Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωδώνη η δεύτερη ποιητική συλλογή της Χριστίνας Γεωργιάδου με τίτλο «Γόος». Η παρούσα έκδοση χωρίζεται σε τρία μέρη, με τους τίτλους: «Σάρκινα», «Νέφινα» και Πύρινα». Πρόκειται για μια συλλογή πενήντα πέντε ποιημάτων δείγμα της δύναμης του έρωτα, της αγάπης και της μοίρας.
Στο πρώτο μέρος της συλλογής, είναι έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία. Αρκετές φορές τα ρήματα εμφανίζονται σε πρώτο πρόσωπο, άλλες μας παρακινεί με την χρήση της προστακτικής. Η ποιήτρια κοιτάζει με κριτική ματιά τον άνθρωπο. Πιο συγκεκριμένα, στο ποίημα « Chrysiridia» γίνεται πεταλούδα, πετά στους ουρανούς και ξαναγεννιέται στο κουκούλι της.
Στο δεύτερο μέρος, κυριαρχεί η πνευματική υπόσταση του ανθρώπου, ο πολύχρωμος κόσμος της ψυχής, τα μαύρα σύννεφα που σκοτεινιάζουν τη ψυχή μας και η διαχρονική ανάγκη της άνθισης. Στο τρίτο μέρος, ο άνθρωπος παρουσιάζεται με το σκληρό του πρόσωπο. Σε αυτό τον ποιητικό κόσμο οι «αθώοι φεύγουν πρώτοι» και «τα κοράκια αγγίζουν τα εκατό χρόνια». Λέξεις-μέρη του ποιήματος «Νεκρή αθωότητα. Στοιχεία που επικρατούν στο τελευταίο μέρος της ποιητικής συλλογής Γόος είναι ο θρήνος, η απώλεια, η οδύνη.
Εκ κατακλείδι, πρόκειται για μία ποιητική συλλογή με τρία ενδιαφέροντα μέρη, τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτοτελή. Μέσα από τα ποιήματα, ο αναγνώστης ανακαλύπτει τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής, τη χαρά της ζωής, της γέννησής, τον πόνο του θανάτου, την πληγή του άδικου.
Χριστίνα Γεωργιάδου
Η Χριστίνα Γεωργιάδου γεννήθηκε το 1972 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Κατερίνη Πιερίας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Α.Π.Θ. και Μετάφραση στο Τ.Ξ.Γ.Μ.Δ. του Ιονίου Πανεπιστημίου. Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στη Μέση Εκπαίδευση.
Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή Σπορά το 2016 (εκδόσεις Κυριακίδη), για την οποία έλαβε το βραβείο Μαρία Πολυδούρη 2017 στα Θ΄ Πολυδούρεια. Κριτικές για τη συλλογή έχουν γραφτεί στα λογοτεχνικά περιοδικά “Πνευματική Ζωή” και “Νουμάς”, στα φιλολογικά περιοδικά Φιλολογική και Θέματα Παιδείας, ενώ υπήρξαν και διαδικτυακές κριτικές, στο Στίγμα Λόγου από την Κρις Λιβανίου, στο FRACTAL από τη Διώνη Δημητριάδου, και στο diastixo από τον Πέτρο Γκολίτση.
Η ίδια αναφέρει:
Πώς να μιλήσεις γι’ αυτά που γράφεις; Σταλαγματιές είναι της γδαρμένης ψυχής σου, αποκοτιές ανοίγματος σ’ έναν κόσμο άλλο, που αδυνατείς να προσεγγίσεις αλλιώς, παρεκτός ίσως μες στα όνειρά σου. Οι εσώτερες φωνές σου είναι, τα ψιθυρίσματα της μούσας σου που αόρατη και άγνωρη σε μυεί στα μυστικά του σύμπαντος κόσμου.
Κι έτσι γράφεις ποίηση. Λατρευτικά, μ’ έναν κόσμο λέξεων έτοιμων ν’ αποκαλύψουν τους θησαυρούς τους σ’ εσένα και στους άλλους. Κουβαλώντας στους ώμους σου προαιώνιες επιταγές. Με αιώνες πόνου, δέους και προσευχής χαραγμένους στα κύτταρά σου. Και σαν νιώσεις πως ό,τι γράφεις δεν ανήκει μόνο σ’ εσένα, τότε είναι η στιγμή, η ευτυχής στιγμή να εκδώσεις τα ποιήματά σου ελπίζοντας να προκαλέσουν προβληματισμούς και συναισθήματα, να κεντρίσουν μυαλά και ψυχές. Κι ελπίζεις να γίνουν κι άλλοι κοινωνοί του είναι σου – μια ερωτική σχέση πνευμάτων και ψυχών…
Ευχαριστώ για την όμορφη κριτική!Λιτή και ουσιώδης!