Ξέρω πως αν παραδεχτώ ότι πονάω, θα με ρωτήσουν “πόσο;” Τι απάντηση να δώσεις; Με ποια μονάδα μέτρησης μετριέται ο ανθρώπινος πόνος; Με τι νούμερο; Με το ένα, με το πέντε, με το δέκα; Τους λέω, λοιπόν, ότι δεν πονάω και ξεμπερδεύω.
-Έλλη Λαμπέτη, Η ποίησις εντός μας
Η Έλλη Λαμπέτη κι αν είχε πονέσει στη ζωή της. Γεννημένη στα Βίλια Αττικής, Λούκου στο πραγματικό της επώνυμο είχε τον τρόπο της να μαγεύει τους πάντες γύρω της με την γλυκιά παρουσία της και τον γεμάτο πάθος και όρεξη χαρακτήρα της. Μια Ελληνίδα ηθοποιός που κάθε χώρα θα ζήλευε και κάθε σκηνή θεάτρου αν είχε φωνή, αν μπορούσε να μιλήσει, εκείνη θα ζητούσε.
Στο ξεκίνημά της, στις πρώτες εξετάσεις που έδωσε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, η Έλλη κόπηκε παμψηφεί από την επιτροπή αξιολόγησης. Έπειτα, προσπάθησε άλλη μία φορά. Πήγε στην Σχολή Θεάτρου της Μαρίκας Κοτοπούλη, όπου απορρίφθηκε και εκεί. Ένα τυχαίο συμβάν, όμως απέδειξε πως η μοίρα δεν θα το άφηνε έτσι. Η Έλλη εισήχθησε επιτυχώς στη Σχολή Κοτοπούλη και δεν άργησε να κερδίσει την καρδιά της δασκάλας της, Μαρίκας. Η Έλλη συνεχώς εξελισσόταν και αποδείκνυε στην μέντορά της ότι δεν έκανε λάθος στην επιλογή της. Δεν πέρασε πολύς καιρός ώσπου η Έλλη πρωταγωνίστησε για πρώτη φορά, στο έργο “Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο”. Ακριβώς εκείνη την νύχτα της πρεμιέρας, ο δίδυμος αδελφός της Έλλης άφησε την τελευταία του πνοή, με αιτία θανάτου την νόσο της φυματίωσης. Εκείνη η νύχτα σήμανε την αρχή του πόνου για την Έλλη, καθώς η πρώτα 9μελής οικογένειά της άρχισε να ξεκληρίζεται. Πρώτα έχασε τη μητέρα της, η οποία ξεψύχησε στην αγκαλιά της, έπειτα τον πατέρα της και μετά μία μία τις αδελφές της από κακρίνο του μαστού. Η μόνη που επέζησε της ασθένειας ήταν η αδελφή της, Αντιγόνη. Η Λαμπέτη νόσησε επίσης με καρκίνο του μαστού, υποβλήθηκε σε ολική μαστεκτομή και συνεχείς επεμβάσεις καθώς ο καρκίνος ήταν επιθετικός, με συνέπεια κατά τη διάρκεια μίας επέμβασης να χάσει την μία φωνητική της χορδή και να μην είναι σε θέση πλέον να μιλήσει αλλά ούτε και να παίξει στο θέατρο. Ακόμη και τότε, όμως, δεν παρέδωσε τα όπλα. Μαθαίνοντας την νοηματική γλώσσα, υποδύεται για τελευταία φορά στη ζωή της στο Θέατρο “Λαμπέτη”, την κωφάλαλη Σάρα στο έργο του Μαρκ Μέντοφ “Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού”.
Όσον αφορά τον ερωτικό τομέα, υπήρξε πολυτάραχος. Ο πρώτος μεγάλος έρωτας της Έλλης ήταν ο επιχειρηματίας, ποιητής και μουσικός Θ. Σγουρδέλης, για τον οποίο ο Έλλη εγκατέλειψε για πρώτη φορά στη ζωή της το θέατρο. Εκείνος μετά την επιλογή της Έλλης όσον αφορά την καριέρα της στο θέατρο, έφυγε για την Γαλλία και δεν επικοινώνησε ποτέ ξανά με την Έλλη, παρά τις δικές της προσπάθειες. Η Λαμπέτη, έπειτα, γνωρίζει και ερωτεύται τον Αλέκο Αλεξανδράκη, με τον οποίο δεν καταφέρνει να μείνει μαζί καθώς εκείνος επέλεξε την καριέρα του. Τότε η Έλλη παντεύεται για πρώτη φορά με τον Μάριο Πλωρίτη, με τον οποίο χώρισε όταν γνώρισε τον Δημήτρη Χορν. Η Έλλη και ο Πλωρίτης παρέμειναν φίλοι καθ’όλη την διάρκεια της ζωής τους. Ο έρωτας της Έλλης με τον Δημήτρη Χορν ήταν πράγματι μεγάλος, όμως οι δύο μεγάλοι ηθοποιοί λόγω των εκρηκτικών τους χαρακτήρων, δεν παρέμειναν μαζί.
Η επόμενη σχέση της ήταν με τον Κώστα Καρρά, ενώ ο τελευταίος της γάμος με τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν. Η Έλλη πάντοτε εκτός από μεγάλη ηθοποιός, είχε ως στόχο και φιλοδοξία της ζωής της να γίνει μητέρα, κάτι που όμως δεν το πέτυχε. Έχασε ένα παιδί με τον Χορν και μετά ενεπλάκη σε ένα δικαστικό σκάνδαλο ως προς την επιμέλεια της υιοθετημένης από εκείνη, μικρής Ελίζας που δεν μπόρεσε, εντέλει, να κρατήσει, γι αυτό και το κοριτσάκι, σύμφωνα με την δικαστική απόφαση, επέστρεψε στους φυσικούς του γονείς.
Θίασοι με τους οποίους συνεργάστηκε ήταν:
- Θίασος Μαρίκας Κοτοπούλη
- Θίασος Μιράντας Μυράτ- Κώστα Μουσούρη
- Θέατρο Τέχνης
- Θίασος Κατερίνας
- Εθνικό Θέατρο
- Θίασος Γ. Παππά- Ελ. Λαμπέτη- Δ. Χορν
- Θίασος Λαμπέτη- Χορν
- Θίασος Ελ. Λαμπέτη
Η ηθοποιός δεν ασχολήθηκε πολύ με τον κινηματογράφο. Έκανε μερικές ταινίες, με πιο γνωστές “Το κορίτσι με τα μαύρα”, την “Κάλπικη λίρα” που συμπρωταγωνίστησε με τον Δημήτρη Χορν και τέλος, “Το καλύτερο ψέμα”.
Αυτό που έκανε την Έλλη ξεχωριστή και αναντικατάστατη στα μάτια του κοινού της ήταν, εκτός φυσικά από το ταλέντο της, η ψυχική δύναμη που διέθετε και η βαθιά της αφοσίωση στην Τέχνη της. Αξιοθαύμαστο αποτελεί το γεγονός ότι ό,τι κι αν της συνέβη ποτέ, όσες πίκρες κι αν συνάντησε στο δρόμο της, όσες ασθένειες την κατέβαλαν, τίποτα δεν κατάφερε να την λυγίσει. Κάποιοι θα την ονόμαζαν “καταραμένη” κι αυτό είναι αστείο αν σκεφτεί κανείς ότι γεννήθηκε Τρίτη και 13. Η Έλλη, όμως, δεν το είδε ποτέ έτσι. Στεκόταν γενναία απέναντι στον θάνατο, τον πόνο, την σκληρή της ζωή και δεν ρώτησε ποτέ γιατί. Αντ’ αυτού υπέμεινε πολέμους, απώλειες και δυστυχία απλώς για να επιβεβαιώσει τα λόγια του Δημήτρη Χορν. “Ηθοποιός σημαίνει φως…”
Κι αποφάσισα να μην επιμείνω πολύ σε ημερομηνίες, ονόματα προσώπων ή έργων που η ηθοποιός έπαιξε. Όλα αυτά αύριο σίγουρα θα ξεχαστούν. Ας κρατήσουμε μόνο το μάθημα ζωής που μας έδωσε. Μια σκληρή ζωή δεν εγγυάται την παραίτηση. Είναι στο χέρι μας το αν θα τα παρατήσουμε ή αν θα επιλέξουμε να γραπωθούμε από ό,τι πραγματικά αγαπάμε, δίνοντάς του ζωή και ομορφιά.
