Είσαι από τα άτομα που δε καταλαβαίνουν, που δε το βάζουν κάτω όσα και να τους συμβούν. Μπορεί να πέρασες πολλά και μικρότερης σημασίας ή λίγα και πολύ τραυματικά. Έχεις μάθει μόνο να χαμογελάς όταν βγαίνεις απ’ το κατώφλι της πόρτας σου, γιατί πιστεύεις βαθιά μέσα σου πως με τη μιζέρια κανείς δεν άλλαξε τον κόσμο. Έχεις χάσει το μέτρημα των φορών που έφαγες τα μούτρα σου και μετά ρίχτηκες ξανά στη μάχη. Ξέρεις να δίνεις και σπανίως ζητάς. Ίσως υποσυνείδητα να μη ξέρεις πως να λειτουργήσεις αλλιώς.
Και τώρα συναντάς κάποιον που οι εργοστασιακές ρυθμίσεις του είναι “ψύχρα και απομόνωση”.
Ίσως να ήταν και εκείνος σαν και εσένα, αλλά να λύγισε. Αλλά δεν ήταν σαν και εσένα, γιατί εσύ δε λύγισες.
Γιατί δε λύγισες;
Μπορεί πάλι να λύγισες και να επανήλθες, κάτι που είναι εφικτό μα δύσκολο. Συνειδητοποίησες ωστόσο πως τα τείχη, όσο ψηλά και να ‘ναι, πέφτουν. Παίρνει χρόνο και προσπάθεια, αλλά πάντα υπάρχει κάποιος εκεί έξω να στα καταρρίψει. Κατάλαβες πως η ζωή είναι ένα λιβάδι, και όχι ένα οχυρό, και τα τείχη που είχες χτίσει τόσο επιμελώς για να μην μπει ο “πόνος” μέσα σου, ήταν στη πραγματικοτήτα για να μη βγει ο “εαυτός” σου στους υπόλοιπους και πάθεις κανα κακό. Ξεκάθαρη ειρωνεία το τελευταίο.
Όμως τώρα πάει η εποχή των κάστρων και ζεις τη ζωή σου με ατόφιο χαμόγελο και όρεξη για περιπέτειες. Εμπέδωσες πως ο χαμένος σου χρόνος δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω και τώρα τρέχεις να προλάβεις κάθε μικρή λεπτομέρεια κάθε λεπτού κάθε ώρας. Κάθε κορίτσι που δε μίλησες γιατί ντράπηκες και κάθε μαγαζί που δε πήγες επειδή είχε κρύο γίνεται στόχος σου. Μπαίνει σε λίστες, γίνεται όραμα και χαράζεται στη μνήμη σου.
Τι να κάνω δεν μου είπες
Να νιώθεις διπλά. Να νιώθεις και για τον γείτονα σου με τα αμέτρητα προβλήματα. Για τον γείτονα σου αυτόν που δεν καταλαβαίνει πως τα δυο παιδιά του είναι ευλογία και όχι φορτίο. Να νιώθεις και για τον συμφοιτητή σου που έχασε τη μητέρα του, ακόμα και αν είναι απότομος και δε σου δίνει σημειώσεις. Να νιώθεις πολλαπλάσια απ’ όσο μπορεί να νιώσει όλος σου ο χώρος εργασίας ενωμένος. Δεν θα παλέψεις το κακό με το να γίνεις μέρος του, πόσο μάλλον να ζήσεις και την δική σου ζωή όπως τη θες. Για κάθε δάκρυ που βλέπεις να δίνεις μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο. Για κάθε τσακωμό να τραγουδάς πιο δυνατά από τις φωνές τους. Για κάθε πικρόχολο σχόλιο να κάνεις πέντε κοπλιμέντα.
Στη τελική, όλοι την ίδια ζωή κάνουμε. Απλά διαβάζουμε άλλες σελίδες ο καθένας. Το μόνο πρόβλημα είναι πως κανείς δε ξέρει πόσο κοντά στο τέλος του βιβλίου βρίσκεται.
