεία σου ως εδω;
Με τη δουλειά που κάνω, είναι δύσκολο να προγραμματίζω για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι ένα μεγάλο αρνητικό της δουλειάς. Άσε, που δεν μπορείς να ξέρεις πως θα τα φέρει η ζωή, οπότε δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια.
Στα άμεσα σχέδια μου είναι οι παραστάσεις της “Ρένας”, που παίρνουμε συνεχώς παρατάσεις και επίσης κάποιες εμφανίσεις με τη Ρίτα Αντωνοπούλου και τον Τάκη Φαραζή σε μια μουσική παράσταση, που θα επαναλάβουμε. Λέγεται “Τραγούδια Επί Σκηνής” και αφορά σε γνωστά τραγούδια, που ακούστηκαν πρώτη φορά σε μια θεατρική παράσταση.
Κωνσταντίνε, σε ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκες να απαντήσεις τις ερωτήσεις μας! Ευχόμαστε κάθε επιτυχία, επαγγελματική και προσωπική!
