Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που μαθαίνουμε τον ορισμό της οικογένειας σε ένα από τα μαθήματα του γυμνασίου. Μέχρι τότε κανείς δεν έχει αναρωτηθεί τόσο βαθιά ποία είναι στην πραγματικότητα η έννοια της οικογένειας και τι σημαίνει η ίδια. Ας το δούμε με αναλυτικότερο τρόπο. Θεωρητικά, η οικογένεια είναι μια ομάδα ατόμων που συνδέονται μεταξύ τους και συζούν στο ίδιο σπίτι, αποτελούν δηλαδή έναν δεσμό. Με άλλα λόγια είναι οι γονείς και τα παιδιά τους. Βεβαίως μια εκτεταμένη οικογένεια μπορεί να αποτελείται και από τους παππούδες, τα εγγόνια κλπ.
Πόσο δύσκολο είναι όμως να κατανοήσει κάποιος πραγματικά τον θεσμό αυτό; Και αν όντως το πετύχει ποια είναι η συνηθισμένη ηλικία να γίνει; Σίγουρα ένα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει τη σημασία αυτών των αξιών που πρεσβεύει η οικογένειά του, διότι απλούστατα είναι ακόμα παιδί. Θεωρεί δηλαδή τους γονείς του δεδομένους, καθώς πάντα τους θυμάται να είναι δίπλα του. Κάθε φορά που έκλαιγε οι γονείς του ήταν εκεί. Όσες φορές κι αν αρρώστησε δεν έλειψαν από το προσκεφάλι του. Του έκαναν όλα τα χατίρια για να είναι χαρούμενος. Του κράταγαν το χέρι την πρώτη μέρα που πήγε σχολείο.
Κατά την παιδική ηλικία λοιπόν, το άτομο δεν δύναται να αντιληφθεί τον ρόλο των δύο ανθρώπων που τον έφεραν σε αυτή τη ζωή. Αυτό συμβαίνει μέχρι να ξεκινήσει η περίοδος της εφηβείας του που και τότε δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρει παρόλο που υποτίθεται ότι αυτά είναι τα κύρια χρόνια που ωριμάζει πνευματικά και σωματικά. Κατά την γνώμη μου ένα παιδί αντιλαμβάνεται αυτήν την έννοια μόλις έχει ολοκληρωτικά διαμορφώσει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Είναι το διάστημα εκείνο που έχει μια τεκμηριωμένη άποψη αν όχι για όλα, αλλά για πολλά θέματα. Φυσικά, διακρίνεται μια μικρή διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα καθώς τα κορίτσια φαίνονται πιο πρόθυμα να κατανοήσουν τα οικογενειακά ήθη, ενώ τα αγόρια που από τη φύση τους απωθούν την αγάπη των γονιών τους ή πολλές φορές νιώθουν ακόμη και ντροπή.
Συνεπώς θα λέγαμε ότι τα άτομα κατανοούν αληθινά τι σημαίνει οικογένεια όταν πλησιάζουν πλέον κοντά στα χρόνια της ενηλικίωσής τους. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ηλικία, ούτε όρια, ούτε κανόνες, ούτε στερεότυπα. Περίπου αυτό είναι το σημείο που ένας άνθρωπος εκτιμάει τους γονείς και τα αδέρφια του και αισθάνεται περήφανος για εκείνους. Είναι τα χρόνια που συνειδητοποιεί πόσο καλό του έχουν κάνει στη ζωή του και πως τώρα ήρθε η ώρα για να τους το ξεπληρώσει. Ασφαλώς αυτό εκπληρώνεται μέσα από τις εμπειρίες που έχει ο καθένας, μέσα από τις πεποιθήσεις του, την ιδεολογία, τις αντιλήψεις και γενικότερα τη νοοτροπία. Το πώς δηλαδή σκέφτεται ο ίδιος, με ποιόν τρόπο. Είναι η ηλικία που φτάνει και ξεχωρίζει πραγματικά την δική του οικογένεια από τις άλλες. Και δηλώνοντας κτήση για αυτήν, ο ίδιος παλεύει να την προστατέψει από οποιαδήποτε δυστυχία και συμφορά.
Γιατί όμως κατά την ενηλικίωσή του; Την περίοδο της εφηβείας του αγνοεί τον όρο οικογένεια; Δεν νοιάζεται για εκείνη; Μα φυσικά! Και αγαπά τους δικούς του ανθρώπους και δεν θέλει το κακό τους. Αλλά όταν ωριμάζει λίγο περισσότερο, αρχίζει και νιώθει όλα εκείνα τα συναισθήματα που οι γονείς του αισθάνονται, τώρα πια και αυτός με τον ίδιο τρόπο. Πλέον επικοινωνεί καλύτερα διότι καταλαβαίνει ποία είναι όλα τα στοργικά συναισθήματα που τρέφουν για εκείνον. Έχει ζήσει μέσα στη κοινωνία κάποιο διάστημα, έχει διδαχτεί αρκετά πράγματα και μπορεί να διακρίνει τους ανθρώπους κατάλληλα.
Ας επανέλθουμε όμως στον ισχυρό θεσμό. Να ανακαλύψουμε ποίος είναι ο λόγος που η οικογένεια χαρακτηρίζεται έτσι. Οι γονείς καθορίζουν κατά έναν πολύ μεγάλο βαθμό την συμπεριφορά του παιδιού, τον τρόπο διαβίωσής του, κάποιες συνήθειες από την καθημερινότητα και άπειρα άλλα πράγματα. Μέσα από αυτούς γινόμαστε αυτό που ακριβώς είμαστε τώρα, χωρίς όμως να το κατανοήσουμε ιδιαίτερα. Εκτός από την υλική φροντίδα (φαγητό, νερό, στέγη) που μας παρέχουν, είναι κοντά μας για να προσφέρουν ζεστασιά, τρυφερότητα, αγάπη, αγκαλιά. Και όχι μόνο κατά την παιδική ηλικία που είναι απαραίτητο, αλλά και αργότερα, συγκεκριμένα για πάντα. Ακούραστοι λοιπόν δίνουν και ξαναδίνουν όλα όσα έχουν για εμάς χωρίς να αναλογίζονται τον εαυτό τους. Πρόκειται να είναι δίπλα μας, είτε το ζητήσουμε είτε όχι και ποτέ δεν θα μας παρεξηγήσουν σε οτιδήποτε και να κάνουμε. Δεν μπορούν εννοείται να μας κρατήσουν κακία, γιατί μας συγχωρούν ό,τι και να γίνει.
Θα ήταν τόσο ωφέλιμο εάν τα παιδιά καταλάβαιναν πόσο αξιοσημείωτη έννοια είναι η οικογένεια. Και όχι οποιαδήποτε οικογένεια, αλλά η δική τους. Να σέβονται ο ένας τον άλλον, να προστατεύουν ο ένας τον άλλον, να υπερασπίζονται, να θυσιάζονται και προπαντός να αγαπιούνται και να προσφέρουν χωρίς αντάλλαγμα μεταξύ τους. Να επικοινωνούν και να συζητούν όλα τα θέματα που προκύπτουν. Αυτό θα πει θεσμός της οικογένειας, και όποιος το έχει ήδη αντιληφθεί είναι πραγματικά τυχερός στη ζωή και άξιος να προχωρήσει.
