Η απόλυτη μοιραία γυναίκα όλων των εποχών σε ένα σκοτεινό και αυτoκαταστροφικό φιλμ νουάρ με στοιχεία ερωτικού μελοδράματος στην ταινία Gilda.
Ένας νεαρός τζογαδόρος, ο Τζόνι Φάρελ (Glenn Ford) έχοντας εγκαταλείψει την Αμερική λίγο πριν το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαθίσταται στο Μπουένος Άιρες για μία καλύτερη τύχη. Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Μπάλιν Μάντσον (George Macready) ενός ιδιοκτήτη καζίνο, εργάζεται εκεί ως δεξί του χέρι. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Μπάλιν εμφανίζεται με την πανέμορφη Τζίλντα, νυν γυναίκα του και πρώην έρωτα του Τζόνι.
Η δύναμη της ταινίας βρίσκεται φυσικά στην ανεπανάληπτη ερμηνεία της Rita Hayworth, ως μίας πανέμορφης, φλογερής και αδίστακτης μοιραίας γυναίκας που αιχμαλωτίζει τον αντρικό πληθυσμό με το αεράτο περπάτημα και τις προκλητικές ατάκες που ιντριγκάρουν. Σαν μία άλλη πύρινη λαίλαπα παρασύρει τους πάντες στην εκλεπτυσμένη και ταυτόχρονα σεξουαλική γοητεία της, καθιστώντας τους πάντες αδύναμους. Αδύναμους, όπως ο Τζόνι και ο Μπάλιν. Δημιουργείται ένα ερωτικό τρίγωνο με αυτούς τους τρεις, αλλά η μάχη κερδίζεται ανάμεσα στον Τζόνι και την Τζίλντα. Τον Τζόνι που φλερτάρει με κάθε σκοτεινό τρόπο, που του προκαλεί ζήλια με τις ερωτικές της ίντριγκες, που προσπαθεί να τον καταστρέψει με κάθε δυνατό τρόπο, ωθώντας τον ταυτόχρονα στο μοιραίο παιχνίδι του πάθους τους. Ένα πάθος ανεξέλεγκτο, μία δυνατή σχέση αγάπης-μίσους που βάλλεται να εξουθενώσει και να καταστρέψει και τους δυο. << I hate you so much that I’ll destroy myself to take you down with me>> του λέει. <<Ι hate you too much, I thing I’m going to die from it, darling>> του ξαναλέει.
Από πού, όμως, προέρχεται τόσο μίσος; Ο Τζόνι και η Τζίλντα είναι και οι 2 Αμερικανοί που φτάνουν στην Αργεντινή για μία καλύτερη τύχη. Αυτή του υπενθυμίζει την καταγωγή του συνέχεια, μην επιτρέποντας του να ξεχάσει το παρελθόν και να βρει μία καλύτερη μοίρα, μέσω των τυχερών παιχνιδιών και της διαφθοράς. Μία μοίρα που προφανώς δεν είναι αίσια και που δηλώνει πως έχει αποτύχει. Είναι ο ίδιος άνθρωπος με πριν, ακόμα και αν έχει μια ανώτερη θέση ως δεξί χέρι του Μπάλιν. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Παραμένει ο ίδιος και η τύχη του είναι ο προορισμός του σκοτεινού κόσμου και της διαφθοράς. Το ίδιο ισχύει και για τη Τζίλντα.Έχουν το ίδιο προορισμό. Αυτό ακριβώς βλέπει στην Τζίλντα και την μισεί: το εαυτό του, που παραμένει ένας στάσιμος, αδίστακτος, έκπτωτος αντι-ήρωας.
Η ταινία ως δείγμα φιλμ νουάρ εστιάζει στον κόσμο της νύχτας, του υπόγειου κόσμου, των τυχοδιωκτών και εκμεταλλευτών, στην παρανομία, την δίνη των τυχερών παιχνιδιών, του εύκολου χρήματος, την ματαιοδοξία, την θλίψη, την απελπισία, την μελαγχολία, τα σκοτεινά αισθήματα, την έκπτωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αυτοκυριαρχίας. Ένας απειλητικός κόσμος, ο οποίος παγιδεύει τα πάντα και τους πάντες χωρίς καμία διέξοδο. Υπαινίσσονται παράλληλα από την μεριά του Μπάλιν σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με το ναζιστικό καθεστώς.
Το θέμα της διαφθοράς σε ένα εξωτικό μέρος κατά την διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου έχει προηγηθεί από το Casablanca του 1942. To στοιχείο αυτό στην ταινία μας, με βάση τον σκηνοθέτη Charles Vidor και του συνεργάτη του στην διεύθυνση φωτογραφίας Rudolph Maté παρουσιάζεται πιο σκοτεινό, πιο αδίστακτο και πιο ώριμο. Χάνει υπόσταση, όμως, την τελική στιγμή εξαιτίας ενός ασύμβατου στην απειλητική ατμόσφαιρα happy end. Αυτό φαντάζει σχεδόν αμελητέο χάρη στην σεξουαλικότητα και αυτοκαταστροφικότητα που προβάλει η Τζίλντα, διορθώνοντας κάθε λάθος.
Η Τζίλντα δεν είναι απλά μία αισθησιακή ύπαρξη. Αντίθετα, προβάλλει και την άλλη πλευρά της femme fatale: αυτή του φόβου, της απόγνωσης, της θλίψης. Μία γυναίκα που φοβάται έντονα και προσπαθεί να επιβιώσει με κάθε τρόπο, στην προκειμένη περίπτωση παντρεύοντας τον Μπάλιν. Είναι τόσο απελπισμένη που έχει βάλλει στόχο να καταστρέψει τον εαυτό της και μαζί της να καταστρέψει και τον Τζόνι. Μοιραία αλλά τραγική, φλογερή αλλά θλιμμένη, παθιασμένη αλλά αυτοκαταστροφική. Καίγεται από την ίδια της την φλόγα. Ο όρος της femme fatale όχι μόνο προσωποποιημένος αλλά και ζωντανός. <<There never was a woman like Gilda>>!
Και φυσικά όταν ξεκινά να τραγουδά όλοι σωπαίνουν και την απολαμβάνουν θριαμβευτικά. Ειδικά όταν τραγουδάει το Put the blame on Μame, με το κατάμαυρο φόρεμα και τις αισθησιακές μπούκλες της σε ρυθμό στριπτίζ, τίποτα δεν την σταματά. Το μόνο που μένει τώρα είναι να βγάλει το ένα γάντι και να το πετάξει στο κόσμο, θριαμβεύοντας και αυτή για την θλίψη της και την θλιβερή μοίρα της.
https://www.youtube.com/watch?v=e-LO9Ay6v_M
Πηγή εικόνας εξωφύλλου: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Gilda_trailer_hayworth1.JPG
