Χρόνια Πολλά! Σε όλους μας! 25η Μαρτίου σήμερα και ίσως να είναι η πιο καταθλιπτική μέρα ως τώρα, με τον κορωνοϊό να είναι ακόμη εδώ. Άλλη μια μέρα που σηκώθηκα χωρίς να ξέρω τι να κάνω… Ναι, συγγνώμη, αλλά ανήκω σε αυτή τη κατηγορία ανθρώπων, που ενώ βρίσκομαι σπίτι, δύσκολα θα θελήσω να μάθω κάτι καινούριο, εκτός αν μου τραβήξει έντονα το ενδιαφέρον. Σηκώθηκα λοιπόν, έκατσα στο καναπέ και στη τηλεόραση έπαιζε ειδήσεις με τις εξελίξεις για τον εορτασμό της Εθνική μας Εορτής. Μόνο εορτασμός δεν υπάρχει φέτος…
Ήθελα πολύ να πάω φέτος, να παρακολουθήσω τη παρέλαση και το είχα πει σε όλους. Ήταν η χρονιά που μετά από τρία χρόνια, δεν θα δούλευα service, να σερβίρω τη σάρα και τη μάρα και το κακό σε ένα πάτημα, με τον κάθε τρελό να παίζει με τα νεύρα μου, για το πως θέλει τον καφέ του και τη θέση της καρέκλας του, με το μαγαζί να έχει γεμίσει από έξω προς τα μέσα… Μη κάνεις σχέδια, γιατί ο Θεός γελάει…
Βλέποντας το στρατόπεδο του Έβρου και την ανύψωση της Ελληνικής Σημαίας, με τον Εθνικό Ύμνο να παίζει και, στο άλλο παράθυρο, πόσο έρημο είναι το κέντρο της Αθήνας, που άλλοτε τέτοιες μέρες, δεν έπεφτε καρφίτσα, το ένιωσα βαθιά μέσα μου, ότι αυτή είναι η πιο “γκρίζα” και δύσκολη μέρα, εν μέσω ιού, για όλη την Ελλάδα. Μόλις γράφτηκε άλλη μια μέρα ιστορίας, που αν τη παρακολουθούσαν οι άνθρωποι που έδωσαν τη ζωή τους για τη πατρίδα, θα χτύπαγαν το κεφάλι τους στο τοίχο… Φταίμε ως λαός; Φταίει η κυβέρνηση; Οι συνθήκες και οι συγκυρίες;
Εν καιρό πανδημίας, το σίγουρο είναι ένα: αν θέλουμε να μάθουμε κάτι, όσο καθόμαστε μέσα στο σπίτι, ας είναι η ιστορία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, με τα λάθη να ξανά γίνονται με διαφορετικό τρόπο και πρόσωπα. Είναι η πιο καταθλιπτική μέρα ως τώρα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι στο βάθος δεν υπάρχει φως. Στα όρια, το να φανεί εθνικιστικό αυτό που θα γράψω… Είμαστε Έλληνες και έχουμε μια σπουδαία ιστορία, αλλά αυτό κάπου, κάπως το έχουμε ξεχάσει…
Δείτε τη σελίδα μας στο Facebook
