Λίγο διάστημα πριν είχαμε την τιμή και την ευτυχία να γνωρίσουμε έναν όχι μόνο σπουδαίο καλλιτέχνη αλλά και ξεχωριστό άνθρωπο, τη Στέλλα Μαρή. Το Beasty-Press σας καλεί και εσάς στον ”πλανήτη” της Στέλλας γνωρίζοντας την μέσα από αυτό το άρθρο.
(θυμάται…)…μια άριστη μαθήτρια και απουσιολόγος όλα τα χρόνια, που δεν της άρεσε πραγματικά τίποτε… αλλά είχε αποφασίσει να σπουδάσει νομικά, από μια εμμονή περί δικαίου νομίζω, και από μια έλξη μεγάλη προς το λόγο γενικότερα ( και, ναι, τόσο προκλητικά ξένος φάνταζε ο νομικός λόγος…). Αλλά με κάθε ευκαιρία μετείχα σε δρώμενα καλλιτεχνικά, γενικότερα, και προχωρούσα τις σπουδές πιάνου. Κάποια στιγμή, θυμάμαι, βρέθηκε μπροστά μου μια φωτογραφία της Έλλης Λαμπέτη, και στάθηκα στο βλέμμα της… Το θυμάμαι σαν να είναι τώρα… και με θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου, «στο θέατρο χωράω». Μια μαγική στιγμή που το πεπρωμένο σου χαμογελάει… Πιστεύω σε αυτό… Αλλά, ναι, ο καθένας έχει το χρόνο του για να παραδεχτεί την αλήθεια του και να πάρει κάποιες αποφάσεις, αλλά όταν είναι πια διαθέσιμος, όλα γίνονται όπως πρέπει και όταν πρέπει. Πιστεύω σε ένα ροζ σύννεφο; Όχι βέβαια! Υπάρχουν στιγμές πόνου διάψευσης, φόβου, αλλά το ταξίδι συνεχίζεται..και φέρνει χαρά, γιατί φέρνει αλήθεια…. φέρνει εσένα πιο κοντά στην αλήθεια σου, και το ταξίδι έχει αρχίσει… και φαίνεται ότι κρατά όσο ζεις… Υπέροχο…
Kαι μετά; Νομική στην Αθήνα, μεταπτυχιακό Ναυτικού Δικαίου σε Southampton University (ναι συμπλεγματική σχέση με πατερά χαχα), εξετάσεις σε Λονδίνο για να γίνω solicitor , αντίστοιχη διαδικασία σε Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών για να μπορώ να δικηγορήσω και εδώ, City University σε Λονδίνο με μαθήματα Ιστορίας Θεάτρου κλπ κλπ… Ναι ανά τακτά διαστήματα θυμόμουν τη μεγάλη αγάπη, αλλά φάνταζε σιγά σιγά σαν εφηβικό απωθημένο, γιατί είχα πια δρομολογήσει τη ζωή μου αλλιώς, και ένιωσα πως πρέπει επειγόντως να γυρίσω στην Ελλάδα για να σπουδάσω θέατρο. Αισθάνθηκα να πνίγομαι, να είναι όλοι ικανοποιημένοι εκτός από έμενα, χαχα. Θυμάμαι να νιώθω με τρόμο, πως αν συνέχιζα έτσι, θα έρθει κάποια στιγμή που θα δω κάποια όμορφη φωτογραφία μου και θα με φτύσω, γιατί θα με έχω προδώσει… πολύ σκληρή αίσθηση.. και τρομακτική… Και αφήνω τις «Σειρήνες» της καλής δουλειάς στο Λονδίνο και κατεβαίνω… Οκ, θα δούλευα , έλεγα, αλλά είχα αποφασίσει πια να σπουδάσω θέατρο εδώ, και τα άλλα δρομολογήθηκαν..και σύντομα παραιτήθηκα, γιατί αισθανόμουν πια ότι ήθελα να ασχοληθώ αποκλειστικά με το Θέατρο. Όλοι παθαίνουν ένα κάποιο σοκ με αυτό..χαχχα ναι, αναφέρομαι σε οικογένεια, αλλά τελικά είμαι ευγνώμων απέναντι και στον πατέρα, Αντρέα Μαρή, και στον μητέρα, Αικατερίνη Μαρή, που ενώ φοβήθηκαν και αιφνιδιάστηκαν με αυτή την τεραστία αλλαγή πλεύσης, στήριξαν αυτήν τη στροφή πριν ακόμα τη δεχτούν και την αγαπήσουν… Έφυγα ε; Επιστροφή στην Ελλάδα λοιπόν!
Φαίνεται, είχα διαισθανθεί τότε αυτό που ένιωσα καθαρά μετά, και αυτό με το οποίο γαλουχήθηκα καλλιτεχνικά (από τον μέντορα μου Άκη Δαβή)- ότι σπονδυλική στήλη του θεάτρου είναι ο λόγος, είναι καταρχήν… ο λόγος, να συμπληρώσω , τουλάχιστον στο Θέατρο, που με αφορά, και ειδικά αφού συναντά τη σχέση μου με τη γραφή (την πρώτη μου «πετριά»)…Και όσο καλή σχέση και να έχεις με μια ξένη γλώσσα, δεν παύει να σου είναι, μια «ξένη» γλώσσα όταν δεν είναι η μητρική σου. Δε θα πω, συνειδητά, για τη σχέση μου με την Αγγλική αλλά και με άλλες ξένες γλώσσες, γιατί δε θέλω να απομακρυνθώ από αυτό που είπα μόλις… Ναι στην δική σου γλώσσα θεωρώ πως έχεις την ελπίδα να αφουγκραστείς διαφορετικά την ποίηση που βρίσκεται πίσω από τις λέξεις!
Να σταθώ στον Άκη, θα ήθελα…Τον χάσαμε πρόωρα, από ρίξη εγκεφαλικού ανεβρύσματος, τον Ιανουάριο του 2009, εν μέσω των παραστάσεων μας, του «Δυο Για την Τραμπάλα» (“Two for the Seesaw” του William Gibson, μτφρ. δική μου)…ναι, είχα την ευλογία να προλάβει να με σκηνοθετήσει ο Δάσκαλος μου, να παίξω μαζί του, και να μου δοθεί η ευκαιρία να αποφασίσω ακόμα πιο συνειδητά να βουτήξω στο θέατρο. Όταν μετά το απέραντο καλλιτεχνικό πένθος, αποφάσισα να μην πέσω σε κατάθλιψη, αλλά να βουτήξω ακόμα πιο αποφασισμένα στο θέατρο… Είναι τρομερό αλλά με στήριξε και η μνήμη που μου ήρθε στο νου, του Άκη, τότε εν ζωή… να λέει: «οι μεγάλες απώλειες τροφοδοτούν τη σχέση μας με την τέχνη»….
Τώρα τι να πρωτοπώ; …Ας σταθώ σύντομα στην ανάγκη μου να σκηνοθετήσω για πρώτη φορά, το έργο που είχε σκηνοθετήσει ο Άκης Δαβής , τώρα σε μια εντελώς διαφορετική ανάγνωση και να το αφιερώσω βέβαια στη μνήμη του. Ας αναφερθώ στο πρώτο έργο που έγραψα, σκηνοθέτησα και έπαιξα με τρεις άλλους ηθοποιούς, «Forever Yours ή π στο τετράγωνο». Στην «έγκριση» από την «Ένωση Ελλήνων Σκηνοθετών», και στην αποδοχή μου σα Μέλος της. Στο τρίχρονο ερευνητικό/ εν εξέλιξη «ο Άμλετ αυτοκτόνησε», θέατρο Δρόμου, σαν απάντηση στην κρίση… (με αγαπημένους συνεργάτες της MINUS [two]) πάνω στην ιδιότυπη αυτή σύνθεση μου πάνω στο σαιξπηρικό κείμενο, που οδήγησε σε μια σειρά παραστάσεων “Post Hamlet” (σε κλειστούς πια χώρους), και στην πρόσφατη επιλογή της Θεατρολόγου/ σαιξπηρολόγου, Ξένιας Γεωργοπούλου, της παράστασης αυτής για τη συμμετοχή της σε Διεθνές Συνέδριο στην Πολωνία, με θέμα τον Σαίξπηρ στη Σύγχρονη Ευρώπη.Θα αναφερθώ ακόμα στη «ρέπλικα», το έργο μου που ανέβασα πέρυσι, με μεγάλη επιτυχία, τολμώ να πω, στο στούντιο Κυψέλης, και εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΚΟΥΙΝΤΑ. Α, σας έχω ζαλίσει, χαχα, να πω πως πριν δυο χρόνια εξέδωσα στον ίδιο εκδοτικό οίκο, την πρώτη μου ποιητική συλλογή «η Θυσία». Πολύ γρήγορα να πω πως όλες οι παραγωγές που ανέφερα είναι από την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρία “MINUS [two]»- της οποίας είμαι υπεύθυνη, και στην οποία με ώθησε ο αρχιτέκτονας Γιώργος Σταματάκης, σταθερός σκηνογράφος της ομάδας, και συνιδρυτικό της μέλος.
Και φυσικά, μεγάλος σταθμός στην πορεία μου, η απόφαση μου να προχωρήσω στη διδασκαλία στην υποκριτική, αυτό είναι από μόνο του ολόκληρο θέμα συνέντευξης.. χαχα..τι ταξίδι και αυτό… τι ευθύνη… τι χαρά…
Ο ηθοποιός είναι πλάσμα εν εξελίξει.. αυτό είναι υπέροχο… και μας αφορά όλους, όσοι θέλουμε να υπηρετούμε το σκληρό αυτό χώρο, όπου κρίνεσαι συνεχώς, ή μάλλον εκτίθεσαι… Ναι εδώ έχουν έρθει άτομα που θεωρούν ότι τους δίνεται εδώ μια ευκαιρία για περαιτέρω εξέλιξη, μέσω άλλωστε των δράσεων του POCKETFLAT (το θέατρο είναι δράση…), αλλά και άτομα που μυούνται τώρα στο θέατρο… Και αυτό είναι μαγικό γιατί τελικά αυτά τα άτομα μιλούν μια κοινή καλλιτεχνική γλώσσα, και ενώνονται σε μια ομάδα. Πιστεύω στην ομάδα… Πιστεύω βέβαια και στο άτομο και τη μοναδικότητα του αυτή θέλω να αναδεικνύει και να υπηρετεί η ομάδα. Πολύ γρήγορα να αναφέρω πως τα παιδιά θα μετέχουν στο Φεστιβάλ παραστατικών Τεχνών «triple festival” που διοργανώνεται από το Γιώργο Λιβανό στο studio Κυψέλης, 20 και 21 Οκτωβρίου. Φαίνεται αντίξοων συνθηκών, γιατί γίνεται λίγο πριν την πρεμιέρα του «πλανήτη» μου χαχα…, αλλά θα είναι σημαντικό για τα παιδιά, στα όποια άλλωστε πιστεύω, θα μετέχουν με ένα απόσπασμα από τη θεατροποιημένη προσέγγιση ποιημάτων μου από τη συλλογή «η Θυσία» (το όλο, τολμηρό, εγχείρημα είχε παρουσιαστεί, με μεγάλη επιτυχία, σε pocketflat το καλοκαίρι που μας πέρασε, σαν ένα site specific δρώμενο). Άλλωστε ήθελα να δώσω το παρόν στο χώρο του αγαπημένου συνεργάτη και φίλου Γιώργου Λιβανού… όλα θα γίνουν…
(μίλησε μας για το νέο σου έργο) χαχα αυτό κι αν είναι θέμα για χωριστή συνέντευξη.. Δε θα πω πολλά ενόψει του ότι ανεβαίνουμε άμεσα. Πρεμιέρα, 25 Οκτώβριου, και κάθε τέταρτη σε στούντιο Κυψέλης. Τίτλος, «ο πλανήτης». Μονόλογος. Λίγα λόγια για την υπόθεση: Ο πλανήτης Άριστος αποφασίζει την αποστολή κάτοικων του, των Ηρακλείδων, για να αποτραπεί το τέλος της Γης όπου βλέπουν με αγωνία ότι οδεύουμε. Η «Αλκμήνη» μιλά για το ταξίδι της αυτό και τον έρωτά της με τον Γήινο που ερωτεύτηκε…. Τα υπόλοιπα επί σκηνής. Θα αναφέρω μόνο ότι το βιβλίο «ο πλανήτης» θα έχει εκδοθεί μέχρι τότε από εκδ. ΚΟΥΙΝΤΑ, και θα διατίθεται βέβαια στο χώρο του θεάτρου- όπως και οι φωτό που έχει συμπεριλάβει στην παράσταση ο σκηνογράφος Γιώργος Σταματάκης. Συντελεστές: κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Στελλα Μαρή, σκηνογράφος: Γιώργος Σταματάκης, ενδυματολόγος Χαρά Κονταξάκη, ηθοποιός ηχογραφημένου κειμένου Δημήτρης Λεβίδης, ο όποιος έκανε και την επεξεργασία ήχου μαζί με τον Μιχάλη Μαρουλή, χειροποίητα κοσμήματα για τον πλανήτη από «Ντορίτα’ς», φωτογράφηση και βιντεοσκόπηση, Κώστας Βολιώτης.
(πες μας και για τα μαθήματα διαλογισμού που δίνεις στο χώρο του Εργαστήριου) αυτό το στοίχημα φαίνεται κάποιες στιγμές να τα ξεπερνά όλα…. θα μιλήσουμε την επομένη φορά για αυτό…(χαμόγελο).
