Αγαπημένοι μου φίλοι, καλημέρα/καλησπέρα και ό,τι άλλο θέλετε… Πολλά αντι- έχει σήμερα ο τίτλος μου.. για πάμε να τα δούμε….
Πολύ πολύ πολύ αντιφατικά συναισθήματα
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα σήμερα, κιόλας 15/12 και είμαι εδώ για να σας πω ότι ίσως είναι από τις ελάχιστες φορές, πιθανότατα η πρώτη φορά που τέτοιες μέρες μου περνάνε τόσο αδιάφορες. Ούτε κατάλαβα πώς φτάσαμε ως εδώ ούτε ενθουσιάστηκα με τις πάμπολλες στολισμένες βιτρίνες ούτε με το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Είναι μια περίοδος που βιώνω πολύ περίεργα συναισθήματα. Ξέρετε αυτό που τη μια νιώθεις απογοήτευση, πίκρα και θες να κλαις μέχρι το πρωί κι απ’ την άλλη έχεις κάτι φιλαράκια που με τον δικό τους τρόπο ο καθένας θα σου φτιάξουν τη διάθεση, θα τα ξεχάσεις όλα και θα σου φαίνονται αστεία. Άλλος με ένα μήνυμα που θα σε κάνει να γελάς σαν χαζό, άλλος με ένα μήνυμα που θα βουτήξει μέσα στην κατάσταση και θα σε κάνει να κλάψεις αλλά και να ξεσπάσεις, άλλος με ένα τηλέφωνο που θα σε κάνει να ξεχαστείς. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι όταν διανύουμε τόσο αντιφατικές περιόδους στη ζωή μας το πιθανότερο είναι ότι η χαρά είναι παροδική. Ναι, θα μας φτιάξουν τη διάθεση οι άνθρωποί μας, οι ήρωές μας όπως έχω πει και παλιότερα σε άρθρο μου, αλλά θα επιστρέψουμε πολύ γρήγορα στα μελαγχολικά μας συναισθήματα. Μερικές φορές χρειαζόμαστε πιστεύω απλώς τον χώρο και τον χρόνο μας για να βιώσουμε όλα αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα, να τα αφήσουμε να εκδηλωθούν ώστε στη συνέχεια να ξεσπάσουν. Και ναι, είμαι σίγουρη ότι θα περάσουν κι αυτά. Τόσα περάσαμε άλλωστε…
Ξέρετε μερικές φορές το πρόβλημα στην όλη υπόθεση δεν είναι το αν έχουμε μια δουλειά ρουτίνας ή αν κάνουμε τη δουλειά των ονείρων μας, δεν είναι το αν θα κάνουμε διακοπές στο έρημο χωριό μας ή στις Άλπεις ούτε το αν θα έχουμε προλάβει να χάσουμε αυτά τα 2 κιλά που πήραμε και καθόλου δεν μας αρέσουν.
Το πρόβλημα είναι ότι χρειαζόμαστε χρόνο για τον εαυτό μας. Χρειαζόμαστε τον χώρο για να ηρεμήσουμε. Ένα καταφύγιο, το σπίτι μας. Όπου θα μπορούμε να αποφύγουμε τις καταστάσεις που μας φθείρουν καθημερινά. Θα μπορέσουμε να χαλαρώσουμε στον καναπέ, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να προετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα, να εκτονώσουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα. Τα πράγματα είναι τόσο απλά μερικές φορές. Δυστυχώς όμως μερικές φορές δεν έχουμε ούτε αυτό…
Αν έπρεπε να σας δώσω μια συμβουλή αυτές τις μέρες, αυτή θα ήταν να σκέφτεστε.
Και αναφέρομαι σε όλους σας. Είτε εσείς που το διαβάζετε είστε φίλοι μου είτε όχι.
Να σκέφτεστε πριν κάνετε κάτι και να υπολογίζετε τους διπλανούς σας, να μην τους προκαλείτε ένταση και να μην βιάζεστε να τους κρίνετε. Να τους δίνετε χρόνο, να μην ξεσπάτε τα νεύρα σας πάνω τους, να τους αφήνετε να φεύγουν, αν αυτό είναι που θέλουν. Όταν όμως τους αφήσετε να φύγουν και μετά επιστρέψουν να σκεφτείτε πάλι, αν τους θέλετε στη ζωή σας, αν χωράνε σε αυτήν. Γιατί οι άνθρωποι που έφυγαν μια φορά δεν θα διστάσουν να ξαναφύγουν. Αποδεδειγμένο αυτό…
Να σκέφτεστε ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή κάτι δεν πήγε τόσο καλά ή όπως το περιμέναμε. Απ’ την άλλη υπάρχουν τόσα άλλα που τελικά πήγαν καλά. Να σκέφτεστε ότι όταν κάτι χάλασε δεν είναι απαραίτητο να καταστραφεί.
Να σκέφτεστε ότι δεν είναι κακό να κάνουμε υποχωρήσεις αλλά όχι πάντα. Να σκέφτεστε ότι όσο μυστήριοι κι αν είναι κάποιοι άνθρωποι δεν χρειάζεται να γίνετε σαν αυτούς.
Και να σκέφτεστε και κάτι άλλο παιδιά. Ότι ο καθένας κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Άλλοι κρυφό και άλλοι φανερό. Εσείς που έχετε περάσει αντικειμενικά πολύ δύσκολες καταστάσεις και έχετε πενθήσει για αυτές και εξακολουθείτε να πενθείτε θέλω να θυμάστε ότι δεν είστε οι μόνοι. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν καν να ξεστομίσουν τον δικό τους σταυρό. Αλλά αν τον ξεστομίσουν, είναι σοκαριστικό… Και αυτό θέλω να το θυμάστε.
Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό είναι….
Σας βάρυνα όμως, το ξέρω. Γι’ αυτό θα σας πω κάτι που άκουσα σε ένα podcast και θεωρώ πολύ όμορφο και πολύ αληθινό. Παιδιά ξέρετε ποιο είναι το αντίθετο της κατάθλιψης; Το φλερτ! Υπέροχο; Λένε ότι το φλερτ είναι το αντίθετο της κατάθλιψης και εγώ το πιστεύω. Μήπως άραγε γι’ αυτό έχουν αυξηθεί και τα ποσοστά κατάθλιψης τα τελευταία χρόνια; Και μήπως γι’ αυτό όταν βλέπουμε κάποιον χαρούμενο τον ρωτάμε ασυναίσθητα, αν είναι ερωτευμένος…
Η αλήθεια είναι ότι στην εποχή μας ο έρωτας σπανίζει. Οι γνωριμίες σπανίζουν. Κυριαρχεί ο φόβος και η άνεση της οθόνης. Για εσάς όμως που διαβάζετε αυτό το άρθρο ξέρω ότι δεν ισχύει. Και αν θεωρείτε ότι ισχύει πάρτε λίγο χρόνο, σκεφτείτε το και αυτό και ξεκαθαρίστε στον εαυτό σας γιατί το κάνετε. Γιατί αποφασίζετε να είστε δειλοί. Γιατί συνειδητά αποφασίζετε να αρνηθείτε το πιο φυσικό, αγνό και ισχυρό αντικαταθλιπτικό αυτής της ζωής. Τη σύνδεση. Και σκόπιμα επιλέγετε να μπείτε στον αντίθετο δρόμο και να μπείτε στη διαδικασία να αρνηθείτε την ίδια τη φύση και να αναζητήσετε άλλου είδους αντικαταθλιπτικά… εσείς ξέρετε ποια και τι είδους.
Αυτό λοιπόν το έχει πει εξαιρετικά ο Άκης Δήμου στο έργο του «…και Ιουλιέτα».
«Μόνο οι γενναίοι αγαπούν, να το θυμάστε. Οι άλλοι απλώς ξεγελούν τα όνειρα.»
Λοιπόν παιδιά πολύ μπερδεμένο το σημερινό Friday, το ξέρω όπως και εγώ η ίδια άλλωστε. Μέχρι την επόμενη φορά έχετε καιρό να σκεφτείτε ποιοι είστε, πόσο δειλιάζετε και πώς εκφράζεστε σε σχέση με τους άλλους.
Σας εύχομαι να έχετε ένα πολύ όμορφο Σαββατοκύριακο, γιορτινό και γεμάτο με ανθρώπους που αναγνωρίζουν την αξία σας.
The Friday Folly: Να ακούτε το ένστικτό σας. Ξέρει ΠΑΝΤΑ!
Instagram: from_friday_for_friday
Linkedin: Evi Makrygianni
