«Η Mορφή του Nερού». (κριτική ταινίας)

Κατά καιρούς βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη διάφορες ταινίες. Δεν είναι αδιαμφισβήτητο από κανέναν ότι η κινηματογραφική βιομηχανία πλέον έχει ξεφύγει από τις χολιγουντιανές παραγωγές με τους διάσημους αστέρες και πλέον πολλές ταινίες έχουν σαν στόχο να περάσουν κάποιο μήνυμα στο θεατή. Μια από τις πιο περίεργες ταινίες λοιπόν για φέτος ήταν «Η μορφή του νερού». Με 13 υποψηφιότητες για όσκαρ και έχοντας κατακτήσει 2 χρυσές σφαίρες, η ταινία για πολλούς θεωρείτο αριστούργημα. Μην ξεχνάμε πως ο «Τιτανικός» που τάραξε τα νερά της εποχής του, είχε πάρει 14 υποψηφιότητες.

Δυστυχώς όμως οι 13 υποψηφιότητες δεν έπεισαν το κοινό και οι κριτικές από στόμα σε στόμα παρουσίαζαν τεράστιες διαφορές. Για να μην σας κουράσω άλλο θα σας πω πως αν θέλετε να δείτε μια ταινία για να διασκεδάστε, να μην δείτε αυτήν την ταινία. Ουσιαστικά αυτό πηγάζει από την όλη δομή της ταινίας. Είναι γνωστό ότι οι ταινίες που κοντράρονται στα όσκαρ, δεν έχουν σαν στόχο την ποσότητα αλλά την ποιότητα του θεάματος. Οπότε αν θες να δεις κάτι πιο εξτρίμ , να δεις κάτι άλλο.

Τώρα για αυτούς που αγαπάνε τον κινηματογράφο, και εκτός από την ποσότητα θέλουν και την ποιότητα, «Η μορφή του νερού» είναι μια ιδανική ταινία.

Ξεκινώντας από το σενάριο της, που αποτελεί τη βάση για κάθε ταινία, ο θεατής θα έρθει σε επαφή με ένα όχι και τόσο ευφάνταστο σενάριο, μιας και η όλη υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από τον έρωτα ενός ψαριού και μιας γυναίκας στην περίοδο του ψυχρού πολέμου. Μιας και όμως είπαμε πως αυτή η ταινία έχει ποιότητα και όχι τόσο σε ποσότητα, θα σταθούμε στα υπόλοιπα μέρη της μιας και το σενάριο κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν μία τρύπα στο νερό. Πρωτότυπο, αλλά όχι καλό.

Ξεκινώντας από την κατανομή των ρόλων, η Σάλι Χόκινς, που ενσαρκώνει την πρωταγωνίστρια η οποία έχασε την φωνή της σε μικρή ηλικία, ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους είδα αυτή την ταινία. Η υποψηφιότητα για τον ‘Α γυναικείο ρόλο της άξιζε και με το παραπάνω. Ουσιαστικά σε ολόκληρη την ταινία δεν μίλησε ποτέ, αλλά κατάφερε να μας μεταδίδει τα συναισθήματα της μέσω του σώματος και των κινήσεων της. Στο πλευρό της πρωταγωνίστριας στάθηκαν εξίσου αντάξια η Οκτάβια Σπένσερ (υποψήφια για ‘Β γυναικείο ρόλο) η οποία ενσαρκώνει την μοναδική φίλη της πρωταγωνίστριας μας, καθώς επίσης και ο Ρίτσαρντ Τζέκινς (υποψήφιος για ‘Β ανδρικό ρόλο) σαν γείτονας της πρωταγωνίστριας αλλα και σαν φίλος της.

Ένα ακόμα δυνατό ατού της ταινίας αυτής είναι η σκηνοθεσία της. Πραγματικά, ίσως μια από τις καλύτερες σκηνοθετικές επιμέλειες της δεκαετίας από τον  Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, ο οποίος επάξια απέσπασε το όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας και το όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Την μουσική επένδυση επιμελήθηκε ο Αλεξάντερ Ντεσπλά με μεγάλη επιτυχία, αποσπώντας το όσκαρ πρωτότυπης μουσικής. Η μουσική σε αυτήν την ταινία έπρεπε όχι μόνο να ‘’ντύσει’’ την ταινία, αλλά να αποτελέσει γέφυρα που θα ένωνε την γλώσσα του σώματος της πρωταγωνίστριας με την ροή της ιστορίας.

Τέλος θα πούμε πως η ταινία απέσπασε συνολικά οσκαρ σε 4 κατηγορίες και κέρδισε 2 χρυσές σφαίρες για την σκηνοθεσία και την πρωτότυπη μουσική της επιμέλεια.

Συμπερασματικά και μιλώντας αντικειμενικά, η ταινία αυτή δεν έκανε το μεγάλο μπαμ που όλοι περίμεναν. Με άριστα το 10 και έχοντας λάβει υπόψη το γενικό σύνολο, θα έβαζα ένα τίμιο 7.