Μπορεί να πέρασαν δυο εβδομάδες χωρίς άρθρο αλλά είμαι και πάλι εδώ για να τα πούμε. Εξάλλου σας έχω πει ότι πλέον έχω και Instagram και μπορείτε να με βρίσκετε εκεί, αν λέμε τώρα αν σας λείπει το συγγραφικό μου ταλέντο…
Η αλήθεια είναι ότι διανύω μια περίοδο αυτοπροσδιορισμού. Δεν ψάχνω τον εαυτό μου. Αυτόν πάει, το πήρα απόφαση… θα τον ψάχνω για πολύ καιρό ακόμη. Τώρα ψάχνω πώς θα προσδιορίσω τον εαυτό μου συγγραφικά. Ποια είμαι, για ποιους γράφω, γιατί γράφω, ποιος θέλει να με ακούσει; Τι πετυχαίνω γράφοντας και πού θα καταλήξω; Αυτά είναι ερωτήματα που με απασχολούν αρκετά συχνά. Τα βάζω πολλές φορές στο τραπέζι και τα αναλύω με φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που με διαβάζουν, ανθρώπους που δεν με διαβάζουν (ναιιιι, μου δίνουν ακόμη και αυτοί ιδέες), ανθρώπους που γράφουν και ξέρουν πολύ καλά το αντικείμενό μου. Αυτούς τους τελευταίους -να μην πω ψέματα- τους ακούω λίγο παραπάνω. Γιατί αυτοί ξέρουν καλύτερα από όλους την απάντηση σε όλα αυτά που ψάχνω.
Η απάντηση είναι η εξής: «Κάνε πριν σκεφτείς». Με άλλα λόγια γράψε, δημοσίευσε, πειραματίσου, διάβασε, βρες τι σε εμπνέει, βελτιώσου όπου χρειάζεσαι βελτίωση, μίλα, συνδέσου, ΚΑΝΕ. Όσο περισσότερο σκεφτόμαστε τόσο περισσότερο χτίζουμε τείχη ανάμεσα σε εμάς και τα όνειρά μας. Γιατί εξοικειωνόμαστε στο να βλέπουμε τις αδυναμίες μας και όλα αυτά για τα οποία χρίζουμε βελτίωσης. Γιατί προλαβαίνει και μπαίνει μπροστά η συστολή και η αμφιβολία. Όσο για τον φόβο της έκθεσης… αααα καλά… αυτό να ξέρατε πόσο με φοβίζει. Κι αν με διαβάσει κάποιος γνωστός; Τι θα πει για τις σκέψεις μου; Για αυτά που γράφω; Κι αν με θεωρήσει μελό, ενώ εγώ δεν θέλω να φαίνομαι έτσι; Κι αν σκεφτεί ότι αυτά που γράφω είναι αυτοβελτίωση του κ@λ@@;
Η αλήθεια είναι ότι αυτή η συμβουλή είναι πέρα ως πέρα αληθινή μα κυρίως είναι ολόσωστη. Κάνοντας εξοικειώνεσαι, βελτιώνεσαι και αυτοπροσδιορίζεσαι. Μπορώ να σας το αποδείξω με πολλούς τρόπους αλλά επιλέγω τον πιο σχετικό με το άρθρο που διαβάζετε και κυρίως με εμένα.
Αυτή η στήλη ξεκίνησε πριν από περίπου έναν χρόνο. Συγκεκριμένα την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2023 δημοσίευσα για πρώτη φορά στο From Friday For Friday. Και ήταν η πρώτη φορά που δημοσίευα άρθρο, μιλούσα και φοβόμουνα. Φοβόμουνα τόσο πολύ για το αν θα αρέσει σε κάποιον άλλον η γραφή μου όπως άρεσε σε μένα. Οι προβληματισμοί μου και οι σκέψεις μου. Η άποψή μου. Ντρεπόμουν. Ποιος θα με διαβάσει και τι θα πει για μένα… άκου εκεί. Να δημοσιεύεις και να θες να σε διαβάσουν και να συνδεθούν μαζί σου οι άνθρωποι αλλά παράλληλα να μην θες και να σε διαβάσουν. Και δειλά δειλά έγραφα και δημοσίευα. Και δεν ήξερα γιατί γράφω ή για ποιον; Και σιγά σιγά συνειδητοποίησα ότι μέσα από αυτή τη στήλη γνώριζα εγώ η ίδια τον εαυτό μου και κατάφερνα να βάλω σε μια σειρά όλα αυτά που ανά διαστήματα ήθελα να πω. Έπειτα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο τρόπος που έγραφα και αυτά που έλεγα βοηθούσαν αυτούς που τα διάβαζαν να προβληματιστούν, να απενοχοποιήσουν σκέψεις και δυσάρεστα συναισθήματα της καθημερινότητας, να δουν τα πράγματα από μια άλλη οπτική. Και αυτό μου άρεσε. Και η αλήθεια είναι ότι αφενός εξοικειώθηκα στο να γράφω, αφετέρου κατάλαβα για τι γράφω. Και τώρα έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα στο μυαλό μου για το πού πάω και σε ποιον απευθύνομαι συγκριτικά με έναν χρόνο πριν. Και είμαι σίγουρη ότι σε λιγότερο από έναν χρόνο θα ξέρω πολύ περισσότερα πράγματα για αυτό το περιβόητο θέμα του αυτοπροσδιορισμού.
Και αυτό λοιπόν το κατάφερα με έναν τρόπο: ΚΑΝΟΝΤΑΣ.
Ο φόβος
Ο φόβος είναι μια λέξη που καταλαμβάνει χώρο πολύ συχνά τελευταία στο λεξιλόγιό μου. Φοβάμαι για πολλά πράγματα, ναι! Αλλά πριν λίγο καιρό φοβόμουν για περισσότερα. Και πριν ακόμη περισσότερο καιρό για ακόμη περισσότερα. Ε, πιστεύω σε λίγους μήνες όπως φαίνεται και με μαθηματική ακρίβεια μιλώντας, θα φοβάμαι για λιγότερα.
Σπάω τον φόβο μου κάνοντας πράγματα. Προσπαθώντας να εκτεθώ σε νέες καταστάσεις άγνωστες μέχρι χθες για να έχω την εμπειρία τους. Δεν σημαίνει ότι θα πάψω να φοβάμαι αυτομάτως. Αντιθέτως. Θα φοβηθώ περισσότερο, γιατί άγνωστες καταστάσεις είναι και απαιτούν έναν χειρισμό άγνωστο μέχρι χθες άρα με μαθηματική ακρίβεια μιλώντας και πάλι θα φοβηθώ περισσότερο. Τι σόι όμως 27χρονη συγγραφέας θα είμαι, εάν τα παρατήσω τόσο εύκολα;
Ο φόβος είναι αντιστρόφως ανάλογος του πάθους και της ζωής. Όσο πιο κοντά βρισκόμαστε σε ένα πάθος, εκείνη τη στιγμή που βιώνουμε τον ενθουσιασμό και την έκσταση, είμαστε και πιο κοντά στη ζωή. Ενώ αντιθέτως ο φόβος μας κρατάει δέσμιους σε μια ζωή καταδικασμένη χωρίς πάθος και ανιαρή.
Και έρχεται και στη ζωή μου κάπως χιουμοριστικά μπορώ να πω αυτός ο φόβος. Γιατί έχει γίνει πλέον το σημείο κατατεθέν μου στον αφηγηματικό κοινωνικό μου κύκλο, όταν προβάρω το κομμάτι που επέλεξα να αφηγηθώ, το οποίο ξεκινάει ως εξής «Ο φόβος, Κύριε, είναι ένας δρόμος κλειστός για…». Δεν έχει σημασία για τι λέει το συγκεκριμένο κείμενο. Σημασία έχει ότι ο φόβος είναι ένας δρόμος κλειστός ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Όποιος φοβάται είναι καταδικασμένος να μην γνωρίσει ποτέ αυτό που λέμε ουσιαστικά και ολοκληρωτικά ζωή. Και πείτε μου ευθέως αγαπημένοι μου φίλοι, αν διαφωνείτε με αυτό. Μετά χαράς θα ακούσω για να απορρίψω στη συνέχεια κάθε διαφορετική άποψη. Και πιστέψτε με, είναι από τις ελάχιστες φορές που είμαι τόσο δογματική και απόλυτη.
Ευγενή και Αγενή Πράγματα
Κλείνω αισίως το σημερινό Friday με ευγενή και αγενή πράγματα αυτής της εβδομάδας.
Θα πω λοιπόν ότι μερικές φορές όσο μεγάλοι και αν είναι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι συμπεριφέρονται με εξαιρετική αγένεια. Είμαι λοιπόν στο μετρό Δευτέρα απόγευμα και μπαίνει μέσα μια γυναίκα με ένα καρότσι. Και εκεί που περιμένεις να δεις μέσα ένα μωρό, ξαφνικά βλέπεις αντ’ αυτού ένα μικρό σκυλί. Οκ φαίνεται περίεργο, όντως! Ο καθένας θα μπορούσε να σκεφτεί ότι τέτοιες συμπεριφορές ίσως κρύβουν κάποια βαθιά και ανεκπλήρωτη ανάγκη μιας και η συγκεκριμένη κυρία όχι απλώς το είχε σε καρότσι αλλά παράλληλα το σκέπαζε με σεντόνι, το χάιδευε, ανά τακτά διαστήματα κοιτούσε τι έκανε και το φιλούσε. Κάποια στιγμή ακούω ένα ζευγάρι ηλικιωμένων να κοιτάει τη γυναίκα και να σχολιάζει «Καλά εγώ νόμιζα ότι έχει παιδί μέσα· α, αυτή θα του ‘χει και ομπρέλα για τον ήλιο κλπ.». Και πήγαιναν φανταστείτε πάνω από το καρότσι και με τεράστια αδιακρισία κοιτούσαν και εξέταζαν και έκριναν. Ρε παιδιά… τους φαινόταν περίεργο, το καταλαβαίνω, δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο, έκριναν που έκριναν…τουλάχιστον ας το έκαναν με λίγη διακριτικότητα. Έστω ας μιλούσαν λίγο πιο σιγά. Διότι το ζεύγος όχι μόνο δεν μιλούσε σιγά αλλά οριακά τους άκουγαν και στο διπλανό βαγόνι. Για να μην σχολιάσω καν για την ιδιοκτήτρια του σκύλου που την κοιτούσαν λες και ήταν εξωγήινος.
Όσο για τα ευγενή δυστυχώς σπανίζουν τόσο πολύ στις μέρες μας. Έψαξα πολύ για να βρω κάτι καλό κι αληθινό για να το εξισορροπήσω. Θα πω όμως ότι τους ανθρώπους που με περιβάλλουνε και ειδικά αυτούς που αποκαλώ και αισθάνομαι ΦΙΛΟΥΣ μου τους έχω επιλέξει πολύ προσεκτικά και έναν προς έναν. Έχω λοιπόν μια φίλη που έχουμε περάσει πολλά μαζί. Δεν την ξέρω πολλά χρόνια αλλά το δωμάτιό της το είχα κάνει δωμάτιό μου. Αργότερα το σπίτι της το έκανα σπίτι μου. Το εξοχικό της εξοχικό μου και πάει λέγοντας. Εντάξει δεν είναι ότι μόνο εκμεταλλευόμουνα τον χώρο της. Απλώς εκμεταλλευόμουνα την αγάπη της. Και συνεχίζω να το κάνω. Ίσως όχι με την ακριβή έννοια του «εκμεταλλεύομαι». Αυτή είναι λοιπόν η φίλη που θέλει να σου φτιάξει τη μέρα, θέλει να σε βλέπει να γελάς, θέλει να σου απενοχοποιεί τις σκέψεις. Είναι η φίλη που θα σου στείλει λουλούδια στο σπίτι όταν δεν είσαι καλά…
Αυτά…
Μέχρι την επόμενη Παρασκευή να φροντίζεστε, να κάνετε (όπως είπαμε παραπάνω) και να μάθετε να βλέπετε και να εκτιμάτε τις νίκες σας.
