Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος θαυμαστής της hip-hop μουσικής όταν πήγαινα σχολείο. Αυτό οφείλεται αφενός στο γεγονός ότι τα κομμάτια της hip-hop που γίνονται γνωστά μιλούν κατά κύριο λόγο για το σεξ, τα ναρκωτικά και τα χρήματα, και αφετέρου στο ότι γενικώς “σνόμπαρα” κάπως αυτού του είδους την μουσική τότε. Τα πράγματα άλλαξαν όταν στο πρώτο έτος μια φίλη μου, μου έμαθε τους Jolly Roger, ένα σχετικά νέο μουσικό σχήμα, και μου είπε να ακούσω ένα κομμάτι τους. Αυτό το κομμάτι λέγεται “Να γελάς” από το album “Τα/ρέστα/κράτα/τα”. Συνειδητοποίησα τότε πως το hip-hop ίσως να μην ήταν εξ΄ολοκλήρου όπως το είχα στο μυαλό μου. Δεν είχα ξανακούσει τέτοιους στίχους, τουλάχιστον όχι ελληνικούς. Τόσο άμεσους δηλαδή, που να μιλούν στον καθημερινό άνθρωπο, στον μέσο πολίτη και ταυτόχρονα τόσο έντονους συναισθηματικά, που ο καθένας θα μπορούσε ίσως να ταυτιστεί. Αν όχι να ταυτιστεί, τότε σίγουρα να παραλληλίσει όσα αναφέρονται σε δικές του εμπειρίες, όνειρα, φιλοδοξίες, μα και σε δικούς του εφιάλτες ή κατεστραμμένους καθρέφτες.
Το περιεχόμενο ποικίλλει, από προσωπικά θέματα, φόβους και ανασφάλειες, μέχρι πολιτικά και κοινωνικά. Σε καθένα απ’ αυτά το αποτέλεσμα είναι εθιστικό. Λέγονται μεγάλες αλήθειες, πολλές φορές σκληρές. Από εκείνες που μπορεί και να ξέρεις μα να μη θες να τις παραδεχτείς, ή να μην τις έχεις σκεφτεί καν.
Ευρέως γνωστοί (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω εγώ) έγιναν με το album “(Κενό)”. Τα κομμάτια δεν έχουν τίτλους, μα αριθμούς από το 00 έως το 08. Το νέο και ταυτόχρονα το σπουδαίο με αυτόν τον δίσκο είναι πως στην αρχή κάθε κομματιού -ή σε άλλα σημεία σε μερικά- υπάρχει απαγγελία από μία κοπέλα (Λίνα) ενός ποιήματος, ή μάλλον πεζοποιήματος, γραμμένο από τους ίδιους τους JR. Δεν είναι πάντα όμορφα, με την καθιερωμένη έννοια του όρου. Σίγουρα έχουν μια άγρια ομορφιά όπως καθετί αληθινό, μα η ουσία είναι πως δείχνουν πιο καθαρά, αυτό που είχαν δείξει και στον προηγούμενο δίσκο “Τα/ρέστα/κράτα/τα”. Ότι τελικά η ποίηση δεν είναι μόνο για τον επιτηδευμένο μορφωμένο κόσμο, μα για οποιονδήποτε έχει την θέληση για έκφραση. Φυσικά πάντα έτσι ήταν, μα ο πολύς κόσμος σνομπάρει την ποίηση όπως εγώ σνόμπαρα την hip-hop.
Αν βάζω σε σωστή χρονολογική σειρά τα γεγονότα, ακολουθεί ο δίσκος τους “Αλίμονο σ’ εκείνους που γελάνε εδώ” σε συνεργασία με τους Βδέλυγμα και Σφάλμα. Όλοι αυτοί είναι ένα μέρος μιας κολεκτίβας τέχνης που ονομάζεται “Θέατρο Δρόμου” και περιλαμβάνει άτομα που ασχολούνται με διάφορα είδη τέχνης. (Περισσότερα για το Θέατρο Δρόμου στην “Συζήτηση με τους Jolly Roger” εδώ: https://blackuroi.gr/node/135 ) Άλλη μια άξια προσοχής δουλεία τους.
Τέλος έχουμε μια δουλειά από τον Πινόκιο (μέλος των Jolly Roger) σε συνεργασία με τον George Wye (ή simph0nik) η οποία ονομάζεται “ΜάναΤαΚατάφερα” και υπογράφεται από τους δυο τους ως theReunion.
Η ονομασία που έδωσαν στο “group” -προς έλλειψη καλύτερης λέξης- οφείλεται στο ότι τα δύο αυτά άτομα είχαν ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν στο album “Τα ρέστα κράτα τα”. Περιλαμβάνει όπως πάντα κομμάτια με στίχους ερωτικούς, κοινωνικοπολιτικούς, καυστικούς και έντονους, μα και μουσικά στοιχεία πειραματικής hip-hop και ηλεκτρονικής μουσικής. Μια εξαιρετική δουλειά άξια ακούσματος, με παράξενη -μα όχι κακή- αισθητική, και περιεχόμενο που σε αναγκάζει να σκεφτείς έξω απ’ τα όρια σου.
«Κι αν έχει νόημα να βλέπουμε όνειρα είναι γιατί ψάχνουμε πυγολαμπίδες παίζοντας τυφλόμυγα» ~ Κενό – 02
