Ύστερα από τα μικτά συναισθήματα που προκάλεσαν το Batman V. Superman – Dawn Of Justice αλλά και το Suicide Squad τόσο σε κριτικούς όσο και σε φανς, η DC αποφάσισε να ακολουθήσει ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των ηρώων της αλλά και της ατμόσφαιρας των ταινιών της. Το πρώτο δείγμα που ακολούθησε ήταν το Wonder Woman όπου κατάφεραν το βάθος και το δράμα να ισορροπήσουν θριαμβευτικά με το χιούμορ και έτσι με σταθερό βηματισμό η ταινία να δείξει το δρόμο για μια νέα περίοδο όπου το κινηματογραφικό σύμπαν της DC δεν θα διχάζει το κοινό αλλά θα το ενώνει. Αμέσως μετά από αυτή την επιτυχία έρχεται το Justice League το οποίο πατάει μια παύση σε αυτή την ανοδική πορεία και μένει στάσιμο χωρίς να φέρνει κάτι καινούργιο σε όλη αυτή την προσπάθεια.
Η πλοκή του Justice League δεν είναι κάτι το πολυσύνθετο όπως ακριβώς προσπαθούσε να είναι το Batman V. Superman, ούτε επίσης προσπάθησε να προσεγγίσει και να περάσει από κάτω βαθύτερα νοήματα. Είναι μια απλή ιστορία όπου έχουν ακολουθήσει και άλλες ταινίες τέτοιου τύπου πριν από την ίδια.
Η πλοκή λοιπόν της ταινίας έχει να κάνει με την εισβολή ενός εξωγήινου με το όνομα Steppenwolf, ο οποίος έχει ως βασικό στόχο την κατάκτηση τριών κύβων ή Mother-Boxes όπου μπορούν με την ενέργεια που κρύβουν μέσα τους να αναδιαμορφώσουν και να αλλάξουν ριζικά την Γη. Ο Batman και η Wonder Woman αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο προσπαθούν να βρουν και να στρατολογήσουν τον Flash, τον Aquaman και τον Cyborg ώστε με τη βοήθειά τους να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την απειλή αυτή.
Ατμοσφαιρικά η ταινία είναι σαν να έχει δύο πρόσωπα. Το καθαρά σκοτεινό, δραματικό στυλ όπου χαρακτήριζε το Batman V. Superman – Dawn Of Justice αλλά και αυτό που έχει έντονη τη γεύση του χιούμορ γεγονός που οφείλεται κυρίως στην ανάληψη των σκηνοθετικών καθηκόντων από τον Joss Whedon καθώς ο Zack Snyder έπρεπε να αποχωρίσει από την ολοκλήρωση της διαδικασίας λόγω πένθους.
Η ταινία έχει κάποια βασικά προβλήματα με τα πιο σημαντικά να είναι η ροή της και φυσικά ο Steppenwolf που είναι ακόμη ένας CGI κακός. Μπορώ να δικαιολογήσω τα προβλήματα ροής καθώς όταν καλείσαι να γνωρίσεις στο κοινό αρκετούς νέους χαρακτήρες αναγκαστικά θα πρέπει να κόβεις το momentum της ιστορίας που εξιστορείς και να την γεμίζεις με μικρότερες ιστορίες που θα δομήσουν τους χαρακτήρες σου. Από την άλλη ο Steppenwolf περνάει σχεδόν απαρατήρητος, δίνοντας απλά μόνο την εντύπωση σε ορισμένες περιπτώσεις ότι στεκόταν εμπόδιο στους κεντρικούς ήρωες. Ως χαρακτήρας δεν αναπτύχθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό. Δεν επεξήγησαν ακριβώς την ιστορία του αφήνοντας μόνο απλά κάποια πράγματα να υπονοηθούν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το κοινό να μην δένεται και να μην αντιλαμβάνεται την ουσία του χαρακτήρα.
Εκεί λοιπόν που η ταινία υστερεί σε κακό και ροή εκεί είναι που δίνει τα πάντα στους υπόλοιπους χαρακτήρες της. Τα μέλη της Justice League είναι η καρδιά της ταινίας και είναι αυτά που την κρατάνε όρθια. Ο Zack Snyder και o Joss Whedon ως σκηνοθέτες της ταινίας καταφέρνουν να δημιουργήσουν ζωντανούς χαρακτήρες, προσγειωμένους, ανθρώπινους μα συνάμα σούπερ-ήρωες. Βέβαια τα εύσημα πρέπει να δοθούν και στους ίδιους τους ηθοποιούς οι οποίοι καλούνται να αντεπεξέλθουν και να αποδώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα χαρακτήρες οι οποίοι έχουν προϊστορία 75+ χρόνων. Ο Ben Affleck συνεχίζει να δίνει απίστευτη υπόσταση στον Bruce Wayne/Batman και να κάνει το κοινό να αδημονεί για την αυτόνομη ταινία του στην DCEU, η Gal Gadot αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι είναι η Wonder Woman, ο Ray Fisher ως Cyborg να δείχνει στον κόσμο ότι ακόμη και μια ψυχρή μηχανή μπορεί να έχει καρδιά, ο Jason Momoa ως Aquaman αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις εν αναμονή της αυτόνομης ταινίας του Aquaman στα τέλη του 2018 και ο Ezra Miller ως Flash να είναι ξεκαρδιστικός και γεμάτος χιούμορ. Αλλά πραγματικά ο Henry Cavill ως Superman έρχεται για να συμπληρώσει αλλά και να ολοκληρώσει την ομάδα.
Σίγουρα το Justice League έχοντας στο οπλοστάσιο του δύο τόσο καλούς σκηνοθέτες θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη ταινία τόσο σε θέματα δομής και ροής όσο και στον κύριο ανταγωνιστή της ομάδας. Η DC πειραματίζεται και ψάχνει τρόπους για να βρει την δική της ταυτότητα και να δέσει άρτια και αριστουργηματικά το κινηματογραφικό της σύμπαν αλλά προς το παρόν δεν το έχει πετύχει ακόμα σε τόσο μεγάλο βαθμό. Καταφέρνει όμως να το εμπλουτίσει λίγο παραπάνω κάθε φορά και να εμβαθύνει στους βασικούς της χαρακτήρες. Και περισσότερο από κάθε πλοκή ή ιστορία ίσως αυτό να είναι που έχει τελικά την μεγαλύτερη σημασία. Ίσως η πραγμάτωση μιας τέτοιας ταινίας θα έπρεπε να ερχόταν λίγο αργότερα όταν θα έχει ωριμάσει ο τρόπος παραγωγής και εκτέλεσης αλλά όπως και να έχει το Justice League έκανε πρεμιέρα και αξίζει να το ρίξει κανείς μια ματιά.
Το Justice League έκανε πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους στις 16/11/2017