Σίγουρα έχεις παρακολουθήσει κάπου στο αχανές διαδίκτυο την ταινία μικρού μήκους με τον νεαρό που προχωρά σε κεντρικό και πολυσύχναστο δρόμο των Χανίων και προκαλεί χαμό στο διάβα του. Το βίντεο αυτό με τίτλο “Ο αδερφός μου” παρουσιάζει έναν νεαρό άντρα να σπάει και να κατεδαφίζει αυτοκίνητα και πράγματα, προκαλώντας τρόμο και αναστάτωση στους αμέριμνους περαστικούς… “Τρελός” σκέφτηκαν όσοι ήταν παρόντες στο συμβάν, όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική..
(Αν δεν το έχεις δει, έχεις την ευκαιρία να το παρακολουθήσεις εδώ)
Με λίγα λόγια, ο νεαρός σπάει και κατεδαφίζει αντικείμενα, όχι επειδή “τρελάθηκε”, αλλά επειδή πριν ελάχιστη ώρα η αδερφή του, που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, στον ίδιο δρόμο, μπορούσε να μετακινηθεί με δυσκολία, λόγω όλων αυτών των “εμποδίων”.
Την ταινία υπογράφουν ο Θοδωρής Παπαδουλάκης στη σκηνοθεσία και στο σενάριο ο Παναγιώτης Παπουτσάκης με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη ξανά.
Η ταινία αυτή αναρτήθηκε στο διαδίκτυο,με αφορμή την 10η Δεκέμβρη, ημέρα αφιερωμένη στα άτομα με κινητικά προβλήματα. Παρουσιάζοντας μας έτσι την σκληρή πραγματικότητα και την καθημερινότητα τους.
Το βίντεο αυτό λοιπόν έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια κυρίως θετικά, τις τελευταίες ημέρες. Αρκετοί είναι εκείνοι που συγκινούνται και λυπούνται με την εν λόγω ταινία. Άλλοι πάλι βιάζονται να το κατακρίνουν λέγοντας πως “προβάλει σκηνές έντονης βίας”, “η λύση στη βία και στα προβλήματα δεν είναι βία”,”όλο αυτό είναι τρελό” και άλλα πολλά. Αρκετοί είναι εκείνοι που το συσχετίζουν με τα περιστατικά βίας που ήρθαν στο φως και μας τάραξαν τις τελευταίες μέρες. Το σίγουρο είναι ένα, ό,τι κι αν ένιωσες βλέποντας το, είτε συμφώνησες είτε όχι με την προβολή της βίαιης συμπεριφοράς, αν δεν ένιωσες άσχημα και ένοχος τότε μάλλον πρέπει να το δεις ξανά και ξανά.
“Θα το παρκάρω εδώ, πέντε λεπτά θα κλείσω τη μπάρα, ποιός θα περάσει;” σκέφτεται ο κύριος, ορμώμενος στο κατάστημα για να αγοράσει νέα παπούτσια. “Ας παρκάρω εδώ τη μηχανή μου, “στην άκρη” δεν ενοχλεί τους πεζούς” σκέφτεται η νεαρή πηγαίνοντας στη δουλειά της, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε άλλον πέρα από “πεζό”. “Ας βάλω κι εδώ τραπέζια, έχει ωραία μέρα..σάμπως θα το ελέγξει κανείς;” σκέφτεται ο μαγαζάτορας κοιτώντας αποκλειστικά την τσέπη του. “Ποιόν θα ενοχλήσει αυτή η διαφημιστική πινακίδα, κι ας περιορίζει κατά πολύ το πεζοδρόμιο” κι ας είναι η πέμπτη πινακίδα σε διάστημα 10 μέτρων. Αυτές κι άλλες πολλές είναι ατάκες που λίγο πολύ όλοι έχουμε πει ή έχουμε σκεφτεί. Πράξεις των “πέντε λεπτών”, σαν να μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον.. ή ορθότερα, φράσεις για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας, αφού γνωρίζουμε όλοι, λίγο πολύ πιο είναι το σωστό και πιο το λάθος. Όλα αυτά φυσικά είναι απόρροια της έλλειψης κρατικής μέριμνας τόσο για συχνούς ελέγχους στους δρόμους των πόλεων, όσο και του μηδαμινού κρατικού πολεοδομικού σχεδιασμού. Βέβαια, συνυφασμένα όλα αυτά, με την έλλειψη παιδείας που δυστυχώς μας διακατέχει για τέτοια θέματα.
Γιατί να νιώσω ενοχή όμως παρακολουθώντας το;
Βλέποντας το σαν κάτοικοι μεγαλουπόλεων και μη, πρέπει να νιώθουμε άσχημα για όλες εκείνες τις στιγμές που δε σκεφτήκαμε το συνάνθρωπο μας, όποιος κι αν είναι αυτός, σκεπτόμενοι μόνο τη βολή μας. Να πάμε γρήγορα στη δουλειά, στον καφέ, στα ψώνια μας..γιατί “πέντε λεπτά θα κάνω μόνο, ποιός θα περάσει;”. Να νιώσουμε άσχημα, γιατί με τη δική μας ανοχή τοποθετούνται τραπεζοκαρέκλες έξω από τις καφετέριες φράζοντας έτσι το πεζοδρόμιο. Να νιώσουμε άσχημα που συναινούμε στην ανομία και στην ανυπαρξία του όποιου ελέγχου στην ελληνική κοινωνία, αφού εθελοτυφλώντας γινόμαστε κι εμείς μέρος του προβλήματος. Να νιώσουμε άσχημα για την έλλειψη σεβασμού και αγάπης προς όλα τα άτομα. Γιατί στο κάτω κάτω, μιας που η διαφήμιση είναι και χριστουγεννιάτικη, τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο για να κάνουμε τις ζωές των δικών μας ατόμων λίγο καλύτερες, αλλά και των υπολοίπων..
Έτσι προσπάθησε για τον υπόλοιπο καιρό, όσο ακόμα τουλάχιστον θα σαι επηρεασμένος από την ταινία, αφού σίγουρα θα τη ξεχάσεις κάποια στιγμή στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής σου, να αλλάξεις τη στάση σου προς το καλύτερο…Και πού ξέρεις μέχρι να την ξεχάσεις.. μπορεί να έχεις αλλάξει ήδη τη ζωή σου, για ένα καλύτερο και πιο ευχάριστο μέλλον… για όλους.