Αγαπημένοι μου όλοι, έχετε ακούσει ότι η ζωή είναι το αφήγημα που επιλέγεις εσύ να αφηγηθείς;
Ε λοιπόν το δικό μου αφήγημα αυτή την περίοδο όσο κι αν δεν σας έχω συνηθίσει σε αυτά είναι αισιόδοξο. Η καθημερινότητά μου είναι δύσκολη πολλές φορές αλλά εντοπίζω μια νότα αισιοδοξίας συνήθως στο τέλος της μέρας και πολύ με χαροποιεί αυτό. Είναι η εποχή, είναι η φάση; Δεν ξέρω. Σίγουρα όμως το αφήγημά μου περιλαμβάνει μια όμορφη Αθήνα, ένα μυρωδάτο άνθισμα και καλούς φίλους. Που με κάνουν να γελάω ακόμη και με τα χειρότερά μου, που μου δίνουν κουράγιο, που με καταλαβαίνουν. Το αφήγημά μου περιλαμβάνει μια ανάγκη για δημιουργία. Περιλαμβάνει νέες ευκαιρίες που απλώνονται άλλοτε δειλά δειλά και άλλοτε ολοφάνερα. Περιλαμβάνει μια ανανέωση που έχει ήδη έρθει και θα συνεχίσει να είναι εδώ. Και πιστεύω ότι πολλοί θα ταυτίζεστε με αυτά που περιγράφω παραπάνω. Αν πάλι όχι, έχω να σας πω ότι η ζωή είναι το αφήγημα που εσείς επιλέγετε. Ξέρω ότι είναι ουτοπικό να σας πω να σκέφτεστε αισιόδοξα και να χαμογελάτε όταν μέσα σας νιώθετε μια άγκυρα να σας σπρώχνει απότομα προς τα κάτω. Γι’ αυτό θα σας συμβουλεύσω απλά να έχετε υπομονή και να μην πάψετε ούτε στιγμή να πολεμάτε και να ελπίζετε. Και αυτό δεν είναι ουτοπικό, πιστέψτε με. Είναι απλώς ένα αφήγημα.
Όσον αφορά το ότι εδώ και καιρό δεν έχετε δει άρθρα μου ή ποστ στο Instagram (μιας και το ανέφερα στο friday_finds) έχω απλώς να σας πω ότι δεν είχα όρεξη. Δεν είχα όρεξη να γράψω, δεν είχα κάτι να πω ή ίσως είχα βαρεθεί κιόλας να λέω τα ίδια. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας έχουμε μια μοναδική φωνή και ποτέ δεν λέμε τα ίδια. Όλοι μας έχουμε κάτι να πούμε και πάντα υπάρχει κάποιος να το ακούσει. Αλλά να… μερικές φορές δεν το νιώθετε κι εσείς ότι επαναλαμβάνεστε; Όπως σας είπα παραπάνω διανύω μια φάση δημιουργική, δοκιμάζω πράγματα, ψάχνω να βρω τι με γεμίζει.
Και πάντα καταλήγω στο ίδιο και στο ίδιο.
Ότι δεν μπορώ να κάνω ένα πράγμα. Δεν μπορώ να επιλέξω μια κατεύθυνση. Δεν μπορώ να είμαι ένα πράγμα. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή δεν είχα κάτι να πω πια. Γιατί ένιωθα ότι πάω να γίνω ένα πράγμα. Ενώ δεν είμαι ένα πράγμα. Τώρα είμαι εδώ. Και γράφω. Προσπαθώ να συνδυάσω τα κομμάτια μου. Τις γνώσεις μου. Να φτιάξω κάτι. Να γίνω κάτι. Να βρω ποια είμαι.
Τι συνέβη αυτό το διάστημα…
Μέσα σ αυτό το διάστημα που λείπω συνέβησαν πολλά.
Και άλλαξαν πολλά. Και μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι νιώθω ελεύθερη. Ή
μάλλον όχι ελεύθερη. Νιώθω απλώς πιο ελεύθερη.
Η ζωή θέλει κόπο, όχι κόλπο…
Πρόσφατα ένα βράδυ καθισμένη στον καναπέ μου έκανα χαρτοκοπτική σε παλιά περιοδικά για να φτιάξω ένα κολλάζ. Και κόβοντας και ράβοντας ένα περιοδικό της Athens Voice αφιερωμένο στα 20 χρόνια κυκλοφορίας της πέφτω πάνω στο ομότιτλο άρθρο-συνέντευξη της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ. Χριστέ μου πόσο clickbait τίτλος το «Η ζωή θέλει κόπο, όχι κόλπο» και είμαι και copywriter σκέφτηκα. Και μπήκα να το διαβάσω. Και παρακάτω θα διαβάσετε ένα συνοθύλευμα αυτών που διάβασα, αυτών που σκέφτηκα συνειρμικά και όλων αυτών που περαιτέρω αισθάνθηκα διαβάζοντας αυτό το άρθρο.
Το «Η ζωή θέλει κόπο όχι κόλπο» είναι μια βαθιά αλήθεια που σήμερα για κάποιο λόγο αμφισβητούμε. Δεν ξέρω τι κάνει τη γενιά μας να πιστεύει ότι όλη η ζωή μπορεί να θεμελιωθεί πάνω σε ένα έξυπνο, πονηρό και πανούργο κόλπο. Δεν ξέρω ποιος ήταν αυτός που μας έπεισε όλους ότι εμείς, αυτές οι μικροσκοπικές κουκίδες πάνω στον χάρτη, στη γη, στο σύμπαν θα ξεγελάσουμε την ίδια τη ζωή και θα της επιβάλλουμε να λειτουργεί εύκολα και ευνοϊκά για εμάς. Σκέφτομαι γιατί κάποιος να πιστεύει ότι η ζωή χρειάζεται κόλπο και όχι κόπο. Νομίζω μπορώ να σκιαγραφήσω αρκετά προφίλ ανθρώπων. Ίσως είναι αυτοί που με κάποιο τρόπο και για κάποιο λόγο τα βρήκαν εύκολα στη ζωή τους. Ίσως αυτοί που ξέχασαν πόσο πολύ πάλεψαν, κόπιασαν και μάτωσαν για να κατακτήσουν πράγματα. Ίσως αυτοί που ακόμη και αν πάλεψαν, δεν υπήρξαν ποτέ ευτυχισμένοι και το μόνο που τους ευχαριστεί είναι να κουνάνε το δάχτυλο σε αυτούς που προσπαθούν δειλά δειλά να παλέψουν. Ακόμη θυμάμαι μια καθηγήτριά μου να μου λέει ότι οι Πανελλήνιες δεν θέλουν κόπο, θέλουν κόλπο. Χαχαχα… οι Πανελλήνιες! Ίσως αυτοί που όντας τόσο κουρασμένοι απ’ το να προσπαθούν αποφάσισαν να παραιτηθούν και να πείσουν τον εαυτό τους ότι τελικά η ζωή είναι ένα φθηνό κόλπο. Σίγουρα βολεύει όλους μας η ιδέα του να σταματήσουμε να προσπαθούμε, να κουραζόμαστε και να παλεύουμε για να διεκδικήσουμε –όχι απαραίτητα να κερδίσουμε- τα αυτονόητα.
Η ζωή όμως είναι μόνο πράξεις. Και η κάθε πράξη που κάνουμε μας καθορίζει. Μας διαμορφώνει. Και εδώ σας παραθέτω ένα απόσπασμα αυτής της συνέντευξης: «Από τις πράξεις μας φτιάχνεται όλη μας η ζωή. Βέβαια υπάρχει το ταλέντο, η θέληση, η λαχτάρα για ζωή, αλλά όλα αυτά αποδεικνύονται από τις πράξεις μας. Και τελικά είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις τι είναι ιδέα στη ζωή και τι είναι πράξη, γιατί στο τέλος γίνονται όλα μία πραγματικότητα. Η πράξη, η ανάσα, η εξέλιξη της ζωής, η φαντασία, η έλλειψη δύναμης ή θέλησης, όλα αυτά είναι ένα. Δεμένα. Το ένα επηρεάζει το άλλο. Αλλά εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι.».
Θεωρώ ότι αυτά τα λόγια θα έπρεπε να καταγραφούν, να διαδίδονται και να διδάσκονται. Γιατί η κάθε λέξη είναι τόσο σωστή και τόσο μη περιττή που σου δίνει την ευκαιρία να ανασάνεις. Μέσα σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η ευκολία και το κόλπο, η συντομία και η προχειρότητα, το πασάλειμμα και η έλλειψη. Μέσα σε έναν κόσμο που οι πράξεις είναι πολυτέλεια. Μετράει μόνο η πονηριά.
Και ξέρετε κάτι… όλο αυτό με πάει σε μια άλλη συνέντευξη που έχει γίνει viral τους τελευταίους μήνες. Αυτή του Γιάννη Μπέζου. Που είπε το ίδιο πράγμα χωρίς να δώσει τον ίδιο τίτλο. Και βάζω και αυτό το αφοπλιστικό απόσπασμα εδώ: «Με συγκινεί η προσπάθεια που κάνουν οι άνθρωποι, δεν μιλάω για τον χώρο μας, να ζήσουν. Να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Όταν βλέπω το πρωί στη στάση ανθρώπους να περιμένουν το λεωφορείο να πάνε στη δουλειά, αυτό με συγκινεί πάρα πολύ… που δεν είναι οι κομπιναδόροι που είναι της μόδας, που είναι άνθρωποι που λένε θα δουλέψω, θα έχω το κεφάλι μου όρθιο με θάρρος και θα ζήσω. Δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό να γίνει. Το έχουμε ξεχάσει. Νομίζω αυτούς τους ανθρώπους θα έπρεπε να τους τιμούμε με έναν τρόπο. Δεν το κάνουμε. Στη χώρα μας έχουμε μία τάση με τους κομπιναδόρους και τους απατεώνες, τους κάνουμε και λίγο ονόματα”.
Αυτά τα λόγια με συγκινούν βαθιά κάθε φορά που τα ακούω. Και όσοι με ξέρετε, το ξέρετε ότι είμαι γκρινιάρα. Και απογοητεύομαι. Και πολλές φορές δηλώνω ότι παραιτούμαι. Αλλά κάπου μέσα μέσα πολύ μέσα μου είμαι περήφανη. Γιατί ποτέ μου δεν παραιτήθηκα. Και νομίζω ότι αυτή είναι η σημαντικότερη πράξη που πρέπει να κάνουμε όλοι σ’ αυτή τη ζωή..
The Friday Folly: Και αν δεν πειστήκατε ότι η ζωή θέλει κόπο, όχι κόλπο, τότε να μάθετε να κάνετε ένα κόλπο και να μάθετε να το κάνετε καλά. Να μην παραιτείστε.