Είναι μερικές φορές που ανοίγω το λάπτοπ μου ή διαλέγω ένα όμορφο στυλό και δεν ξέρω τι να γράψω. Στην πραγματικότητα οι φορές αυτές είναι εκείνες που είτε θα έχουν συμβεί πάρα πολλά και δεν θα ξέρω από πού να αρχίσω είτε δεν θα έχει συμβεί σχεδόν τίποτα αλλά αν ξεκινήσω να γράφω δεν θα σταματάω. Σήμερα συμβαίνει το πρώτο και ναι, η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω από πού να αρχίσω…
Απότομη εισαγωγή η σημερινή αλλά ήθελα να σας βάλω κι εσάς στο μουντ των ημερών… Οι μέρες που πέρασαν λοιπόν ήταν γεμάτες αλλά και ανέμελες, ενθουσιώδεις αλλά και κουραστικές, όμορφες αλλά και δύσκολες… Το Σαββατοκύριακο μου έφερε νέα που δεν περίμενα να μάθω, συναισθήματα που είχα καιρό να νιώσω, ανθρώπους, με τους οποίους δεν περίμενα να ταυτιστώ.
Και θα ξεκινήσω από αυτό… Κυριακή βραδάκι και εξουθενωμένη από ένα πολύ κουραστικό και γεμάτο διήμερο αποφάσισα να πάω κόντρα στη συνηθισμένη μου γεροντοδιάθεση και να μην γυρίσω σπίτι, να αράξω παρέα με την αδερφή μου περιμένοντας να ξημερώσει μια χλιαρή Δευτέρα και μια συνηθισμένη εβδομάδα. Έκανα γροθιά στο χέρι και αποφάσισα ότι είναι η ευκαιρία μου να γνωρίσω επιτέλους αυτή τη δυναμική ομάδα που τόσο καιρό κατασκοπεύω από την οθόνη του υπολογιστή μου. Το πόσο πολύ ενθουσιάστηκα από εκείνο το σύντομο κυριακάτικο βράδυ δεν μπορώ να σας το μεταδώσω με λόγια και να το αποτυπώσω στο χαρτί.
Μάλλον ποτέ μου δεν πίστευα σε αυτό που λένε ενέργεια ή αύρα. Όμως φτάνοντας την Κυριακή και συναντώντας δύο από τα μέλη του γκρουπ αισθάνθηκα αμέσως μια απίστευτα θετική διάθεση, μια οικειότητα, έναν ενθουσιασμό. Δεν ξέρω, αν σας έχει τύχει να γνωρίσετε ποτέ ανθρώπους που θαυμάζετε∙ αν σας έχει τύχει να ενθουσιάζεστε και να χαμογελάτε με την προσωπική ιστορία του καθενός και να μην μπορείτε να επιλέξετε ποιανού σας φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα, πιο πρωτότυπη, πιο δημιουργική∙ αν έχετε νιώσει ποτέ ότι ανήκετε σε έναν κόσμο που ίσως πιστεύατε ότι ανήκετε, αλλά δεν θα μπορούσατε να είστε σίγουροι, επειδή δεν το έχετε δοκιμάσει.
Αλλά όταν αποφασίζετε τελικά να το δοκιμάσετε νιώθετε κάπως χαζοί που δεν το ξέρατε τόσο καιρό. Όπως τότε που βάλατε λίγο το πόδι για να ελέγξετε τη θερμοκρασία του νερού και να τσεκάρετε, αν αντέχετε να μπείτε… ε, και τελικά μπορούσατε και βάλατε χωρίς καν να το καταλάβετε όλο το πόδι και τελικά βουτήξατε ολόκληροι χωρίς καλά καλά να προλάβετε να βγάλετε τα ρούχα. Αυτό λοιπόν είναι ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που έχω νιώσει και σας εύχομαι κάποια στιγμή να νιώσετε και εσείς, αν δεν το έχετε ήδη κάνει. Είναι μάλλον το αίσθημα της αληθινής σύνδεσης όπως θα έλεγε και μια ψυχή που αγαπώ πολύ και θαυμάζω, η νεραϊδονονά μου όπως της λέω και χαμογελάει και νιώθει περήφανη.
Και ξέρετε ποιο είναι το πιο περίεργο και το πιο μαγικό; Ότι τελικά αληθινή σύνδεση μπορεί κανείς να νιώσει μέσα σε ένα μισάωρο αρκεί να είναι ουσιαστική και να σε κάνει να νιώθεις όμορφα, να χαμογελάς και να θαυμάζεις. Και ότι τελικά η αληθινή σύνδεση δεν απαιτεί να είναι όλοι στην ίδια φάση ηλικιακά, επαγγελματικά ή ιδεολογικά. Εκείνο το βράδυ συνυπάρξαμε μαμάδες και μη, παντρεμένες και ελεύθερες, κοκκινομάλλες και μελαχρινές. Όλες διαφορετικές και όλες τόσο ίδιες. Ίδιες γιατί έχουμε όλες μια πένα, διαφορετικές γιατί έχουμε η κάθε μια τη δικιά της μοναδική πένα ή… μοναδική φωνή.
Τελικά το βράδυ έκλεισε με μια κοινή φωτογραφία που απ’ όσο είδα κυκλοφόρησε σε όλα μας τα προφίλ στο Instagram. Το βράδυ η Νεκταρία, η φίλη μου μού απάντησε σε αυτό το στόρυ… «Καλέ επιτέλους γνώρισες το είδωλό σου!». «Ναι», της απάντησα.. και ήξερα ότι εννοούσε την καθηγήτριά μου, την Ασπασία… μόνο που εγώ ήξερα επίσης ότι δεν γνώρισα ένα είδωλο εκείνη τη βραδιά… γνώρισα έξι.
Cheers λοιπόν στο Copywriting Λούνα Παρκ που είναι η καλύτερη επένδυση που έχω κάνει… (Ασπασία δεν έχω ξεχάσει το testimonial…)
Ο Πήτερ Παν και τα χαμένα όνειρα
Υποσχέθηκα να μιλήσω κάποια στιγμή για τον Πήτερ Παν, έναν από τους αγαπημένους μου ήρωες της Disney.
Ο Πήτερ Παν είναι ένα αιώνιο παιδί που αρνείται να μεγαλώσει. Δραπετεύει μέσα από φαντασία, όνειρα και νεραϊδόσκονη στη χώρα του Ποτέ και αποφασίζει να ζήσει εκεί.
Ένα βράδυ παρασέρνει μαζί του τρία αδέρφια που επίσης αρνούνται να μεγαλώσουν, να υπακούσουν και να χάσουν την αθωότητά τους. Μέσα από το ταξίδι αυτό όμως μετά από περιπλάνηση στον ουρανό και τη συναναστροφή με πλάσματα μαγικά τα τρία παιδιά και ιδίως η αγαπημένη μου Τζέιν συνειδητοποιούν ότι πλέον είναι έτοιμα να υποδεχτούν το σταδιακό «μεγάλωμα» γυρνώντας πίσω στην οικογένειά τους.
Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε την Τζέιν μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση να μένει στο παράθυρό της και να αναπολεί τον ήρωά της, τον Πήτερ Παν. Με αυτό το γλυκό βλέμμα που κοιτάζουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι ή γοητευμένοι ή ενθουσιασμένοι…
Τι να πάρουμε λοιπόν από αυτό το παραμύθι;
Ίσως ότι για να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε πρέπει πρώτα να βουτήξουμε στο παιδί μέσα μας, να μαγευτούμε, να ταξιδέψουμε στη Χώρα του Ποτέ, να αγωνιστούμε και κυρίως να γνωρίσουμε πολλά πολλά ακόμη παιδιά.
Ίσως ότι αξίζει μερικές φορές να παρακούμε τους γονείς μας, γιατί οι μεγάλοι ΔΕΝ έχουν πάντα δίκιο.
Ίσως ότι και αν ακόμη αποφασίσουμε να μεγαλώσουμε θα υπάρχει ΠΑΝΤΑ το παιδί μέσα μας. Η Τζέιν λοιπόν ενώ έχει ήδη αποφασίσει να επιτρέψει στον εαυτό της να ωριμάσει περνά την υπόλοιπη νύχτα με ανοιχτό το παράθυρο αναπολώντας τη βραδιά που πέρασε με τον αιώνια παιδί-ήρωά της.
Νομίζω λοιπόν ότι όλοι μας χρειαζόμαστε αυτή την παιδικότητα κάθε μέρα της ζωής μας και όχι πού και πού. Έχουμε όλοι λογικά ωριμάσει και ζούμε την ενήλικη ζωή με τα άγχη και τις υποχρεώσεις. Αλλά τι πειράζει μερικές φορές να χαζογελάμε στο γραφείο ή να αγχωνόμαστε γιατί τα κάναμε μαντάρα ή να κλαίμε επειδή δεν πετύχαμε κάτι ή να ενθουσιαζόμαστε με μια καραμέλα; Τι πειράζει να ανοίγουμε το παράθυρο και να κοιτάμε νοσταλγικά τον ουρανό χαμογελώντας και λέγοντας “I’ll always believe in you Peter Pan”… Εγώ πάντως το κάνω! Και το φοράω! Αυτά σε επόμενο ποστ στο Instagram…
Η ζωή μας θα ήταν από βαρετή έως ανούσια, αν χάναμε όλη μας την παιδικότητα. Επίσης θα ήταν αδιάφορη, αν δεν κάναμε ταξίδια. Γιατί και η Τζέιν ένα ταξίδι έκανε στη Χώρα του Ποτέ και ένα στην ενηλικίωση.
Κάντε κι εσείς! Βουτήξτε το πόδι στο νερό, μπείτε ολόκληροι και κολυμπήστε, πηγαίντε σε αυτό το ραντεβού που τόσο αναβάλλετε κι ας ξέρετε ότι θα περάσετε καλά, δανειστείτε λίγη από τη σκόνη της Τινκερμπελ και πετάξτε.
Και να θυμάστε…
«Κανείς δεν γύρισε απ’ το ταξίδι,
Ο χρόνος σε αλλάζει
Κι ένας άλλος επιστρέφει αντί για σένα»
Έτσι είπε ο Τάσος Λειβαδίτης
Και εγώ να διευκρινίσω ξανά ότι το ταξίδι δεν είναι μόνο αυτό που διανύεται…
The Friday Folly: Αφιερωμένο σε όλους τους μοναδικούς και ξεχωριστούς ανθρώπους που φοβούνται να πετάξουν… αλλά δεν ξέρουν πόσο ψηλά θα πάνε, αν πετάξουν. Και όχι δεν θα λιώνουμε πάντα σαν τον Ίκαρο..
Instagram: from_friday_for_friday
