Εδώ κάπου στο σήμερα απογοητεύτηκα για το σήμερα. Εντελώς παρορμητικά υποκινούμενη από τα συναισθήματα διέγραψα το facebook και το instagram από το κινητό μου γιατί ήθελα περισσότερη ελεύθερη μνήμη. Η άλλη επιλογή ήταν να διαγράψω φωτογραφίες. Φωτογραφίες ωραίες, που αποτύπωναν στιγμές μου, που ήταν κατά κάποιο τρόπο η ιστορία μου. Και από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο δύσκολη γίνεται η ζωή για εκείνους που δεν έχουν αυτά τα μαραφέτια. Λες και υπήρχαν από αρχής κόσμου. Λες και πάντα ζούσαμε με αυτά και έχουμε ξεχάσει πλέον να υπάρχουμε δίχως τους. Μυστήρια πράγματα στη ζωή.
Δεν κρύβω την αγάπη μου για το παρελθόν και για ό,τι αυτό μπορεί να ενέχει. Πάντα με μέτρο και χωρίς να επιμένω σε αυτό με τρόπο που δεν με εξελίσει, αλλά δεν μπορώ πια ούτε αυτό να χαρώ. Και κάπου ένοιωσα μια θλίψη. Γιατί η μαζοποίηση έρχεται και ριζώνει απο τις σχολές μας ακόμα. Γιατί λίγα μαθήματα έχουν μείνει πια που δεν περιέχουν με τον έναν ή τον αλλόν τρόπο τα σόσιαλ. Κατανοώ όσο δεν πάει ότι πρέπει να πηγαίνουμε σύμφωνα με τα νέα πρότυπα ζωής, αλλά επιλεκτικά, όχι εξαναγκαστηκά. Να επιλέγουμε την εξέλιξη γιατί θέλουμε και μπορύμε να το κάνουμε, όχι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλίως. Αυτό το τελευταίο χαλάει τη μαγεία, ή μάλλον μας κάνει να μην την “βλέπουμε” πουθενά. “Έχετε δει το τάδε βίντεο στην ομάδα στο facebook;”, ρωτάει η καθηγήτρια. Και μπράβο την, γιατί κάνει άξια δουλεία και κατεβάζω το κεφάλι γιατί έχω δέκα μέρες να μπω και ΔΕΝ το έχω δεί και μπράβο μου, γιατί έτσι! Η κοινωνία δεν σου επιτρέπει να μην έχεις σόσιαλ και στα επιβάλει όπως μπορεί, γιατί ακόμα την αφήνουμε να μπορεί να ασκεί πάνω μας ό,τι αυτή κρίνει.
Εγώ, όμως, θα χαζεύω ασπρόμαυρες ταινίες, θα βλέπω θέατρο και όχι τηλεόραση και θα θαυμάζω τις παραδοσιακές αξίες που ούτε στο λίγο δεν μπορούν να αγγίξουν σήμερα τα λατρεμένα σοσιαλ-άκια μας.