Και κάπως έτσι…σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου μου φίλοι μου σιγά σιγά έκλεισα τα 27. Και νομίζω σας μίλησα εκτενώς για αυτή μου την εμπειρία οπότε δεν θα αναφερθώ σε αυτό σήμερα. Θα σας γράψω μόνο ότι η κάθε χρονιά έχει τη δική της μαγεία και να εστιάζετε σε διαφορετικά πράγματα ανά χρονιά. Α, και να παρατηρείτε, να δίνετε ευκαιρίες και να μη φοβάστε.
Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας ένα ταξίδι ενηλικίωσης μέσα από δυο ποιήματα. Δυο ποιήματα που αποδεικνύουν ότι στη ζωή σημασία έχει να πολεμάμε και να ονειρευόμαστε…
Οι ήττες μας
«Έτσι είναι η ζωή», Τάσος Σταμπούλογλου
Ε, και λοιπόν, τι έγινε που δεν κερδίσαμε;
Οι μαχητές δε νιώθουν ενοχές όπως οι λιποτάκτες.
Στο κάτω κάτω έτσι είναι η ζωή
Και χάνεις και κερδίζεις.
Αν κάτι μας πικραίνει είναι το ανάθεμα
Για την αποκοτιά ν’ αντισταθούμε.
Αυτοί, φυσικά, ήταν αλλού
Όταν το χρέος χτυπούσε τις καμπάνες του.
Ναι, αυτό καίει και πονά, σαν την αλήθεια.
Στη ζωή θα χάσουμε και θα κερδίσουμε, όχι μια αλλά πολλές φορές. Ίσως όσο περισσότερες φορές χάσουμε, τόσο το καλύτερο, γιατί τόσα μαθήματα και θα πάρουμε. Σίγουρα όσο περισσότερες φορές κερδίσουμε τόσο περισσότερο θα γεμίσουμε και θα χαρούμε.
Όμως σημασία δεν έχει μάλλον τόσο το αποτέλεσμα της δράσης. Το ζήτημα είναι αν μπήκαμε στη μάχη. Εκεί να εστιάζουμε… εκεί… Γυρνώντας πίσω και κοιτώντας στο τέλος δεν θα θυμόμαστε την πίκρα που νιώσαμε από το αποτέλεσμα αλλά την πίκρα της δειλίας και της ατολμίας να μπούμε στο παιχνίδι.
Το χρέος μας τελικά ποιο ήταν και ποιο είναι; Το ακολουθήσαμε; Και αν ναι, τι μας έκαψε και τι μας πόνεσε περισσότερο; Το χρέος που δεν πράξαμε ή η αλήθεια που δεν μας άρεσε όταν μπήκαμε στη μάχη και αναλάβαμε το χρέος μας;
Γι’ αυτό για άλλη μια φορά θα σας το πω φίλοι μου. Η ζωή θέλει τη φιλοσοφία και τη σκέψη της αλλά θέλει και τη δράση της. Ακόμη και όταν βλέπουμε και νιώθουμε ότι θα χάσουμε.
Σκεφτείτε άλλωστε τους 300 του Λεωνίδα. Ήξεραν ότι θα ηττηθούν. Δεν πολέμησαν όμως;
Αλήθειες και Παραμύθια ή Παραμύθια και Αλήθειες;
Έχετε άραγε αναρωτηθεί πότε κάτι είναι αλήθεια ή παραμύθι; Πού κρύβεται η αλήθεια; Από πού πηγάζουν τα παραμύθια;
«Της Φωτιάς», Βασίλης Τσακίρογλου
Τα χειμωνιάτικα βράδια
Κοντά στη φωτιά
Ο παππούς με πονηρό χαμόγελος
Συνήθιζε να μας λέει:
‘Απόψε θα σας πω
Μιαν αλήθεια και έναν παραμύθι
Σαν αυτά που θα ακούτε όταν μεγαλώσετε…’
Πολύ αργότερα καταλάβαμε,
Πως οι αλήθειες που ακούμε
Είναι παραμύθια.
Και πως, στα παραμύθια μέσα
Κρύβονται,
Οι μεγάλες αλήθειες.
Και κάπως έτσι τελικά όταν είμαστε μικροί βλέπουμε τον κόσμο γεμάτο αγνότητα και τρυφερότητα. Όταν είμαστε μικροί αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα λόγια του παππού, γιατί όλος ο κόσμος μας φαίνεται ένα παραμύθι και συνάμα όλοι οι άνθρωποι αληθινοί.
Όταν όμως ενηλικιωνόμαστε και ωριμάζουμε μάλλον προσγειωνόμαστε κάπως απότομα, ίσως και ατσούμπαλα. Η μαγεία του παραμυθιού χάνεται και η αλήθεια φαίνεται όλο και πιο σπάνιο φαινόμενο.
Γυρνώντας βέβαια πίσω ξέρετε τι συνειδητοποίησα; Ότι η αλήθεια είναι όντως μέσα στα παραμύθια. Γι’ αυτό και μοιράζομαι το συγκεκριμένο ποίημα.
Και θα προσθέσω ότι όσο περισσότερο μπαίνουμε στο παραμύθι και στρεφόμαστε στο παιδί μέσα μας τόσο περισσότερο θα ερχόμαστε σε επαφή με την αλήθεια. Γιατί μαθαίνουμε να ακούμε τις ανάγκες αυτού του μικρού παιδιού που ήθελε σοκολάτα και την έτρωγε, που ήθελε να παίξει στη γειτονιά τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού και το έκανε γιατί δεν το ένοιαζε, αν θα καίει ο ήλιος… Η αλήθεια βρίσκεται κατά κύριο λόγο μέσα μας και όσο πιο πολύ την αναζητάμε τόσο πιο πολύ θα την βλέπουμε και στους άλλους. Δεν θα ισχύει πάντα αυτό… κάποιοι δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό το σκληρό αφήγημα της ενηλικίωσης. Όμως εμείς θα είμαστε χαρούμενοι, γιατί δεν θα εστιάζουμε στη σκληρή πλευρά του παραμυθιού αλλά στο μπαλόνι που πετάει και ξεσηκώνει τον Γουίνι προς τον ουρανό…
Αυτά για σήμερα λοιπόν… Να περάσετε πολύ πολύ όμορφα σήμερα, ξέγνοιαστα και ανέμελα. Και μέχρι την επόμενη Παρασκευή βάλτε λίγη νεραϊδόσκονη στις αφηγήσεις της καθημερινότητάς σας… Σας το ξαναείπα, πρέπει να μάθουμε όλοι να πετάμε…
The Friday Folly: Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε τι συμβαίνει γύρω σας…