Η αίσθηση ότι χειμώνιασε, η παρουσίαση του γεγονότος ως η καταστροφή της, κατά τα άλλα προετοιμασμένης χώρας, ο κατακλυσμός από φωτογραφίες και live μεταδόσεις στα social media, ο παλιμπαιδισμός και οι συνειρμοί με θέμα την Ελβετία αντί του Παγκρατίου είναι γνωστές ενδείξεις ότι χιόνισε στην Ελλάδα.
Οι πεζοί θα ταλαιπωρηθούν, αυτοί που μένουν σπίτι θα ικανοποιηθούν, και τα παιδιά θα χαρούν.
Όχι ,όμως, οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Είμαι σίγουρη ότι θα είδατε ή θα ακούσατε για το συμβάν με τους άστεγους και τον σταθμό του μετρό.
Οι άστεγοι ,όμως, δεν είναι η μόνη κοινωνική ομάδα που υποφέρει. Μαζί με αυτούς, υποφέρουν τα άτομα χωρίς θέρμανση, εκείνα τα άτομα που στην καλύτερη των περιπτώσεων χρησιμοποιούν μαγκάλι για λίγη ζεστασιά και τότε ο θάνατος παραμονεύει. Ορφανά χωρίς στήριγμα, ηλικιωμένοι ανήμποροι να εξυπηρετηθούν, αδέσποτα ζώα και κάτοικοι απομονωμένων περιοχών δίχως δυνατότητα ιατρικής φροντίδας είναι μερικές κατηγορίες που χρόνια πλήττονται από αυτά τα προβλήματα χωρίς καμία ουσιαστική και μόνιμη λύση.
Βρισκόμαστε στο 2017, σε μία εποχή που υποτίθεται τα προβλήματα αυτά μέσω της εκπαίδευσης και της εξέλιξης της τεχνολογίας θα είχαν λυθεί.
Πού είναι οι λύσεις;
Μήπως δεν τις έχουμε επειδή είμαστε κοινωνία υπό ανάπτυξη ακόμα;
Μισό λεπτό. Ναι, αυτά τα θέματα υπάρχουν και στις ανεπτυγμένες πλέον κοινωνίες. Πώς είναι αυτό δυνατόν;
Πώς ακριβώς είναι δυνατό, την ώρα που κάποιος ανεβάζει isntastory το χιόνι και χαίρεται, δεκάδες να πεθαίνουν στο δρόμο λόγω ψύχους;
Είναι, πλέον, φανερό πως η “διαβάθμιση” των κοινωνιών του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία ψευδαίσθηση, όπως ακριβώς το κράτος πρόνοιας και η ισότητα.
Θα υπάρξει ποτέ ισότητα αλλά και κράτη ουσιαστικής πρόνοιας; Άγνωστο.
Θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος; Μάλλον απίθανο.
