Μια αληθινή ιστορία, που δείχνει την άλλη, την καλή πλευρά του εχθρού, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήρθε στην επιφάνεια τις τελευταίες δεκαετίες. Ένα μικρό περιστατικό συμπόνιας και αλληλεγγύης, που έδρασε σαν τεράστιο παράδειγμα στο γεγονός πως κανείς και ποτέ δε θέλει πόλεμο, καταδικάζοντας έτσι δυο ανθρώπους να ζουν αναζητώντας ο ένας τον άλλον.
Όταν ο Μουσολίνι αποτυγχάνει την εισβολή του στο Αλβανικό μέτωπο, στις 6 Απριλίου 1941, ο Χίτλερ βάσει του σχεδίου “Μαρίτα”, επιτίθεται στην Ελλάδα από τη συνοριογραμμή της Βουλγαρίας. Στις μάχες των οχυρών, η “λύσσα” και η ανδρεία του Έλληνα κατά τον εχθρό, έμεινε στην ιστορία και βεβαίως όχι άδικα.
Ο Γεώργιος Θηβαίος απ΄τα Μεσόγεια Αττικής, ετών 22, κλήθηκε να πολεμήσει στο οροπέδιο του Νευροκοπίου στη Δράμα. Στις 7 Απριλίου, δηλαδή τη δεύτερη ημέρα των μαχών, ο Θηβαίος, τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι, με αποτέλεσμα να περιμένει τον θάνατο του από τη συνεχόμενη αιμορραγία, καθώς και την εξάντληση. Οι νεκροί τριγύρω του, μόνο θάρρος δεν αποτελούσαν για τον ίδιο, εφόσον βοήθεια δεν υπήρχε από πουθενά. Ο ήχος του πολέμου, τον άφησε στο Έλεος του Θεού για πολλές ώρες , ώσπου μέσα από τους καπνούς και τον χαμό, είδε έναν Γερμανό στρατιώτη να έρχεται κατά πάνω του. Το τέλος του, σκέφτηκε ήταν προδιαγεγραμμένο. Εν αντιθέσει, ο Γερμανός, έσκυψε, τον περιέθαλψε έως ότου σταματήσει η αιμορραγία και του πρόσφερε νερό να ξεδιψάσει. Ο Θηβαίος, με μια ευχαριστήρια κίνηση χτυπώντας το στήθος του και ένδειξη ευγνωμοσύνης και ανάμνησης της θεάρεστης αυτής πράξης, χάρισε στον “αντίπαλο” του μια φωτογραφία του. Την επομένη της μάχης, ο Γεώργιος Θηβαίος, μεταφέρθηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Δράμας, όπου και του ακρωτηρίασαν το πληγωμένο πόδι. Μετά τη νοσηλεία του, επέστρεψε στο σπίτι του στην Αθήνα.
Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1983, ο Phil Moehn, παραβρέθηκε με μια ομάδα Γερμανών στην επιμνημόσυνη τελετή των Οχυρών, στο Νευροκόπι. Τότε, με τη φωτογραφία που κάποτε ο Θηβαίος του είχε δώσει σαν ενθύμιο στο πεδίο μάχης, στο χέρι, άρχισε να αναζητά τον στρατιώτη, στον οποίο κάποτε είχε χαρίσει τη ζωή. Με τη συμβολή του δασκάλου του χωριού “Οχυρό” Δράμας, κατάφεραν να εντοπίσουν τον ηλικιωμένο πλέον Θηβαίο δυο χρόνια μετά, μέσω μιας δημοσίευσης στη τηλεόραση. Όταν ο ακρωτηριασμένος άνδρας είδε τη φωτογραφία του, έμεινε ενεός
«Αυτόν τον οποίον ζητάτε, είμαι εγώ. Λέγομαι Γιώργος Θηβαίος είμαι τραυματίας πολέμου με κομμένο το ένα μου πόδι και θα έρθω αύριο στη Δράμα να σας βρω και να σας συναντήσω. Περιμένετε με».
Όμως ο Moehn, δε πρόλαβε να ταξιδέψει ξανά στην Ελλάδα με την ομάδα των βετεράνων, καθώς απεβίωσε λίγο πριν το ταξίδι του. Οι υπόλοιποι, συνάντησαν τον Θηβαίο που περίμενε να αντικρίσει τον σωτήρα του, έπειτα από τόσα χρόνια, με μια ανθοδέσμη στο χέρι. Στο άκουσμα όμως του θανάτου του, κατέρρευσε.
Έτσι δε μπόρεσαν οι δυο κάποτε μαχητές να συναντηθούν ξανά, μα χάρη στην ανάμνηση και στην ευγνωμοσύνη – δυο αρετές οξύμωρες με την έννοια του πολέμου-, έζησαν για πάντα ο ένας στη ψυχή του άλλου.
