Όταν πριν από λίγες ημέρες βρέθηκα να περπατώ στα στενά της Πλάκας, είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι εντελώς διαφορετικό. Τα σχέδια μου άλλαξαν, όταν μπροστά μου εμφανίστηκαν αυτές οι πόρτες που κλειδωμένες με τα λουκέτα τους, νόμιζες πως προσπαθούσαν να κρύψουν πίσω τους έναν άλλο κόσμο. Δεν ήταν όμως μόνο οι πόρτες, αλλά και οι άνθρωποι. Παρατηρούσα τους ανθρώπους που περνούσαν δίπλα μου. Οι άνθρωποι αυτοί μου έδιναν την ίδια ακριβώς εντύπωση, πως έχουν σηκώσει πόρτες καλά ασφαλισμένες γύρω τους, προσπαθώντας να κρύψουν το δικό τους κόσμο.
Ζούμε στην εποχή που η επικοινωνία δείχνει να είναι το πιο εύκολο πράγμα. Είναι όμως; Μήπως αυτή η υπερβολική δήθεν επικοινωνία, μας έχει οδηγήσει στην αποξένωση; Διστάζουμε να ανοιχτούμε πραγματικά και φοβόμαστε να αφήσουμε τους άλλους να μάθουν ποιοί πραγματικά είμαστε.Έχουμε κλείσει τις ψυχές μας πίσω από πόρτες με διπλοκλειδωμένα λουκέτα, μη τυχόν και βγει η αλήθεια μας προς τα έξω. Και το ίδιο θέλουμε και από τους άλλους, δε θέλουμε να δούμε πίσω από τις πόρτες τους, αρκούμαστε στην επιφάνειά τους.
Δεν ξέρω αν αυτό που μας κάνει να απομονώνουμε με τέτοιο τρόπο τους εαυτούς μας, είναι ο φόβος να γνωρίσουν οι άλλοι εμάς ή το να δούμε εμείς το πραγματικό δικό τους πρόσωπο.Έχουμε βολευτεί όμως σε αυτή τη κατάσταση, καθώς ζούμε ο καθένας μόνος στο φρούριό του και την απόλυτη ησυχία τού. Αυτό είναι το νόημα της ζωής; Να ζεις κλεισμένος στο δικό σου κόσμο αταραξίας;
Μήπως πρέπει σιγά – σιγά να βγάλουμε από πάνω μας τα λουκέτα, να βάλουμε πάνω τους λίγο χρώμα,να αφήσουμε το φως να μας διαπεράσει και να μπορέσουν οι άλλοι να κοιτάξουν μέσα μας;
Φωτογραφίες : Γωγώ Τσίντζα
4
