«Κατερίνα» του Αύγουστου Κορτώ, στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου

Στο «βιβλίο της Κατερίνας», ο Αύγουστος Κορτώ αφηγείται την πολύπαθη ιστορία της μητέρας του, που πάλεψε με την ψυχική ασθένεια και τελικά, νικήθηκε, δίνοντας τέλος στην ζωή της. Εντούτοις, η σχέση μητέρας- γιου υπήρξε καθοριστική για τον συγγραφέα ο οποίος επιχειρεί μέσα από το έργο του να λυτρώσει και να λυτρωθεί.

Το 2014 ανέβηκε για πρώτη φορά στο Θησείον- Ένα θέατρο για τις τέχνες, η παράσταση «Κατερίνα» βασισμένη στο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, με μουσική του Λόλεκ και πρωταγωνίστρια στον ομώνυμο ρόλο, την Λένα Παπαληγούρα. Έκτοτε, η παράσταση μετρά τέσσερα χρόνια που παίζεται και πάνω από 45.000 θεατές. Κι ακόμα και αν άλλαξε θεατρικό σπίτι, η παράσταση- φαινόμενο, όπως χαρακτηρίστηκε από κριτικούς και κοινό δεν έχει σταματήσει να γίνεται sold-out και να λαμβάνει την αγάπη του κόσμου και τις διθυραμβικές κριτικές των απανταχού θεατρόφιλων.

Έχοντας διαβάσει το βιβλίο δύο φορές, νιώθω προετοιμασμένη σχετικά με αυτό που πρόκειται να δω. Πέφτω έξω. Θα προσδοκούσε κανείς ότι αυτό που ξεκινά σαν απλή διήγηση μίας πονεμένης ιστορίας, καταλήγει με τον αναμενόμενο τρόπο. Παρόλ’αυτά, η συναισθηματική κλιμάκωση και η σταδιακή διείσδυση στην ψυχοσύνθεση της Κατερινάς δεν αφήνει να τελειώσει αναίμακτα αυτή η επαφή με τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας. Μέσα σε εβδομήντα λεπτά η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, οι θεατές ακολουθούν την συλλογιστική πορεία της μητέρας που ασφυκτιά ανάμεσα σε μία χαοτική πραγματικότητα, τα σκαμπανεβάσματα της ψυχικής ασθένειας και την προσκόλληση στον μοναχογιό της, όπως επίσης και την ιδιαίτερη μεταξύ τους σχέση.

Η Κατερίνα αφηγείται την ζωή της, αυτό το συνοθύλευμα πόνου, στοργής, χαπιών, αλκοόλ, αυτοσαρκασμού, αγάπης και μίσους. Οι μεταπτώσεις άγριες, οι εναλλαγές γρήγορες, το τέρας της αρρώστιας πάντοτε εκεί. Τον εφιάλτη της τρέλας, την ευθραυστότητα της λογικής και ό,τι υπάρχει ενδιάμεσα για την ηρωίδα, ο σκηνοθέτης επιλέγει να τα αποτυπώσει αφαιρετικά με μοναδικά μέσα∙ το παιχνίδι φωτός- σκιάς, την μουσική, καθώς και το αστείρευτο ταλέντο και την θεατρική προσαρμοστικότητα της Λ. Παπαληγούρα.

Νομίζω όλη η ουσία του έργου, συνοψίζεται σε δύο πράγματα· τα δάκρυα της Παπαληγούρα την στιγμή της υπόκλισης, τόσο ειλικρινή και γεμάτα ευγνωμοσύνη, και επίσης την φράση από το οπισθόφυλλο του βιβλίου που αναφέρεται και στην αρχή της παράστασης∙

«Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός απ’ αυτούς που θα το διαβάσουν».

Όντως, η Κατερίνα είναι πλέον ανέγγιχτη. Εμείς, όμως, όχι. Γι’αυτό μας πονεί η ιστορία της. Γι’αυτό εδώ και τέσσερα χρόνια γεμίζουν θέατρα, για να την δουν. Γι’αυτό φεύγουμε μουδιασμένοι, ευάλωτοι από την «Κατερίνα», μία Κατερίνα που πατά σε γη και ουρανό, που μας πληγώνει και μας λυτρώνει, παράλληλα. Την Κατερίνα του Αύγουστου, του Γιώργου, του Λόλεκ, της Λένας που έφτασε να γίνει… η Κατερίνα μας.