Φίλοι μου Παρασκευή 16/2 σήμερα και καλώς ήρθατε σε ακόμη ένα άρθρο μου. Έχω αρκετά πράγματα να μοιραστώ μαζί σας και αυτήν την Παρασκευή γι’ αυτό μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Θέλω λοιπόν να σας ρωτήσω εσάς που διαβάζετε το άρθρο μου, αν έχετε σκεφτεί ποτέ το ενδεχόμενο να πάσχετε από υπερ-ανεξαρτησία. Λοιπόν είναι μια καινούργια ψυχολογική πάθηση που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια και χαρακτηρίζει ανθρώπους με υπερβολική ανεξαρτησία και αυτοδυναμία. Εμφανίζεται ως ένα συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς, σύμφωνα με το οποίο ένα άτομο εκδηλώνει απροθυμία έως και αδυναμία να ζητήσει βοήθεια και υποστήριξη από άλλους ακόμη και όταν πραγματικά το χρειάζεται.
Πριν βιαστείτε να δηλώσετε «ένοχοι» συνεχίστε να διαβάζετε τι είναι και πώς την εντοπίζουμε και έπειτα ας προβληματιστούμε όλοι μαζί για το πού μας οδηγούν αυτές οι υπερβολικές προσδοκίες και τα πρέπει της κοινωνίας.
Έχουμε σίγουρα συνηθίσει να θεωρούμε την ανεξαρτησία ένα τεράστιο προνόμιο των δυναμικών ανθρώπων ειδικά τα τελευταία χρόνια. Τι συμβαίνει όμως όταν η ανεξαρτησία υπερβαίνει τα όρια και γίνεται υπερ-ανεξαρτησία;
Μέτρον άριστον έλεγε ο Αριστοτέλης και όπως παντού έτσι και στον τομέα της ανεξαρτησίας είναι πολύ σημαντικό να εντοπίζουμε τα red flags και να τα επεξεργαζόμαστε προκειμένου να μην επηρεάζουν αρνητικά την καθημερινότητα, τις σχέσεις και την ψυχική μας υγεία.
Τα όρια ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την υπερ-ανεξαρτησία είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα. Ωστόσο κάποιες χαρακτηριστικές συμπεριφορές υπερ-ανεξάρτητων ανθρώπων σύμφωνα με τους ειδικούς είναι το να μην ζητούν βοήθεια στη δουλειά τους ακόμη και αν έχουν πελαγώσει, να μην εμπιστεύονται άλλους στην εκπόνηση κάποιου εγχειρήματος πιστεύοντας ότι δεν θα τα καταφέρουν εξίσου καλά με εκείνους ή να αρνούνται στον σύντροφό τους, σε συγγενείς και φίλους να τους υποστηρίξουν με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Οι ειδικοί εντοπίζουν σε τέτοιες συμπεριφορές ψυχολογικά τραύματα της παιδικής κυρίως ηλικίας και υποστηρίζουν ότι η υπερ-ανεξαρτησία είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ζωή κάποιου με πολλούς τρόπους.
Εγώ ψυχολόγος δεν είμαι αλλά επειδή έχετε μπει εν γνώση σας σε μια προσωπική στήλη και εν γνώση σας έχετε επιλέξει να διαβάσετε αυτό το άρθρο και τις απόψεις μου θα τολμήσω να πω ότι θεωρώ ότι το θέμα της υπερ-ανεξαρτησίας έχει σε μεγάλο βαθμό ρίζες κοινωνικές και εκφράζει ένα μοντέρνο lifestyle. Μεγαλώνουμε νομίζω μέσα σε μια κουλτούρα και αναπτυσσόμαστε σε μια κοινωνία που μας εκπαιδεύουν από τόσο δα μικρά παιδιά στην ιδέα ότι για να είναι κάτι καλό πρέπει να είμαστε μαχητές. Πρέπει καθημερινά να παλεύουμε, να καταπονούμαστε και όσο πιο μόνοι μας τα κάνουμε όλα αυτά τόσο πιο γενναίοι πολεμιστές αποδεικνυόμαστε. Οι δυνατοί πάνε μπροστά ενώ οι αδύναμοι χάνονται. Δεν σας φαίνεται πολύ οικείο κάτι τέτοιο;
Και κάπως έτσι μάθαμε ότι είναι αδυναμία το να ζητάς βοήθεια, είναι αδυναμία το να εμπιστεύεσαι τους άλλους, είναι αδυναμία το να ανοίγεις την καρδιά σου ή το να μοιράζεσαι τους προβληματισμούς και τα άγχη σου. Μάθαμε επίσης ότι είναι δύναμη το να απομακρύνεσαι και να απομονώνεσαι από τους άλλους, να αναπτύσσεις συναισθήματα και να εκφράζεσαι. Μάθαμε ότι εσωτερικεύοντας τα πάντα γινόμαστε δυνατοί και επιβαλλόμαστε στην αδυναμία της ανθρώπινης φύσης. Ποια είναι αυτή; Το ότι είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε τέλειοι. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Και αυτό θα μπορούσε να το δει κανείς ως αδυναμία και να προσπαθήσει να πλάσει ένα τέλειο εγώ απομονωμένο από τους άλλους. Και να είναι με λίγα λόγια υπερ-ανεξάρτητος.
Εγώ όμως το βλέπω ως δύναμη το ότι δεν είμαστε τέλειοι. Το ότι έχουμε συνεχώς περιθώρια βελτίωσης. Το ότι συνυπάρχουμε με άλλους. Το ότι οι σωστοί άλλοι μπορούν να μας κάνουν ακόμη καλύτερους. Το ότι είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί και έχουμε τόσο διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις που είναι μάταιο και άδικο να προσπαθούμε συνεχώς να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα τόσο τέλεια μόνοι μας, να μην εμπιστευόμαστε και να μην δεχόμαστε την υποστήριξη που μπορούν να μας παρέχουν οι άλλοι.
Σε αυτό το σημείο βέβαια να διευκρινίσω και να επαναλάβω ότι δεν είμαι ψυχολόγος και ότι η άποψή μου περιορίζεται σε ένα σύγχρονο μοντέλο που δομείται στη δυτική κοινωνία και ιδίως στα social media. Είναι μόνο τροφή για σκέψη!
Πάντως σε κάθε περίπτωση αν θεωρούμε ότι πάσχουμε από υπερ-ανεξαρτησία, μια καλή αρχή για να το ξεπεράσουμε είναι να αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε σιγά σιγά και για μικρά πραγματάκια της καθημερινότητας τους κοντινούς μας ανθρώπους. Και αυτή είναι μια συμβουλή που δίνουν πράγματι οι ειδικοί. Ας εμπιστευτούμε εκείνο τον συνάδελφο που είναι καινούργιος στη δουλειά και προσπαθεί να μάθει, ας αφήσουμε κάποιον φίλο να μας γυρίσει στο σπίτι σε περίπτωση που ήπιαμε λιγάκι παραπάνω, ας επιτρέψουμε και στους γονείς μας να μας δανείσουν λίγα χρήματα για αυτόν τον μήνα που ξεμείναμε. Δεν έγινε και κάτι. Άνθρωποι είμαστε. Και είμαστε όλοι υπέροχοι αν και ατελείς.
Τι γίνεται όταν πας για μαλλί και βγαίνεις κουρεμένος;
Λοιπόν τι γίνεται ρε παιδιά; Την έχετε ακούσει αυτή την έκφραση; Ή το «Πήγαινα για τα πολλά και έχασα και τα λίγα»; Ή το «Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω… τι να τα κάνω τώρα πια απόψε που σε χάνω…».
Θα μπορούσα πιστεύω να βρω κι άλλα που να περιγράφουν την τρέχουσα κατάστασή μου αλλά ας περιοριστούμε σε αυτά. Έτσι είναι παιδιά. Όταν θες να τα πηγαίνεις καλά στο νέο σου πόστο αλλά τα απογεύματα να γυρνάς στο σπίτι εξαντλημένη και να απαιτείς από τον εαυτό σου να έχει την όρεξη και την έμπνευση για αρθράθες, για διάβασμα, εργασίες και πρότζεκτ ή οτιδήποτε άλλο κάπου φτάνεις να κλατάρεις. Να κλατάρεις όχι από την υπερκόπωση. Γιατί αντικειμενικά μιλώντας βάζοντας στον εαυτό μου τόσα challenges καθημερινά εννοείται ότι στο τέλος όχι μόνο δεν τα έκανα αλλά καθόμουν και στον καναπέ και σκεφτόμουν πόσο στεναχωριέμαι που δεν τα κάνω. Όπως σας είπα ή μάλλον σας ξεκαθάρισα στο προηγούμενο άρθρο μου ο μόνος τρόπος για να μάθεις και να λειτουργήσεις είναι να κάνεις πράγματα. Όμως όταν πιέζεις τόσο πολύ τον εαυτό σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να απογοητεύεσαι και εν τέλει να μην κάνεις τίποτα. Είναι πολύ σημαντικό να μην βάζουμε υπερρεαλιστικούς στόχους. Η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά την πατάω κάπως έτσι.
Και κάπου εκεί νιώθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Ότι παραμελώ μέχρι και τις βασικές μου ανάγκες. Ότι ξεχνάω να ξεκουραστώ, ξεχνάω να φάω ή τρώω πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειάζομαι, αμελώ να αφήσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου το βράδυ πριν κοιμηθώ να δω ένα επεισόδιο στο Netflix ή να διαβάσω έστω και 5 σελίδες από ένα βιβλίο που μου αρέσει. Υπάρχουν φορές που με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ χωρίς καν να έχω πλύνει τα δόντια μου. Υπάρχουν μέρες που ξεχνάω να γελάσω. Ξεχνάω να δω τους φίλους μου, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν όπως το να δω μια ταινία ή να πάω ένα θέατρο, να πάω στο πάρτυ της καλύτερής μου φίλης.
Βρίστε με αλλά το έκανα!
Και όλα αυτά τα red flags μου χτύπησαν ένα πολύ έντονο καμπανάκι τις τελευταίες μέρες και με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή θέλει προσοχή όταν πας για τα πολλά, γιατί κινδυνεύεις να χάσεις και τα λίγα. Δεν είναι ύβρις να θες να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Ίσα ίσα. Χρειάζεται όμως για να γίνεις μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου να μην παραμελείς πρώτα απ’ όλα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ευτυχώς δεν δηλώνω υπερ-ανεξάρτητη (με τη social-media-κη έννοια τονίζω που είναι της μόδας να είσαι σουπερ ντούπερ υπέρ-ανεξάρτητη γυναίκα) και θα επιτρέψω σε αυτούς που θέλουν και κυρίως μπορούν να με στηρίξουν.
The Friday Folly: Έμαθα και χαϊκού σας το είπα;
Να μια απόπειρά μου:
Λεωφορείο
Κίνηση και φωνές.
Αρνούμαι. Βγαίνω.
Να έχετε μια όμορφη Παρασκευή!
Μέχρι την επόμενη…
Instagram: friday_finds_
