Πολλές φορές η ζωή μοιάζει μ’ ένα βιβλίο άγραφο, με τις ολόλευκες σελίδες από το ημερολόγιο ενός μικρού παιδιού, που περιμένουν να πάρουν χρώμα και πνοή. Είναι οι εμπειρίες που καραδοκούν να εισβάλουν, να αφήσουν το ανεξίτηλο μελάνι τους στο πιο ακατέργαστο υλικό, σ’ έναν ουδέτερο κόσμο που φαίνεται σαν την ανθρώπινη ψυχή.
Τα πάντα είναι εμπειρίες! Κάθε ερέθισμα, κάθε επαφή, κάθε χειροκρότημα ή χαστούκι είναι μια εμπειρία. Κανείς δεν υπόσχεται πως αυτές μόνο ευχάριστες θα είναι.
“…Δυστυχώς η ζωή φροντίζει να μη δείχνει μονάχα το γέλιο της, μα και τα σκληρά ακονισμένα δόντια της, σαν το χαμόγελο του τρομακτικού κλόουν που ξέφυγε από κάποιο freakshow του περασμένου αιώνα. Κι έρχονται αυτές οι στιγμές που σηκώνεις το κεφάλι να βρεις ελπίδα και ο ουρανός πιο σκούρος από ποτέ, παίζει στο δικό του μαύρο πιάνο, ένα δικό του σκοπό, που μέσα στην αγωνία σου πασχίζεις να θυμηθείς που τον έχεις ξανακούσει, τόσο οικείος και ξένος συνάμα. Και δε τρέχεις για να γλιτώσεις μες στη νύχτα, τρέχεις για να βρεις, βαδίζεις για να ψάξεις και να αγκιστρωθείς από όλη αυτή τη δύναμη που μέχρι τώρα δεν ήξερες καν πως υπάρχει μέσα σου, συνειδητοποιώντας ξαφνικά πως ο μεγαλύτερος διώκτης σου γίνεται ό,τι μέχρι προ λίγου σου χάριζε χαρά και ψυχαγωγία. Κουράστηκες όμως για τώρα, λύγισες, ξέσπασες σε κλάματα βουβά, ακούμπησες στο παχύ κορμό κάποιου πελώριου δέντρου που η μυρωδιά του είναι κρύα και αναχρονιστική, σαν αυτή της μούχλας. Μα και πάλι ακούς τα βήματα τα υγρά, τα άγαρμπα τσαλαπατήματα στη λάσπη που ξέρεις πως σε γυρεύουν απελπισμένα. Μια βαθιά ανάσα είναι αρκετή για να συνεχίσεις, να πάρεις κουράγιο, να παλέψεις να μη πέσεις στα δόντια του. Και ξανατρέχεις μες στα σκοτάδια δίχως να γνωρίζεις που πηγαίνεις, απλά για να ξεφύγεις. Κι όταν γυρνάς το κεφάλι, βλέπεις όλο και πιο κοντά το απόκοσμο χαμόγελο που σηματοδοτεί κάποιο τέλος, που ούτε καν είχες φανταστεί λίγες ώρες πριν, όταν γελούσες κι εσύ μαζί του κι έπαιζες. Τότε είναι που απ’ το πουθενά, μερικά ζευγάρια χέρια κάτασπρα και καθαρά σε αρπάζουν, σε τραβάνε προς το μέρος τους, σε αγκαλιάζουν να σε γλιτώσουν. Κοιτάς τα πρόσωπα τους και σου είναι γνώριμα. Καθόταν πλάι σου, μπροστά, πίσω σου στα ξύλινα καθίσματα, όταν ο “κλόουν της ζωής” έδειχνε τα διασκεδαστικά κόλπα και το αθώο του γέλιο, μέσα στα φώτα και στις μουσικές. Σε δευτερόλεπτα τα πάντα άλλαξαν, η πιο όμορφη εμπειρία του τσίρκου, που ίσως ήταν ένα άπιαστο όνειρο να δεις από κοντά, κατάντησε ο πιο σκοτεινός εφιάλτης, που τώρα γράφεις στις σελίδες του ημερολογίου σου…”
Κάπως έτσι κι η ζωή είναι γεμάτη από εμπειρίες. Εικόνες, γεγονότα, καταστάσεις που ποτέ δε θα ξεχαστούν και που είναι έτοιμες να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή, είτε είναι ευχάριστες, είτε δυσάρεστες. Χάρη σε αυτές, οι άνθρωποι γίνονται δυνατότεροι από τα δάκρυα, ανώτεροι από την ευτυχία, σοφότεροι από τη θλίψη, την αγωνία και τη λαχτάρα και αξιολογούν τη ζωή καλύτερα, ακριβότερα. Μαθαίνουν επιτέλους ποιοι πραγματικά νοιάζονται γι αυτούς, ποιοι είναι αυτοί που θα έχουν για πάντα ένα απλωμένο χέρι βοήθειας για να τους σώσουν όταν χρειαστεί ή να χαρούν με την χαρά της εμπειρίας τους…
4+1 Βιβλία Κλασικής Λογοτεχνίας Για Τη Καραντίνα
Δες τη σελίδα μας στο Facebook
[…] Η Αξία Της Εμπειρίας Μέσα Από Μια Ιστορία […]