Πρόσφατα κυκλοφόρησε η αναθεωρημένη επανέκδοση της συλλογής διηγημάτων του Γιάννη Καλπούζου «Μόνο να τους άγγιζα» (Κέδρος, 2002). Σε αυτή την έκδοση φέρει τον τίτλο «Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Πρόκειται για μια συλλογή εμπλουτισμένη ποικιλοτρόπως και επιμελημένη στο σύνολό της, μαζί με ένα νέο διήγημα και μια παραλογή.
Ο Γιάννης Καλπούζος μέσα από τα διηγήματα του εισβάλει σε διαφορετικές εποχές και τόπους και μας αποδεικνύει πόσο ισχυρά και καθοριστικά μπορεί να αποδειχθούν κάποια γεγονότα για την ζωή κάποιου, ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας και κοινωνικής κατάστασης. Ένα κοινό σημείο μεταξύ των διηγημάτων είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, ένα ταξίδι που πραγματοποιεί ο ανθρώπινος νους, μια διαδικασία ενδοσκόπησης. Ορισμένες φορές αυτή η ψυχική κατάσταση που έχει καταλάβει τους πρωταγωνιστές ξεφεύγει από τα όρια της λογικής.
Στο πρώτο διήγημα της συλλογής που έχει τον ίδιο τίτλο με την παρούσα έκδοση «Κάποιοι δεν ξεχνούν ποτέ», ο συγγραφέας αναδεικνύει με ένα μοναδικό τρόπο το πόσο μια σχέση και ειδικότερα μια ερωτική σχέση μπορεί να χαράξει την ανθρώπινη ψυχή και να αφήσει ανεξίτηλα το σημάδι της στην ζωή που έπεται του χωρισμού, μια πληγή που ορισμένες φορές μπορεί να ιανθεί με το πέρασμα του χρόνου και άλλες φορές όχι. Ως προς τα άλλα διηγήματα και την παραλογή, διατηρούν στον πυρήνα τους την ιδέα της εσωτερικής διεργασίας που συμβαίνει στην ψυχή των ηρώων. Κάθε ένα από τα διηγήματα έχει έναν τίτλο που δίνει το «κλειδί» της υπόθεσης του. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο αναγνώστης δεν έχει την αγωνία να ανακαλύψει την πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή των διηγημάτων. Αυτό επιτυγχάνεται και μέσω της άμεσης και ρεαλιστικής γραφής του συγγραφέα.
Εν κατακλείδι, οι ήρωες κυριεύονται από μοναξιά, ενοχές, φόβους και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ο αναγνώστης γίνεται δέκτης των σκέψεων και των διαλογισμών των άρτια δομημένων χαρακτήρων των διηγημάτων. Επιπλέον, η ανωνυμία που διατηρούν οι ήρωες της συλλογής δημιουργεί μια σχέση ταύτισης ήρωα-αναγνώστη.
Γιατί αβγατίζει ο πόνος όταν είσαι πονεμένος και σου λένε πως θα ξεχάσεις. Γιατί τότε δε θέλεις να ξεχάσεις. Γιατί πονάς και νιώθεις πως θα πονάς για πάντα. Γιατί αν δε νιώθεις ότι θα πονάς για πάντα, τότε δεν είναι αληθινός ο πόνος. Κι αφού ο πόνος και η αγάπη πάνε αντάμα, αν δε νιώθεις ότι θ’ αγαπάς για πάντα, τότε δεν αγαπάς αληθινά. Αλλά κι αν σβήσει στο μέλλον η αγάπη σου, δε θέλεις να το ξέρεις από πριν. Αγάπη με ημερομηνία λήξης δεν υπάρχει, τουλάχιστον από τα πριν γραμμένη. Αλλιώς δεν μπορεί να γίνει καν η αρχή. […]
